Αρθρογραφεί ο Ν. Χουντής, γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία» για τις ευρωεκλογές και είναι πράγματι απολαυστικός. Αφού ξεσπαθώνει για τις συνέπειες σε βάρος του λαού «του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επιβλήθηκε βίαια απ' τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά» (παραλείποντας τη ...λεπτομέρεια ότι ο ΣΥΝ ψήφισε αυτή τη Συνθήκη), αφού κατακεραυνώνει την «προβληματικότητα της ΟΝΕ» και τα όσα αντιλαϊκά αυτή συνεπάγεται (παραλείποντας κι εδώ τη ...λεπτομέρεια ότι ο ΣΥΝ ζητωκραύγαζε υπέρ της ΟΝΕ), αφού λοιπόν όλα αυτά και άλλα ακόμα, ζητά απ' το λαό να ψηφίσει το κόμμα του για πιο ισχυρή ΕΕ! Για τον κρίσιμο παράγοντα που καθόρισε τη φύση της ΕΕ και το περιεχόμενο συνθηκών όπως του Μάαστριχτ, το μεγάλο κεφάλαιο δηλαδή, τσιμουδιά. Και τι να πει άλλωστε, χωρίς να αποκαλυφτεί ότι όσο αυτό εξουσιάζει, όλα όσα ισχυρίζονται οι οπορτουνιστές είναι επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Οπως ότι αν αλλάξουν οι συσχετισμοί μεταξύ των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, θα προωθηθούν «εναλλακτικές πολιτικές ρήξεων και μεταρρυθμίσεων»! Οπως ότι η ΕΕ και οι «ενοποιητικές διαδικασίες», η παραπέρα ισχυροποίησή της δηλαδή, δεν είναι θεματοφύλακας και εγγυητής των συμφερόντων των μονοπωλίων, αλλά είναι «πεδίο ταξικών, πολιτικών, ιδεολογικών αγώνων». Η ψήφος που ζητά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται, όπως ισχυρίζεται ο Ν. Χουντής, να συμβάλει για «να ξεκινήσει η οικοδόμηση νέων θεμελίων της ΕΕ και να έρθει πιο κοντά μια Ευρώπη σοσιαλιστική», ούτε πολύ περισσότερο αυτή η ψήφος «μπορεί να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων». Η ψήφος στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικειμενικά ψήφος υπέρ της πιο ισχυρής ΕΕ, συνεπώς ψήφος υπέρ νέων αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων, αφού η ΕΕ δεν εξανθρωπίζεται. Γι' αυτό είναι αφερέγγυοι.

Μπορεί η στήλη του στην τελευταία σελίδα της κυριακάτικης «Αυγής» να τιτλοφορείται «Περί - Διαβάζοντας» και να αφιερώθηκε την περασμένη Κυριακή στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ και στην Απόφαση για το Σοσιαλισμό φέροντας το βαρύγδουπο τίτλο: «Η απόφαση, ο Στάλιν και το ξεβαμμένο πουκάμισο». Ομως, αυτό για το οποίο γράφει δεν το διάβασε ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και δε στηριζόμαστε μόνο στην ομολογία του («αν αποφασίσεις να τη διαβάσεις, να τη διαβάσεις; αδύνατο να τη διαβάσεις (...) ματιές μόνο μπορείς να ρίξεις, και να διαβάσεις κάποια κεφάλαια που σου φαίνονται πιο ζουμερά»), όσο κυρίως στο περιεχόμενο του εμετικού του άρθρου, έμπλεου χολής, που κραυγάζει από μακριά ότι πράγματι ο αρθρογράφος δεν έχει διαβάσει την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου. Αν την είχε διαβάσει, θα έβρισκε τις απαντήσεις στα υποκριτικά και προβοκατόρικα ερωτήματα που θέτει, όπως για το ποιοι έκαναν την αντεπανάσταση, όπως για το αν το ΚΚΕ θεωρεί ότι μόνο ο Στάλιν σήκωσε ψηλά τη σημαία του κομμουνισμού, όπως για το αν τα περί της «ειρηνικής συνύπαρξης» έχουν καμία σχέση με το ότι το ΚΚΕ εκλέγει βουλευτές και τα στελέχη του συμμετέχουν σε τηλεοπτικές εκπομπές ή αν «η απόφαση λέει» ότι «ο κομμουνισμός και το ΚΚΣΕ αποδείχτηκε ένα άδειο ξεβαμμένο πουκάμισο στα χέρια των ντόπιων αντεπαναστατών».

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εκδοχή, μάλλον πιο βάσιμη. Ο κ. Ανταίος Χρυσοστομίδης να έχει διαβάσει την Απόφαση και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά ποντάρει στην άγνοια των αναγνωστών του για να καταπιούν αμάσητα όσα ισχυρίζεται, ή, ακόμη χειρότερα, φέρνει στα μέτρα της αντικομμουνιστικής του χολής αυτό που λέει ότι καταλαβαίνει για να παίξει το ρόλο του. Σε κάθε περίπτωση, έξις οπορτουνιστών ασχημονείν...