Τρίτη 31 Μάρτη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Εμπαιγμός της αγροτιάς

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σαν τελάλης σε εμποροπανήγυρη εμφανίστηκε στο Κιλελέρ ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Πήγε στον τόπο της θυσίας των Θεσσαλών κολίγων για να ξαναδιαλαλήσει ότι μέχρι το καλοκαίρι θα διατεθεί στους αγρότες 1 δισεκατομμύριο ευρώ για επιδοτήσεις και αποζημιώσεις. Αλλά οι μικρομεσαίοι αγρότες ξέρουν τι σόι επιδοτήσεις και τι σόι αποζημιώσεις πήραν μέχρι τώρα. Ξέρουν και τι τιμές πήραν στα προϊόντα. Ξέρουν και τι τους μένει στην τσέπη και πώς επιβιώνουν. Και επειδή πολύ επικοινωνιακή φασαρία γίνεται με αυτό το πακέτο αποζημιώσεων των 500 εκατ. ευρώ, αξίζει να αναφερθούν μερικά παραδείγματα: Ενας σιτοπαραγωγός με 100 στρέμματα πήρε 1.000 ευρώ αποζημίωση, αφού η αποζημίωση είναι 10 ευρώ το στρέμμα, ενώ επίσης στους πορτοκαλοπαραγωγούς της Αργολίδας και της Λακωνίας τους τάξανε 40 ευρώ το στρέμμα, όταν οι περισσότεροι παραγωγοί έχουν 7 με 10 στρέμματα, πράγμα που σημαίνει 280 με 400 ευρώ αποζημίωση. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ψίχουλα, που η κυβέρνηση εμφανίζει σαν μεγάλα καρβέλια. Είναι επίσης φανερό ότι δε λύνεται κανένα πρόβλημα της αγροτιάς έτσι. Κι αποτελεί εμπαιγμό και προσβολή προς την αγροτιά να διαλαλούνται από το Κιλελέρ τα ευρώπουλα των ψευτοεπιδοτήσεων και των ψευτοαποζημιώσεων. Τα όποια «αργύρια» δεν εξιλεώνουν όσους εφαρμόζουν την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, η οποία στρέφεται σε βάρος των συμφερόντων των μικρομεσαίων αγροτών και τους οδηγεί με γρήγορους ρυθμούς στη φτώχεια, στο ξεκλήρισμα και την κολιγοποίηση...

Περί φταίχτη, εμφυλίου και άλλων δαιμονίων...

«Η αριστερά άφησε την ελπίδα να ξεφύγει απ' τα χέρια της (...) να παλεύει τώρα για ένα αξιοπρεπές ποσοστό (...) έχει ευθύνες (...) διαχειριζόμενη την εμπιστοσύνη - δημοσκοπική έστω - που της έδειξαν οι πολίτες προ έτους απέδειξε ότι όχι μόνο ρόλο πρωταγωνιστή δεν μπορεί να αναλάβει αλλά ούτε καν εκείνον του συνδιαμορφωτή των εξελίξεων».

Σε γενικές γραμμές, κάπως έτσι ξεκινά το άρθρο του Γρ. Ρουμπάνη στην κυριακάτικη «Αυγή» και εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι αναφέρεται στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη φράση όμως της αμέσως επόμενης παραγράφου έχει ως εξής: «Τις πρώτες και κύριες ευθύνες έχει η παρέα του Περισσού». Γιατί; «Εξαπολύει τον πιο φρικαλέο εμφύλιο πόλεμο προς τους "συντρόφους" της αντίπερα όχθης. Επειδή έτσι. Επειδή υπάρχουν...»! Και συνεχίζει ο αρθρογράφος ότι η «παρέα του Περισσού» συμμαχεί και με το διάβολο αρκεί να ακυρώσει ό,τι δεν ελέγχει, «τον εμφύλιο τον έχουν στο αίμα τους οι ανεπάγγελτοι του Περισσού» που «αποστρέφονται όποιον δεν είναι δικός τους (...) όπως το ίνδαλμά τους εξαφάνιζε στη Σιβηρία εκατομμύρια που δεν καταλάβαιναν την πολιτική του».

Κάπου εδώ τελειώνει η περί ΚΚΕ παραληρηματική έξαρσή του και συνεχίζει με τα του ΣΥΝ, σε στοργικό ωστόσο τόνο, μην μπορώντας να κρύψει ούτε τις εμπάθειες ούτε τις συμπάθειές του... Κατά τον Γρ. Ρουμπάνη, λοιπόν, το ΚΚΕ φταίει για όλα, εκτός ίσως απ' το προπατορικό αμάρτημα. Φταίει ακόμα και για το ότι ο ΣΥΝ κατρακύλησε στις δημοσκοπήσεις. Προφανώς ο εντοπισμός κάποιου οποιουδήποτε υπεύθυνου απαλύνει κάπως την αγωνία του... Ο αρθρογράφος γνωρίζει καλά ότι το ΚΚΕ δεν εμπλέκεται σε κανέναν εμφύλιο, γιατί δεν ανήκει στην ίδια «φυλή» με τον ΣΥΝ. Θα έπρεπε να γνωρίζει, λόγω της ιδιότητάς του, ότι στην αντίπερα όχθη το ΚΚΕ δεν έχει και δεν μπορούσε να έχει συντρόφους, αφού η στρατηγική τους είναι υπονόμευση του κινήματος και διαχείριση του συστήματος. Τέλος, αυτό που αποκαλεί «παρέα» είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης στη χώρα και αριθμεί χιλιάδες μέλη και στελέχη, που αγωνίζονται για έναν κόσμο που ο αρθρογράφος και η δική του παρέα κάνουν τα πάντα για να τον λοιδωρήσουν, γιατί τον εχθρεύονται.

Μπορούμε να μιλάμε για παιδαγωγούς

Η είδηση όπως παρουσιάστηκε στα δελτία ειδήσεων έχει ως εξής:

Πρόπερσι, ένας μαθητής της Α΄ Λυκείου στη Λευκίμμη Κέρκυρας, λόγω σοβαρής ασθένειας και αθλητικών σχολικών δραστηριοτήτων, βρέθηκε στο τέλος της χρονιάς να έχει ξεπεράσει (για λίγο) το συνολικό επιτρεπόμενο όριο απουσιών και ο σύλλογος εκπαιδευτικών αποφάσισε να τον αφήσει στην ίδια τάξη. Ο γονέας του μαθητή προσέφυγε στη δικαιοσύνη, όπου πέτυχε την αναστολή εκτέλεσης της απόφασης και ο μαθητής συνέχισε κανονικά τη φοίτησή του, πέρσι στη Β΄ Λυκείου και φέτος στη Γ΄ Λυκείου. Τώρα ωστόσο, κι αφού ο μαθητής ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις, προέκυψε η απόφαση από την εκδίκαση της υπόθεσής του σε δεύτερο βαθμό (από το Διοικητικό Εφετείο) η οποία δικαιώνει τις ενέργειες του διευθυντή του σχολείου και την προπέρσινη απόφαση να μείνει ο μαθητής στην ίδια τάξη.

Το τραγελαφικό είναι ότι κάποιοι (μπορούμε άραγε να πιστέψουμε ότι είναι παιδαγωγοί και να τους ονομάσουμε έτσι;) φαίνεται να επέμειναν να εκτελεστεί η απόφαση του Εφετείου και ...να ζητούν να επαναλάβει την Α΄ Λυκείου ο μαθητής που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις!

Και μετά από όλα αυτά, εμφανίζεται τώρα (μετά από τρία χρόνια) ως «σωτήρας» το υπουργείο Παιδείας να δίνει λύση απέναντι στις τραγελαφικές αξιώσεις «δικαιοσύνης» - «παιδαγωγών», λέγοντας ...το αυτονόητο: Οτι δεν μπορούμε να βάλουμε ξανά το μαθητή να παρακολουθήσει τις τάξεις που έχει ήδη ολοκληρώσει.

«Παγκάλειο» παραλήρημα

Η κωδική ονομασία «μεγάλος τραγουδιστής» στην υπόθεση της παράδοσης Οτσαλάν στους Τούρκους, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, δεν του δόθηκε τυχαία. Ο Θ. Πάγκαλος, σήμερα που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τού ανέθεσε το ρόλο του «αρχιερέα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, ...τιμά τα «γαλόνια» του. Ετσι, σε κάθε πλέον δημόσια εμφάνισή του μετατρέπεται στον πιο γνήσιο «ενορχηστρωτή» - από την πλευρά της άρχουσας τάξης - μιας απίστευτης αντικομμουνιστικής υστερίας, επαναφέροντας στο προσκήνιο τη μαύρη προπαγάνδα της δεκαετίας του 1950.

Αναπαράγοντας ένα κράμα αντικομμουνισμού και ιστορικής παραχάραξης που στην κυριολεξία βιάζει την ίδια την Ιστορία του τόπου, ο Θ. Πάγκαλος επιχειρεί να γίνει η αιχμή του δόρατος στην επίθεση «σπίλωσης» του ΚΚΕ και των αγώνων χιλιάδων κομμουνιστών. Αντιγράφοντας πιστά την πάλαι ποτέ αντικομμουνιστική προπαγάνδα, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται στα παγκόσμια κέντρα του ιμπεριαλισμού, εμφανίστηκε με απύθμενο θράσος να ισχυριστεί ότι «αν το ΚΚΕ νικούσε το 1949, τότε θα εξόντωνε εκτός από τους αντιφρονούντες και ένα μέρος μελών και στελεχών του». Μόλις χτες, σ' έναν πραγματικά υποδειγματικό συντονισμό με την αντικομμουνιστική εκστρατεία που εντείνει η ΕΕ, που πριν μια βδομάδα, μέσω της Τσέχικης Προεδρίας διοργάνωσε «ημερίδα» και συγκάλεσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για να αναγάγουν τον κομμουνισμό σε ...«έγκλημα», ο Θ. Πάγκαλος ισχυρίστηκε ότι το ΚΚΕ είναι ένας «πολιτικός σχηματισμός που δεν έχει καμία σχέση με το δημοκρατικό μας σύστημα και τον τρόπο σκέψης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού».

Οταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ βγαίνει και, με δηλώσεις του, θέτει θέμα «νομιμότητας»(!!) του ΚΚΕ, είναι σίγουρο ότι νιώθει «ζεστή την πλάτη» του. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπακωνσταντίνου, χτες τον κάλυψε πλήρως δηλώνοντας ότι «οι Ελληνες πολίτες έχουν κρίνει την πορεία και τη στάση της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια σειρά από ζητήματα». Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου δε συγκαλύπτουν απλά τον Θ. Πάγκαλο, αλλά συνυπογράφουν τις αντικομμουνιστικές δηλώσεις του.

Τι οδηγεί, όμως, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να επιλέξει το δρόμο της χυδαίας αντικομμουνιστικής προπαγάνδας αντί της πολιτικής αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ; Οι θέσεις του ΚΚΕ και η κριτική του Κόμματος απέναντι στο ΠΑΣΟΚ χαλάνε τους ψευδεπίγραφους τίτλους, τις ...«σοσιαλιστικές στροφές» και τις «κούφιες» υποσχέσεις του Γ. Παπανδρέου για μια «άλλη εναλλακτική διακυβέρνηση», που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Τους ενοχλεί που αταλάντευτα το ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ είναι ταυτόσημη με της ΝΔ, στην ίδια γραμμή με τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις που προωθούν τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τη στήριξη με όλα τα μέσα του μεγάλου κεφαλαίου.

Τους ενοχλεί ότι φτάνουν στα αυτιά των λαϊκών στρωμάτων που βρίσκονται ακόμα μέσα στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ, ότι και οι «πράσινες προτάσεις εξόδου από την κρίση», επιδιώκουν να φορτώσουν τα βάρη στην πλάτη τους. Μπροστά, λοιπόν, στις δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος και στον κίνδυνο να αδυνατίζει συνεχώς η χειραγώγηση του λαού, υιοθετούν την αντικομμουνιστική υστερία. Με τον τρόπο αυτό δίνουν και τα διαπιστευτήριά τους στην τάξη που υπηρετούν, αφού πίσω από την επίθεσή τους στο ΚΚΕ, κρύβεται η επίθεσή τους γενικά στο λαϊκό κίνημα σε κάθε φωνή που αντιστέκεται και αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων. Καθείς εφ' ω ετάχθη, λοιπόν...


Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Γαλαζοπράσινη στήριξη στο κεφάλαιο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ, η αφρικανική σκόνη στον ουρανό μας έλειπε. Πάντως, ταιριάζει με το κλίμα των ημερών, καθότι δημιουργεί ...θολούρα.

Και από ό,τι φαίνεται η θολούρα είναι το ζητούμενο από όσους μας τάζουν λύσεις για την οικονομική κρίση.

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι ο πρωθυπουργός ...ξεκουράστηκε και τον εμφανίζει να τρέχει παντού, προκειμένου «υπεύθυνα» να αποσοβήσει τις συνέπειες της κρίσης.

Την ίδια ώρα βέβαια, οι υπουργοί του παίρνουν το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, με αποτέλεσμα να ...τρέχει ο Ελληνας εργαζόμενος αναρωτώμενος πώς θα γλιτώσει.

ΝΑ ΘΟΛΩΣΕΙ ΤΑ νερά προσπαθεί και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ένα «πράσινο σχέδιο» για να μας λύσει όλα τα προβλήματα, πρέπει, όμως, πρώτα να του κάνουμε την χάρη να το βγάλουμε στην κυβέρνηση.

Βέβαια, όταν βρεθεί αντιμέτωπο με κάποιο συγκεκριμένο ερώτημα (π.χ., για το λαϊκό εισόδημα), τότε αρχίζει τα ...περίεργα και ο πρόεδρός του τις θεωρίες περί «μεγάλων προοδευτικών αλλαγών».

Είναι σίγουρο ότι με τις πολιτικές του θέσεις κάποιοι θα ...προοδεύσουν, όμως αυτοί δε θα είναι οι Ελληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, αγρότες, νέοι και μικρομεσαίοι.

Αλλωστε, έχουμε πείρα για το ποιοι προόδευσαν στις «πράσινες» κυβερνήσεις και δεν είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς που «προοδεύουν» στις γαλάζιες. Απλά ...προστέθηκαν κάποιοι.

ΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ, μόλις στο ...165% είναι η αύξηση των κερδών που ανακοίνωσε η MIG για το 2008! Και, πιστέψτε μας, δεν είναι ο μόνος όμιλος στην Ελλάδα που «πέτυχε» τέτοια νούμερα και τέτοιες αυξήσεις κερδών.

Κανείς τους δε ζημιώθηκε, σας βεβαιώνουμε, αφού έδωσαν και πήραν οι αντιλαϊκές πολιτικές την προηγούμενη χρονιά.

Κατά τα άλλα, όμως, ο Ελληνας εργαζόμενος πρέπει να καθίσει μαζί με αυτούς στο «τραπέζι του διαλόγου» και να συζητήσουν το πώς θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της διεθνούς συγκυρίας.


Γρηγοριάδης Κώστας

Δεν είναι φανερό ότι κάποιοι μας δουλεύουν;

«Στοπ» στο άγριο δούλεμα

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε τέτοιο βαθμό έχει φτάσει πλέον η υποκρισία των κυβερνώντων ώστε ο εργαζόμενος λαός όχι απλά πρέπει να κρατάει μικρό καλάθι, αλλά πρέπει να πιστεύει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που του λένε. Τα παραδείγματα άπειρα, αλλά θα σταθούμε σε ένα ενδεικτικά. Σχεδόν καθημερινά η υπουργός Απασχόλησης επιδίδεται σε φραστικούς λεονταρισμούς ότι τάχα δε θα επιτρέψει στην εργοδοσία να χρησιμοποιήσει την κρίση ως άλλοθι για την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά φυσικά γνωρίζει πολύ καλά ότι πρόκειται για απόπειρα συνειδητής εξαπάτησης, αφού την ίδια στιγμή στην πράξη το ακριβώς αντίθετο γίνεται. Ορκίζεται η υπουργός ότι η κυβέρνηση «δε θέλει περισσότερη ευελιξία», αλλά την ίδια στιγμή διαβεβαιώνει ότι «θα εφαρμόσει χωρίς καμία παρέκκλιση το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο». Μα η εφαρμογή του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου, δηλαδή οι αντεργατικοί νόμοι που ψήφισαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, φτάνει και περισσεύει για την «ευελιξία» που θέλει το κεφάλαιο στην εργατική δύναμη. Αλλωστε, αυτό ζητούν και οι εργοδότες, με πρώτους τους Μίχαλο και Μυλωνά... Ο μόνος τρόπος να σταματήσουν το άγριο δούλεμα οι πρασινογάλαζοι διαχειριστές είναι να αισθανθούν ότι «χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους», εξαιτίας της ταξικής αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος.

Αφερέγγυοι

Αρθρογραφεί ο Ν. Χουντής, γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία» για τις ευρωεκλογές και είναι πράγματι απολαυστικός. Αφού ξεσπαθώνει για τις συνέπειες σε βάρος του λαού «του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επιβλήθηκε βίαια απ' τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά» (παραλείποντας τη ...λεπτομέρεια ότι ο ΣΥΝ ψήφισε αυτή τη Συνθήκη), αφού κατακεραυνώνει την «προβληματικότητα της ΟΝΕ» και τα όσα αντιλαϊκά αυτή συνεπάγεται (παραλείποντας κι εδώ τη ...λεπτομέρεια ότι ο ΣΥΝ ζητωκραύγαζε υπέρ της ΟΝΕ), αφού λοιπόν όλα αυτά και άλλα ακόμα, ζητά απ' το λαό να ψηφίσει το κόμμα του για πιο ισχυρή ΕΕ! Για τον κρίσιμο παράγοντα που καθόρισε τη φύση της ΕΕ και το περιεχόμενο συνθηκών όπως του Μάαστριχτ, το μεγάλο κεφάλαιο δηλαδή, τσιμουδιά. Και τι να πει άλλωστε, χωρίς να αποκαλυφτεί ότι όσο αυτό εξουσιάζει, όλα όσα ισχυρίζονται οι οπορτουνιστές είναι επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Οπως ότι αν αλλάξουν οι συσχετισμοί μεταξύ των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, θα προωθηθούν «εναλλακτικές πολιτικές ρήξεων και μεταρρυθμίσεων»! Οπως ότι η ΕΕ και οι «ενοποιητικές διαδικασίες», η παραπέρα ισχυροποίησή της δηλαδή, δεν είναι θεματοφύλακας και εγγυητής των συμφερόντων των μονοπωλίων, αλλά είναι «πεδίο ταξικών, πολιτικών, ιδεολογικών αγώνων». Η ψήφος που ζητά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται, όπως ισχυρίζεται ο Ν. Χουντής, να συμβάλει για «να ξεκινήσει η οικοδόμηση νέων θεμελίων της ΕΕ και να έρθει πιο κοντά μια Ευρώπη σοσιαλιστική», ούτε πολύ περισσότερο αυτή η ψήφος «μπορεί να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων». Η ψήφος στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικειμενικά ψήφος υπέρ της πιο ισχυρής ΕΕ, συνεπώς ψήφος υπέρ νέων αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων, αφού η ΕΕ δεν εξανθρωπίζεται. Γι' αυτό είναι αφερέγγυοι.

Με ψέματα στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού

Μπορεί η στήλη του στην τελευταία σελίδα της κυριακάτικης «Αυγής» να τιτλοφορείται «Περί - Διαβάζοντας» και να αφιερώθηκε την περασμένη Κυριακή στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ και στην Απόφαση για το Σοσιαλισμό φέροντας το βαρύγδουπο τίτλο: «Η απόφαση, ο Στάλιν και το ξεβαμμένο πουκάμισο». Ομως, αυτό για το οποίο γράφει δεν το διάβασε ο Ανταίος Χρυσοστομίδης και δε στηριζόμαστε μόνο στην ομολογία του («αν αποφασίσεις να τη διαβάσεις, να τη διαβάσεις; αδύνατο να τη διαβάσεις (...) ματιές μόνο μπορείς να ρίξεις, και να διαβάσεις κάποια κεφάλαια που σου φαίνονται πιο ζουμερά»), όσο κυρίως στο περιεχόμενο του εμετικού του άρθρου, έμπλεου χολής, που κραυγάζει από μακριά ότι πράγματι ο αρθρογράφος δεν έχει διαβάσει την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου. Αν την είχε διαβάσει, θα έβρισκε τις απαντήσεις στα υποκριτικά και προβοκατόρικα ερωτήματα που θέτει, όπως για το ποιοι έκαναν την αντεπανάσταση, όπως για το αν το ΚΚΕ θεωρεί ότι μόνο ο Στάλιν σήκωσε ψηλά τη σημαία του κομμουνισμού, όπως για το αν τα περί της «ειρηνικής συνύπαρξης» έχουν καμία σχέση με το ότι το ΚΚΕ εκλέγει βουλευτές και τα στελέχη του συμμετέχουν σε τηλεοπτικές εκπομπές ή αν «η απόφαση λέει» ότι «ο κομμουνισμός και το ΚΚΣΕ αποδείχτηκε ένα άδειο ξεβαμμένο πουκάμισο στα χέρια των ντόπιων αντεπαναστατών».

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εκδοχή, μάλλον πιο βάσιμη. Ο κ. Ανταίος Χρυσοστομίδης να έχει διαβάσει την Απόφαση και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά ποντάρει στην άγνοια των αναγνωστών του για να καταπιούν αμάσητα όσα ισχυρίζεται, ή, ακόμη χειρότερα, φέρνει στα μέτρα της αντικομμουνιστικής του χολής αυτό που λέει ότι καταλαβαίνει για να παίξει το ρόλο του. Σε κάθε περίπτωση, έξις οπορτουνιστών ασχημονείν...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Δέκα χρόνια ΠΑΜΕ

Με περηφάνια και κρατώντας ψηλά τη σημαία των ταξικών αγώνων, με δύσκολους και ωραίους αγώνες στο ενεργητικό του, με κατακτήσεις και πολύμορφες αναμετρήσεις, με χιλιάδες αγωνιστές εργάτες και εργάτριες, Ελληνες και μετανάστες, στις γραμμές του, το ΠΑΜΕ κλείνει, στις 3 του Απρίλη, 10 χρόνια ζωής και δράσης. Πρόκειται για επέτειο με ξεχωριστή σημασία. Οχι μόνο για το βαρύ παρελθόν που φέρνει μαζί της, αλλά κυρίως για το μέλλον και την προοπτική των εργατικών αγώνων.

Αν κάτι επιβεβαίωσε η δεκάχρονη δράση του ΠΑΜΕ, είναι ότι η εργατική τάξη δεν έχει άλλο δρόμο από το να θεμελιώνει στις μάχες τού σήμερα τη χειραφέτησή της από την τάξη των εκμεταλλευτών. Να συνδέει την πάλη για τους μισθούς και τις συντάξεις, για την Υγεία και την Παιδεία, για τον πολιτισμό και το περιβάλλον με τον αγώνα για την αλλαγή των συνδικαλιστικών και πολιτικών συσχετισμών, που δρουν σε βάρος των δικαιωμάτων και των πραγματικών αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Σ' αυτούς τους καθημερινούς αγώνες, το ΠΑΜΕ όπλισε την εργατική τάξη με ένα αναντικατάστατο εργαλείο: Το πλαίσιο πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ενα ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων, που αφορά σε κάθε πτυχή των όρων με τους οποίους ζει και δουλεύει ο εργαζόμενος, ανεξάρτητα από ειδικότητα, εθνικότητα και κλάδο δουλειάς. Πλαίσιο με αιτήματα επιθετικά, που βάζει στην ημερήσια διάταξη τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους εκφραστές του σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Που τραβάει μπροστά τη συνείδηση του εργάτη, τον βοηθάει να σπάσει τη μοιρολατρία και τις αυταπάτες που τον κρατούν καθηλωμένο σε διεκδικήσεις που δε θίγουν την εργοδοτική κερδοφορία. Που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη συμπόρευση της εργατικής τάξης με τους μικρούς ΕΒΕ και τους φτωχούς αγρότες.

Στη δεκαετή πορεία του, το ΠΑΜΕ αξιοποίησε όλες τις μορφές πάλης και τις παραδόσεις που κληρονόμησε από την πλούσια ιστορία του εργατικού κινήματος. Είναι κι αυτή μια σημαντική συνεισφορά, παρακαταθήκη για τους αγώνες του μέλλοντος. Στις μάχες που έδωσε το ταξικό κίνημα, διαπαιδαγωγήθηκαν με τις αξίες του χιλιάδες αγωνιστές. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο φόβητρο για την εργοδοσία, τα πολιτικά και συνδικαλιστικά της δεκανίκια. Γι' αυτό πολέμησαν με λύσσα το ΠΑΜΕ και συνεχίζουν να το συκοφαντούν, προσβλέποντας στο να βάλουν αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών αγώνων.

Το ΠΑΜΕ εμπνέει και καθοδηγεί σοβαρούς αγώνες. Το επιβεβαιώνουν οι δυνάμεις που συσπειρώνει και οι οποίες με το χρόνο αυξάνονται, ωριμάζουν. Το επιβεβαιώνουν οι κατακτήσεις που καταγράφει στο μέτωπο των εργατικών αγώνων. Τα καθήκοντα που έχει αναλάβει το ΠΑΜΕ απέναντι στην εργατική τάξη, μαζί με τους εργάτες και τις εργάτριες, τα Συνδικάτα, τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες που συσπειρώνει, μεγαλώνουν. Ο πήχης μπαίνει ολοένα και πιο ψηλά. Ανασύνταξη του κινήματος - αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα. Για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση. Για να ηττηθεί η αντιλαϊκή πολιτική, ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός. Για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες εκείνων που παράγουν τον πλούτο.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ