Το κράτος είναι προϊόν των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων, δεν υπήρχε πάντα στην ανθρώπινη κοινωνία, «γεννήθηκε» ιστορικά ως αποτέλεσμα του ταξικού διαχωρισμού της, δεν υπήρχε στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα όπου δεν υπήρχαν και τάξεις. Ο Ενγκελς επισήμανε στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»: «Το κράτος δεν υπάρχει από καταβολής κόσμου. Υπήρξαν κοινωνίες που τα έβγαζαν πέρα χωρίς αυτό, που δεν είχαν ιδέα από κράτος και κρατική εξουσία. Σε μια ορισμένη βαθμίδα της οικονομικής εξέλιξης, που αναγκαστικά ήταν συνδεδεμένη με τη διάσπαση της κοινωνίας σε τάξεις, το κράτος έγινε απαραίτητο εξαιτίας αυτής της διάσπασης»¹.

Το αστικό κράτος ως όργανο ταξικής κυριαρχίας συνίσταται από ανάλογους μηχανισμούς διοίκησης και καταστολής, με προσωπικό υποταγμένο στις λειτουργίες του. Λειτουργεί ως ο συλλογικός εκφραστής της αστικής τάξης, διαχωρίζεται από κάθε ξεχωριστή ομάδα της, στέκεται πάνω από τις επιμέρους αντιθέσεις της, παρεμβαίνει στις οικονομικές σχέσεις - στο βαθμό και στην έκταση που είναι αναγκαίο - για να προστατευτούν τα συλλογικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Εκφράζει την οικονομική κυριαρχία της τάξης που είναι φορέας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απέναντι στις άλλες. Η αστική πολιτική εξουσία σημαίνει:

Ασκηση βίας, καταπίεσης από την αστική τάξη απέναντι στις υπόλοιπες τάξεις, αλλά ταυτόχρονα και διαμόρφωση συμμαχιών με τάξεις που δεν είναι πλέον βασικές και ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα. Διαμόρφωση του αντίστοιχου νομικού εποικοδομήματος, θεσμοθέτηση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης.

Το καπιταλιστικό κράτος υπερασπίζεται την καπιταλιστική ιδιοκτησία, στα όρια της εσωτερικής αγοράς, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, διαμορφώνοντας ανάλογες διακρατικές συμμαχίες. Σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας διαχειρίζεται αφενός τα ιδιαίτερα συμφέροντα των κεφαλαίων που συγκροτούνται σε εθνοκρατικό επίπεδο, αφετέρου την τάση του κεφαλαίου να σπάει τα στενά όρια της εθνοκρατικής αγοράς. Με άλλα λόγια, διαχειρίζεται τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού ανταγωνισμού στη διεθνή αγορά.

Ως εξουσία μιας τάξης πάνω στην εργατική τάξη και σε άλλα ενδιάμεσα στρώματα είναι δικτατορία, ανεξάρτητα από την πολιτική της μορφή.

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί ανεπτυγμένη μορφή της αστικής εξουσίας, στην οποία ο δικτατορικός της χαρακτήρας συγκαλύπτεται. Οχι τυχαία, ο Λένιν, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Ενγκελς, επισήμανε ότι: «Στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία ο πλούτος ασκεί έμμεσα την εξουσία του μα γι' αυτό την ασκεί πιο σίγουρα με την άμεση εξαγορά των δημόσιων υπαλλήλων με τη μορφή της συμμαχίας κυβέρνησης χρηματιστηρίου(...).

Η παντοδυναμία του πλούτου είναι πιο σίγουρη στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία γιατί δεν εξαρτιέται από μερικά ελαττώματα του πολιτικού μηχανισμού από ένα κακό πολιτικό περίβλημα. Η ρεπουμπλικανική δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολιτικό περίβλημα για τον καπιταλισμό»².

Η κοινωνική επανάσταση σημαίνει την ανατροπή των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής και την αντικατάστασή τους με νέες, που αντιστοιχούν στο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Κάθε κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς την πολιτική επανάσταση, δηλαδή την κατάκτηση της εξουσίας από αυτήν την τάξη που είναι φορέας των νέων σχέσεων παραγωγής. Χωρίς την κατάκτηση της εξουσίας, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί η ανάλογη ανάπτυξη όλων των νέων κοινωνικών σχέσεων, το πέρασμα από έναν κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό στον άλλον.

Ο Λένιν σημείωνε ότι: «Το πέρασμα της κρατικής εξουσίας από τα χέρια της μιας τάξης στα χέρια της άλλης είναι το πρώτο, το κύριο, το βασικό γνώρισμα της επανάστασης, τόσο με την αυστηρά επιστημονική, όσο και με την πρακτικά πολιτική σημασία αυτής της έννοιας»³.

Οι αστικές επαναστάσεις του 18ου και 19ου αιώνα ήρθαν να ολοκληρώσουν την κοινωνική επανάσταση που είχε ήδη ξεκινήσει μέσα στους κόλπους της φεουδαρχίας με την ανάπτυξη και στη συνέχεια κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Ο καπιταλισμός συγκροτείται ως κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός μόνο με την αντιστοίχιση του νομικού - θεσμικού εποικοδομήματος στις σχέσεις παραγωγής, με τη συγκρότηση του αντίστοιχου κράτους.

Στη «Γερμανική Ιδεολογία» του Κ. Μαρξ, στο κεφάλαιο «Οι σχέσεις του κράτους του δικαίου με την ιδιοκτησία», βλέπουμε ακόμα ορισμένα στοιχεία για τη διαμόρφωση (χαρακτήρα) του αστικού κράτους:

«Σ' αυτή τη νεότερη ατομική ιδιοκτησία αντιστοιχεί το νεότερο κράτος, που οι ατομικοί ιδιοκτήτες αποκτήσανε σιγά-σιγά (...).

Από το γεγονός ότι η ατομική ιδιοκτησία χειραφετήθηκε από την κοινότητα, το κράτος απέκτησε ιδιαίτερη ύπαρξη πλάι στην αστική κοινωνία και έξω από αυτήν (...).

Αυτό, όμως, το κράτος δεν είναι άλλο πράγμα από τη μορφή οργάνωσης, που οι αστοί δίνουν στον εαυτό τους από ανάγκη για να εξασφαλίσουν αμοιβαία την ιδιοκτησία τους προς τα έξω όσο και προς τα μέσα (...)

Αφού, λοιπόν, το κράτος είναι η μορφή με την οποία τα άτομα μιας κυρίαρχης τάξης αξιοποιούν τα κοινά τους συμφέροντα και στην οποία συνοψίζεται όλη η αστική κοινωνία μιας εποχής, συνάγεται ότι όλοι οι κοινοί θεσμοί περνάνε μέσα από το κράτος και παίρνουν πολιτική μορφή»⁴.

Ο Κ. Μαρξ στο έργο του η «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»⁵ ανέλυσε το πώς η αστική τάξη την περίοδο των αστικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα διαμόρφωσε το κράτος που αντιστοιχούσε στα δικά της συμφέροντα ξεπερνώντας τις αντιθέσεις ανάμεσα στα τμήματά της και μεταμορφώνοντας τον κρατικό μηχανισμό που κληρονόμησε από τη φεουδαρχία.

Ο Μαρξ, αναφερόμενος στην πάλη ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της αστικής τάξης που ακολούθησε την ανατροπή της «αστικής μοναρχίας» του Λουδοβίκου Φιλίππου, το Φλεβάρη του 1848, και τις εξεγέρσεις της εργατικής τάξης, σημειώνει ότι «όλες οι ανατροπές τελειοποιούν αυτόν τον (σ.σ. κρατικό αστικό) μηχανισμό αντί να τον τσακίζουν»⁶.

Καταλήγει στην εξής θέση: Αν το αστικό κράτος είναι μια δύναμη που στέκεται πάνω από την κοινωνία και αποξενώνεται από αυτήν, τότε η απελευθέρωση της καταπιεζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μόνο χωρίς βίαιη επανάσταση αλλά και χωρίς καταστροφή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, που προκύπτει είναι ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να «παραλάβει» τον αστικό κρατικό μηχανισμό και να τον χρησιμοποιήσει προς όφελός του, αλλά πρέπει να τον τσακίσει και να τον αντικαταστήσει από έναν καινούριο που να αντιστοιχεί στα δικά του συμφέροντα. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να τροποποιήσει την αρχική τοποθέτηση των Μαρξ - Ενγκελς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» (1948) ότι η εργατική τάξη θα «καταχτήσει» την κρατική μηχανή.

(το κείμενο είναι επεξεργασία της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Φρ. Ενγκελς, «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 214.

2. Β. Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 13 -14.

3. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 31, σελ. 133.

4. Κ. Μαρξ: «Γερμανική Ιδεολογία» τόμος Β`, σελ. 93-96, εκδόσεις «Αναγνωστίδη».

5. Το έργο γράφτηκε το 1852 και αποτέλεσε προσπάθεια εξήγησης από τη σκοπιά του ιστορικού υλισμού του «φαινομένου» του πραξικοπήματος του Λουδοβίκου Βοναπάρτη (Ναπολέων Γ`) στη Γαλλία. Δημοσιεύθηκε σε άρθρα του γερμανόφωνου περιοδικού «Die Revolution», του Γερμανού επαναστάτη Ιωσήφ Βαϊντεμάγερ.

6. Κ. Μαρξ: «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 144.