Μεγαλώνει ο προβληματισμός στα αστικά επιτελεία για την πορεία του Ταμείου Ανάκαμψης και της ελληνικής οικονομίας, που τα τελευταία κυρίως χρόνια η ανάπτυξή της στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα κονδύλια που δίνονται απλόχερα στο κεφάλαιο μέσα από το υπερμνημόνιο για τον λαό.

Η «κόπωση» των πράσινων και ψηφιακών επενδύσεων και η στροφή στην πολεμική οικονομία, που διαμορφώνει προϋποθέσεις για μεγαλύτερο και γρηγορότερο κέρδος, έχουν οδηγήσει στο να «χάνουν τη λάμψη τους οι πιστώσεις του ταμείου», όπως γράφει ο Τύπος, εκφράζοντας ανησυχίες για το πώς θα κινηθεί η οικονομία μετά τον Αύγουστο του 2026, που ολοκληρώνεται το Ταμείο Ανάκαμψης.

Οι ανακατανομές των κονδυλίων σε άλλους τομείς δεν τόνωσαν την απορροφητικότητα και δεν ενθάρρυναν - στον βαθμό που επεδίωκαν - την προσέλκυση συσσωρευμένων κεφαλαίων, όπως είναι ο στόχος του Ταμείου.

Παρά τη γενναία κρατική - ευρωπαϊκή επιδότηση και τα φτηνά δάνεια, το κεφάλαιο δεν βλέπει κερδοφόρες προοπτικές σε πεδία όπου ο ανταγωνισμός με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι σκληρός, με την ΕΕ να χάνει έδαφος και να επιδεινώνεται η θέση της σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις στελεχών της κυβέρνησης και των τραπεζών, είναι πιο εμφανής η «έλλειψη αξιόλογου επενδυτικού ενδιαφέροντος από τις μεγάλες επιχειρήσεις, που μπορούν εύκολα να εξασφαλίσουν και τον παράλληλο απαιτούμενο τραπεζικό δανεισμό», με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις τους να συγκλίνουν σε απορρόφηση κάτω από 75%.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος και με τα σύννεφα μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης να μαζεύονται πάνω από την οικονομία της ΕΕ, επανέρχεται η συζήτηση για το «επενδυτικό κενό» που βάζει σε κίνδυνο την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και για το ισχυρό ενδεχόμενο να αντιστραφούν ακόμα και οι αναιμικοί θετικοί ρυθμοί που καταγράφονται σήμερα.

Το πρόβλημα που πραγματικά εκφράζει η χαμηλή σχετικά απορροφητικότητα του Ταμείου Ανάκαμψης είναι αυτό της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που δεν βρίσκει κερδοφόρα διέξοδο ακόμα και στις προνομιακές συνθήκες που διαμορφώνει η αντεργατική νομοθεσία, το φιλοεπενδυτικό πλαίσιο που ενισχύουν με τους νόμους τους όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις και το Ταμείο Ανάκαμψης με τα δεκάδες δισ. ευρώ στα μονοπώλια.

Αυτήν την πραγματικότητα προσπαθούν να κρύψουν και τα άλλα συστημικά κόμματα που στήριξαν το Ταμείο Ανάκαμψης και παραμύθιασαν μαζί με την κυβέρνηση τον λαό για την ...κοσμογονία που θα φέρουν οι επενδύσεις.

Επιβεβαιώθηκε μέχρι κεραίας το ΚΚΕ, που έλεγε ότι το Ταμείο είναι μοχλός ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών και προειδοποιούσε για περαιτέρω επιδείνωση της ζωής του λαού από τα εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπονται για την εκταμίευση των δόσεων προς τους ομίλους και τη φοροαφαίμαξη για την αποπληρωμή τους.

Αυτά άλλωστε είναι και τα μόνα που δεν μπαίνουν σε αμφισβήτηση τώρα που οι προσδοκίες του κεφαλαίου και των κομμάτων του μειώνονται από το Ταμείο Ανάκαμψης, επιταχύνοντας τη στροφή στην πολεμική οικονομία. Τα προαπαιτούμενα που προβλέπει συνεχίζουν κανονικά να βρίσκονται στην ατζέντα της σημερινής και οποιασδήποτε μελλοντικής κυβέρνησης, ως «διαρθρωτικές αλλαγές» που είναι αδιαπραγμάτευτες για το κεφάλαιο.

ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, Βελόπουλος και άλλοι διαμαρτύρονται ότι η κυβέρνηση «διαχειρίστηκε λάθος» το Ταμείο, ότι «ευνόησε ημετέρους», ή ότι «στήριξε την κατανάλωση» και όχι τις «παραγωγικές επενδύσεις», εκφράζοντας και τμήματα του κεφαλαίου που «ρίχτηκαν» στη μοιρασιά.

Δείχνουν το δέντρο για να κρυφτεί το δάσος της υπερσυσσώρευσης και να συντηρείται ο μύθος της «φιλολαϊκής» ή «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, με κάποια άλλη τάχα εκδοχή της ίδιας βάρβαρης πολιτικής. Ταυτόχρονα, όλοι τους θεωρούν δεδομένο ότι ο λαός θα πιει μέχρι τέλους το ποτήρι των αντιλαϊκών μέτρων που προβλέπει το υπερμνημόνιο, πριν αυτά εμπλουτιστούν με άλλα, στο πλαίσιο των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ.

«Η καπιταλιστική ανάπτυξη παραμένει σχετικά επισφαλής μεσο-μακροπρόθεσμα, καθώς η εγχώρια οικονομία είναι στενά συνδεδεμένη με τις οικονομίες των χωρών της ΕΕ και μια νέα ύφεση στην ΕΕ αναμένεται να έχει αρνητικά αποτελέσματα στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία», σημειώνουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ και οι εξελίξεις τις επιβεβαιώνουν απόλυτα.

Σε ανάπτυξη και κρίση ο λαός πληρώνει τον λογαριασμό της πολιτικής του κέρδους, που είναι η καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας, και μόνο αν το ξεριζώσει με την πάλη του θα ανοίξει τον δρόμο για την πραγματική ευημερία του.