Δεν είναι τυχαία, σύντροφοι, αυτή η επιλογή μέσων και όπλων από την κυρίαρχη, και στα ΜΜΕ, τάξη. Στόχος της είναι η επιβολή κλίματος παραλυτικής τρομοκρατίας. Η χαοτική χρήση εννοιών και λέξεων, ώστε οι μάζες να χάνουν πολύτιμο από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους, προσπαθώντας να καταλάβουν «τι θέλει να πει ο ...ποιητής». Κι έτσι καταλήγουμε σε μια πολιτισμική εικονογράφηση που μοιάζει με κακότεχνο καρτούν. Θετικές κι εξ ορισμού αγαθές ιδέες, έννοιες, σήματα, μπλέκονται περισπούδαστα με φρικαλέες. Το μείγμα περιβάλλεται την επισημότητα που εξασφαλίζει η σκηνοθετημένη δημοσιότητα. Το όλο αυτό επικοινωνιακό κατασκεύασμα μπαίνει στο κάδρο «φόρα παρτίδα», δηλαδή υπερπροβάλλεται κυνικότατα και καθηλώνει τη σκέψη στο επίπεδο της άγνοιας.

Απ' την άλλη, ξεφυτρώνουν οι ...αλτρουιστές με το τσουβάλι. Σωτήρες των «κατώτερων» συναδέλφων τους σε όλους τους τομείς, εμφανίζονται και προτείνουν επιχειρηματικές λύσεις (!) για τα ...«φυσικά φαινόμενα» όπως είναι η ανεργία. Ποιος θα φανταζόταν, σήμερα, δημοσιογράφος λόγου χάριν (όταν φώναζα κι έγραφα ότι εκείνο το διανοητικό ξεπέταγμα της μεταπολιτευτικής Γώγου «Τρία κλικ αριστερά» δεν έχει καμιά σχέση με το «Κλικ» περιοδικό που είχε σλόγκαν ότι «η ζωή είναι πολύ μικρή για να την παίρνεις στα σοβαρά» ήμουν μαύρο συναδελφικό πρόβατο, επί σφαγήν μάλιστα, που έπρεπε να απαντάει σε τεχνητά ταξικά διλήμματα) πως για να μην κλείσει ένας ιδιωτικός ραδιοσταθμός και για να μη χρωστάνε οι εργοδότες 5 εκατομμύρια ευρώ, θα φαινόταν λογικό το σύνθημα «ο σταθμός στους εργαζόμενους». Λες κι έγιναν όλοι, ξαφνικά, φανατικοί οπαδοί μιας ιδιότυπης μοντέρνας τάχαμου δήθεν κομμούνας. Ωραίο ακούγεται, ε; Χωρίς ανάλυση των προϋποθέσεων και με πολιτική κάλυψη. Σβήνονται τα χρέη, λέει το σενάριο, και μετά οι επώνυμοι που πληρώνονται από άλλους εργοδότες, έρχονται «αμισθί» και βοηθούν τους άνεργους να κρατήσουν τις δουλιές τους, να κεφαλαιοποιήσουν τις απαιτήσεις τους, να ξεχάσουν τις αποζημιώσεις τους, να συνεχίσουν να δουλεύουν για ν' ακούγονται οι πρώτες φίρμες για το καλό της ενημέρωσης... Τρία φλας δεξιά κι όσο γίνεται πιο απολίτικα. Να διασπάται το μέτωπο των απελπισμένων εργαζομένων με το σκεπτικό ότι ο εργάτης είναι πιο εύκολο να «αισθάνεται» αφεντικό άμα παράγει «πληροφορία» παρά άμα παράγει αυγά, βρακιά, παντόφλες, σιδεροσωλήνες, παπούτσια ή σιτάρι και μπαμπάκι...