ΟΙ ΠΥΡΙΝΕΣ φλόγες και τούτη τη βδομάδα που πέρασε έτρεχαν ασυγκράτητες από τη μια άκρη της γης μας ως την άλλη. Μερικές φορές γύριζαν και ξαναγύριζαν στο ίδιο σημείο για να αποτελειώσουν ό,τι είχαν ξεχάσει να το κάψουν.

ΝΙΩΘΕΙΣ πόνο και οργή βλέποντας αυτό τον καιρό να καίγονται σαν λαμπάδες όμορφοι τόποι, που χρόνια και χρόνια έχουν δουλέψει γενιές. Να καρβουνιάζουν λιόδεντρα που ο ξωμάχος χρειάστηκε ιδρώτα και κόπους να τα αναστήσει και μόλις θα μάζευε τον πρώτο καρπό σαρώθηκαν από τη φωτιά που κυνηγούσε τα φυτέματα του ξωμάχου. Ολες οι περιοχές που χτυπήθηκαν από τις φωτιές έχουν κάθε μια και τα δικά τους, σ' αυτή τη μεγάλη δοκιμασία της πύρινης καταδίκης. Η Αχαΐα με τα χωριά της έδωσε συγκλονιστικά μηνύματα για τα όσα έζησε. Αλλά και για τα όσα πέρασε αβοήθητη, εγκληματικά αβοήθητη και μόνη!

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ που πέρασαν από τα μάτια μας, όσο κι αν μένουν μακριά από την πραγματική διάσταση που έχει η τραγωδία, έφεραν κοντά μας την απελπισία και την απόγνωση του ξωμάχου της γης μας, του αγρότη που στέκεται όρθιος, λίγα μέτρα πιο πέρα από τις φλόγες και απελπισμένος βλέπει τη φωτιά να σέρνεται σαν άγριο φίδι και να πλησιάζει το σπίτι του. Κι αυτός στέκει εκεί όρθιος.

ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ, που μοναχός μαζί με τη φαμελιά του, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, βλέπει ψόφια τα ζωντανά του, αυτό το κοπαδάκι που του έδινε το ψωμί του σπιτιού του. Είναι λίγα τα λόγια του, που έχουν μέσα τους απέραντο πόνο και αγανάκτηση.

ΤΗΝ ΑΛΛΗ μέρα της καταστροφής, σ' αυτόν τον ίδιο τόπο, που τα αποκαΐδια κάπνιζαν ακόμα κι οι άνθρωποί του άφωνοι μέσα στη συμφορά τους, τότε φτάνουν συνήθως οι αρμόδιοι, οι υπεύθυνοι, η πολιτεία που είχε ευθύνη να προστατεύσει το βιος του κόσμου, το δάσος, όλα τα αγαθά της γης και της ζωής του.

ΚΑΙ ΕΚΕΙ μπροστά στη συμφορά που είναι ανοιχτή κι ολοφάνερη, που έχει ένοχους μικρούς, μεγάλους, πιο μεγάλους, τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα του ενδιαφέροντος και καυγάδες για το ποιος βρέθηκε περισσότερο κοντά τους. Γνώριμη «παράσταση», τερτίπια, που παίζονται τόσα χρόνια. Και για μια φορά ακόμη τα ίδια πάλι με τους πυροπαθείς.

ΚΑΙ ΣΤΗ Μεσσηνία η ίδια «παράσταση». Κι εκεί του αγρότη ο πόνος κι η απελπισία στο αποκορύφωμά της. Κι εκεί η ίδια απουσία της πραγματικής βοήθειας, που χρειάζεται ο αγρότης, που ολομόναχος παλεύει με τα θεριά της φύσης - φωτιές, χαλάζια - αλλά κι από κοντά έχει και τους ψυχοβγάλτες που του αρπάζουν το «χρυσάφι» της γης του.

ΣΤΗΝ τοιχογραφία της φωτιάς του 2007 που γράφεται ακόμη και έχει ακόμη πολύ δρόμο, είναι κι άλλοι τόποι, μ' ανοιχτούς λογαριασμούς, η Κορινθία, η Ζάκυνθος, το Πήλιο κι άλλες.

ΦΩΤΙΕΣ και φλόγες στην Κεφαλονιά. Οι φλόγες κι αυτή τη φορά λαμπάδιασαν γνώριμες περιοχές. Και λίγο έλειψε να σκαρφαλώσουν στον Αίνο, τον Εθνικό Δρυμό, με το μοναδικό δάσος την κεφαλληνιακή ελάτη. Χωριά πανέμορφα κι εδώ χωρίς βοήθεια, αγνοημένα στις απελπισμένες φωνές. Σήμερα έχουν γίνει κάρβουνα και στάχτες. Εκεί που άλλοτες τις αυλές τις στόλιζαν τα φιόρα τους.

Η ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ της φωτιάς που «κεντήθηκε» με τις φλόγες σ' όλη την Ελλάδα έχει ακόμη δρόμο. Σκαρφάλωσε στο Γράμμο, δεκαεφτά μέρες. Και βρέθηκε στον Ολυμπο. Κι εδώ ολοφάνερες οι ευθύνες αυτών που 20 χρόνια άφησαν τη χώρα χωρίς πυροπροστασία.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ της φωτιάς είναι μεγάλη. Η απελπισία του κόσμου της γης μας απέραντη. Με ψίχουλα και με ξεγελάσματα δεν κλείνουν όπως επιδιώκουν τη μεγάλη αυτή συμφορά, που ζούνε οι άνθρωποι στις περιοχές που επλήγησαν. Οι πυρόπληκτοι θα παλέψουν για πλήρη κι άμεση αποζημίωση.