Οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου, δεν είχαν αντιληφθεί ότι τη χώρα κυβερνά «μια ιδιότυπη κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία μετέχουν η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και το ΚΚΕ». Μέχρι που τους το αποκάλυψε ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Αλαβάνος, σε συνέντευξή του στη «Real News». Την άποψή του υιοθετούν και διαδίδουν περιώνυμες γραφίδες φίλα προσκείμενες σ' αυτόν, επικαλούμενες το «ατράνταχτο» επιχείρημα ότι το ΚΚΕ ασκεί κριτική στους τυχοδιωκτισμούς και σαλταδορισμούς του ΣΥΡΙΖΑ όταν βαφτίζει «εξέγερση» και «ιδιότυπο νέο κίνημα» τα τυφλά χτυπήματα που κάνουν ζημιά στο λαϊκό κίνημα και από την άλλη καταδικάζει τη βία ως κόμμα των πλαισίων της αστικής δημοκρατίας. Δεν είναι καινούριο ζήτημα, αλλά επανάληψη προβοκατόρικης ταχτικής του ΠΑΣΟΚ.

Τα γεγονότα, βέβαια, είναι πεισματάρικα «πλάσματα». Εξ αυτών προκύπτει ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μεγάλα αποθέματα θράσους. Χρειάζεται πολύ θράσος για να διατυπωθεί μια τέτοια κατηγορία εναντίον του ΚΚΕ από μια δύναμη η οποία, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ψήφισε το Μάαστριχτ. Η οποία συμπίπτει με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑ.Ο.Σ. στην υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Η οποία πολύ πρόσφατα έφτασε να καταγγέλλει την κυβέρνηση της ΝΔ ότι καθυστερεί στην ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία κοινοτικών οδηγιών, προτρέποντάς τη να επιταχύνει ρυθμούς, πολλές απ' τις οποίες αποτελούν «κόκκινο πανί» για το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα στη χώρα μας, δικαίως αφού κατεδαφίζουν κεκτημένα δικαιώματα.

Ετσι, λοιπόν, αφού στο μείζον ζήτημα που αφορά στη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ, με τις πολύ συγκεκριμένες αντιλαϊκές δεσμεύσεις που απορρέουν απ' αυτήν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τα έχει βρει με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι παράξενο ότι τα βρίσκει μαζί τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, συνδιοικώντας σε δήμους και νομαρχίες και συμβάλλοντας στην αποκέντρωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Είτε ψηφίζοντας την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, είτε υπερψηφίζοντας προσλήψεις συμβασιούχων, είτε εφαρμόζοντας μορφές εργασίας όπως τα stage. Δεν είναι παράξενο που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύεται με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Βρίσκοντας μια φιλόξενη γωνιά στα ψηφοδέλτιά τους, καταλαμβάνοντας έδρες με την υποστήριξή τους, αναδεικνυόμενος σε κλακαδόρο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην εργατική τάξη και παίζουν ρόλο επιζήμιο για τα συμφέροντά της.

Χρειάζεται, λοιπόν, μεγάλο θράσος να μιλάει έτσι για το ΚΚΕ μια δύναμη που θέλει να πείσει το λαό ότι μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με τους εκμεταλλευτές του, αρκεί ο άνθρωπος να είναι πάνω από τα κέρδη(!), για να τον οδηγήσει στην παραίτηση απ' την πάλη και την προοπτική για ανατροπή της εξουσίας τους. Μια δύναμη συνεργάσιμη στο στόχο για διάσωση του συστήματος, προβάλλοντας ως λύση το φτιασίδωμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ ώστε να γίνει και ολίγον φιλολαϊκό, ή αντινεοφιλελεύθερο. Που είναι υπέρ της συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην οικονομία, επομένως δεν αμφισβητεί τον καπιταλισμό. Είναι, εξάλλου, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αυτός που όταν η λαϊκή οργή φουντώνει προτείνει να αλλάξει η δεξιά κυβέρνηση με μια άλλη αντιδεξιά, ή «αριστερούτσικη» κι όλα να μείνουν ίδια. Αλλά αυτός είναι ο οπορτουνισμός...