Καθώς οξύνεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου και πληθαίνουν οι δυσκολίες στην αναπαραγωγή του, με κλιμακούμενη ένταση ξετυλίγεται σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο μια καλομελετημένη προπαγάνδα σχετικά με τον προσανατολισμό που πρέπει να έχει το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Κύριοι φορείς είναι τα κόμματα και οι δυνάμεις που έχουν αναλάβει ρόλο σωτήρα του συστήματος σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ή προσβλέπουν στη διακυβέρνηση προς όφελος του κεφαλαίου και γι' αυτό επιδιώκουν να φιλοτεχνήσουν φιλεργατικό προφίλ, για να χαϊδέψουν αυτιά, να εγκλωβίσουν συνειδήσεις. Αντίστοιχα δρουν και οι δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό - μαζικό κίνημα.

Ποιο είναι το άγχος τους; Να εξαφανιστεί η εργατική τάξη και ο ρόλος της από το προσκήνιο. Να στρέψουν τη λαϊκή αντίδραση μακριά από την οργανωμένη πάλη. Να ανακόψουν την ενίσχυση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που βήμα βήμα χτίζει η εργατική τάξη, παλεύοντας για την προώθηση της συμμαχίας με τα σύμμαχα στρώματα των αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών. Στο πραγματικό δίλημμα που σήμερα έχει να απαντήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, «με τα μονοπώλια ή με το λαό», οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου κάνουν ξεκάθαρη επιλογή. Διαλέγουν τα μονοπώλια. Γι' αυτό και το κίνημα που - μάταια - οραματίζονται δεν έχει αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά.

Η πείρα του κινήματος επιβεβαιώνει ότι καμιά κατάκτηση προς όφελος των εργαζομένων δεν είναι εφικτή αν η αντιπαράθεση δε γίνεται με όρους τάξης προς τάξη. Αν οι εργαζόμενοι δεν αντιλαμβάνονται το κεφάλαιο ως αντίπαλο και δε συγκεντρώνουν δυνάμεις για να τον στριμώξουν, σε μια πορεία να τον κατατροπώσουν. Ακόμα παραπέρα. Για να αντιστοιχηθεί σήμερα το κίνημα στο μέγεθος της επίθεσης που δέχεται η εργατική - λαϊκή οικογένεια, δεν αρκεί να διατυπώνει αμυντικά οικονομικά και άλλα αιτήματα. Εχει συμφέρον να παλεύει για την πολιτικοποίηση της πάλης, να στρέφεται σε όλα τα μέτωπα και με κάθε μέσο ενάντια στα κόμματα εκείνα που σε πολιτικό επίπεδο προωθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Να αντιλαμβάνεται ως σύμμαχο τα στρώματα εκείνα που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη, αλλά πλήττονται από τον ίδιο αντίπαλο, την ίδια πολιτική.

Για την ανάπτυξη αυτού του κινήματος κάνει λόγο το ΚΚΕ. Γιά ένα τέτοιο παλεύει το ΠΑΜΕ. Προετοιμάζοντας μέσα από κάθε μικρή και μεγάλη μάχη την εργατική τάξη να παίξει τον πρωτοπόρο ρόλο της. Με ξεκάθαρο μέτωπο στα μονοπώλια και στα κόμματά τους. Χωρίς αυταπάτες για μια διαφορετική διαχείριση που θα αφήνει αλώβητο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την κερδοφορία του. Ενα τέτοιο κίνημα, ρωμαλέο, αποφασισμένο, οργανωμένο σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε εργατοσυνοικία και πανεπιστήμιο, στα αστικά κέντρα και στην επαρχία, μπορεί σήμερα να αποσπάσει σοβαρές κατακτήσεις. Ενα κίνημα που θα συσπειρώνει την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Που παλεύοντας για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους θα παλεύουν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης επομένως και των καπιταλιστών, της εξουσίας τους. Για να ανοίξει το δρόμο για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.