Με το σύνθημα «όλοι μαζί για να ξεπεράσουμε την κρίση», οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της άρχουσας τάξης έχουν ξεκινήσει μιαν εκστρατεία χειραγώγησης του ελληνικού λαού. Στόχος τους να τον εξαπατήσουν για μια ακόμα φορά και να εξασφαλίσουν τη συναίνεση των εργαζομένων για ό,τι θα ακολουθήσει σε βάρος τους, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης και υπέρ του «εθνικού συμφέροντος», που πάντα ταυτίζεται με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Θέλουν να αποκρύψουν τον ταξικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής και, συνολικά, του εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννάει τέτοιες κρίσεις. Να αποκρύψουν την αλήθεια, που λέει ότι το καπιταλιστικό σύστημα αξιοποιεί - όταν δεν υπάρχει παρέμβαση της εργατικής τάξης - ακόμα και τις κρίσεις του, για να χτυπήσει τις εργατικές κατακτήσεις και τα λαϊκά δικαιώματα. Θέλουν να αποτρέψουν τους εργαζόμενους από το να τεθούν απέναντι σ' αυτές τις πολιτικές και διεκδικώντας όλα όσα τους ανήκουν να ανοίξουν έναν άλλο δρόμο.

Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, όπως αυτή στοιχειοθετείται από την αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στην ατομική-καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της και που σημαίνει αναρχία στην παραγωγή γιατί η παραγωγή γίνεται για το κέρδος, όξυνση της φτώχειας και του περιορισμού της κατανάλωσης των μαζών, γεγονός που εμφανίζει υπερπαραγωγή, αλλά και υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που αδυνατεί να επενδυθεί, επομένως επηρεάζει αρνητικά και την παραγωγή μέσων παραγωγής, δεν είναι μια εξωτερική, έξω δηλαδή από την κάθε χώρα, απειλή - παρά και τους εξωτερικούς παράγοντες που την επηρεάζουν. Πολύ περισσότερο δεν οφείλεται και στους εργαζόμενους, που τους καλούν σε «εθνική ομοψυχία» για την αντιμετώπισή της οι αστικές κυβερνήσεις. Πρόκειται για εσωτερική απειλή, ο εχθρός είναι στο εσωτερικό της κάθε χώρας, τον γεννάει το σύστημα, τον συναντάνε καθημερινά σε κάθε τους βήμα οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που βιώνουν την εξουσία του κεφαλαίου και τη διαρκή τάση της πλουτοκρατίας για αύξηση της κερδοφορίας της, χρησιμοποιώντας κάθε μέσον και μη διστάζοντας να φορτώσουν όλες τις συνέπειες στη ζωή των λαϊκών μαζών.

Αυτό που είναι σίγουρο - το διδάσκει η Ιστορία - είναι πως αν η οικονομική κρίση αντιμετωπιστεί με «εθνική ομοψυχία», τότε θα πληρώσουν εξ ολοκλήρου την κρίση οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Στην πραγματικότητα, καμία κρίση δε θα έχει αντιμετωπιστεί, αφού δε θα έχουν θιγεί οι αιτίες που την προκαλούν, αλλά απλά θα έχει αξιοποιηθεί για να βελτιώσουν τη θέση τους οι πλουτοκράτες σε βάρος της εργατικής τάξης. Είναι επικίνδυνη και ολέθρια για το λαό η «συμπόρευση» με τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», που, υιοθετώντας τις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ, άνοιξαν τις πόρτες για την επέλαση των μονοπωλίων, η οποία τώρα φέρνει τις συνέπειές της. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται, το απαιτούν οι συνθήκες, είναι όξυνση της ταξικής πάλης και της μετωπικής αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς του συστήματος.

Αυτό που χρειάζεται είναι λαϊκή αντεπίθεση για να πληρώσουν οι τράπεζες, τα μονοπώλια, την κρίση τους, σε ρότα αγώνα για την κατάργησή τους. Στον αγώνα αυτό, το ΚΚΕ καλεί το λαό να εμπιστευτεί τη δύναμή του και να οικοδομήσει με αποφασιστικά βήματα την κοινωνική του συμμαχία, το λαϊκό μέτωπο της πάλης κατά της ΕΕ και της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου, με στόχο την ανατροπή της.