«"Πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι οι μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις που μπορούσαν να (...) να είναι μέχρι και συζητήσιμες πριν από 4 - 5 χρόνια, σήμερα φαίνονται εξωπραγματικές". Αυτό δήλωσε, τις προάλλες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (...) Τι θεωρεί «μαξιμαλισμό» η κυβέρνηση; Το αίτημα να έχουν δουλειά όλοι οι εργαζόμενοι (...) Να αμείβονται οι εργαζόμενοι με αξιοπρεπείς μισθούς (...) Να μην επιβληθεί η εκ περιτροπής εργασία (...) από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας κρίνει τα αιτήματα των απεργών (...) σε συνθήκες κρίσης, η κυβέρνηση στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι εδώ για να διασφαλίσει ότι θα προχωρήσουν ταχύτατα και ανεμπόδιστα τα μέτρα που φτηναίνουν τον εργαζόμενο και τα οποία έχουν προαποφασιστεί εδώ και χρόνια στα κονκλάβια της ΕΕ.

(...) Σε συνθήκες ταξικού πολέμου, οι διεκδικήσεις των εργατών δεν ήταν ποτέ συζητήσιμες, εκτός αν προέρχονταν από τις συνδικαλιστικές εκείνες πλειοψηφίες που ήταν διαχρονικά το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στο κίνημα. Δηλαδή, διεκδικήσεις που βόλευαν τα αφεντικά για να χειραγωγούν και να υπερεκμεταλλεύονται. Εδώ βρίσκεται η ουσία. Στην προσπάθεια της εργοδοσίας, των πολιτικών και συνδικαλιστικών της εκπροσώπων να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και το λαό, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω τον πήχη των διεκδικήσεων, καλλιεργώντας την δηλητηριώδη πεποίθηση ότι είναι "μαξιμαλισμός" να θέλεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια, την εποχή που η κοινωνική και τεχνολογική εξέλιξη δημιουργούν προϋποθέσεις για πραγματική λαϊκή ευημερία. Ποιος την εμποδίζει; Το γεγονός ότι η τάξη του Μάνεση έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και ασκεί διαχείριση με τα κόμματά της. Εκεί πάνω πρέπει να προβληματιστεί ο λαός. Να δράσει για την ανατροπή τους, με στόχους πάλης που απαντούν στο ρεαλισμό των σύγχρονων αναγκών του» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)