Τέτοιες στιγμές, οι λαλίστατοι «υπεύθυνοι» και ανεύθυνοι δε βρίσκουν ούτε λέξη να ξεστομίσουν. Σα να μην συνέβη τίποτα, σα να 'ναι αυτός ο θάνατος ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Σιωπή. Χάθηκε χωρίς καμία επίσημη ανακοίνωση, χωρίς καμία αναφορά απ' τους καθημερινούς σχολιαστές της επικαιρότητας, χωρίς λίγες γραμμές στις «εμβριθείς» αναλύσεις στις στήλες των εφημερίδων, χωρίς λίγα λεπτά στα δακρύβρεχτα και «ευαίσθητα» «κοινωνικά» ρεπορτάζ, χωρίς «αποκλειστικές πληροφορίες». Πήγε «έτσι» ο 75χρονος οικοδόμος. Προστέθηκε το όνομά του στον κατάλογο του 2009 για τους θανάτους από εργατικά «ατυχήματα» και η ζωή συνεχίζεται...

Δεν μπορεί ν' ανεχθούμε για πολύ να μας λένε ότι η «κοινωνία τρέχει» και δεν μπορεί να περιμένει. Δεν μπορεί να περιμένει τον κουρασμένο 75χρονο, ο οποίος με αργές κινήσεις προσπαθεί να δουλέψει. Η «κοινωνία» τους δεν έχει καθόλου χρόνο, και ακόμα και όταν σκοτώνεται κάποιος, τον προσπερνάει. Η μεγάλη αντίφαση, όμως, είναι ότι η «κοινωνία» τρέχει με τα πόδια των πολλών. Μα, αυτοί αδυνατούν να περπατήσουν και κάθε τόσο θρηνούν δικούς τους ανθρώπους.

Ετρεχε με τα πόδια του 75χρονου, τρέχει με τα πόδια εκατομμυρίων εργαζομένων, οι οποίοι, όμως, δεν απολαμβάνουν τίποτα απ' αυτό το «τρεχαλητό». Μονάχα αγκομαχούν για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της επόμενης μέρας. Την ίδια στιγμή, κάποιοι εισπράττουν και εισπράττουν και εισπράττουν.