Aπό την εποχή που ο Κάουτσκι και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, για να στηρίξουν την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, στο όνομα της δημοκρατίας έκαναν τον πιο βρώμικο αντισοβιετισμό, χτυπώντας την Οχτωβριανή Επανάσταση ως δικτατορία, μέχρι σήμερα, το όπλο του αντικομμουνισμού είναι αιχμή της αστικής ιδεολογίας. Χρησιμοποιείται με προβοκατόρικο τρόπο, όπως δείχνει όλη η τωρινή βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τον ΛΑ.Ο.Σ. με κάθε αφορμή. Οπως χθες ο προβοκάτορας Πάγκαλος. Το δείχνουν τα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής με την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού, από τη σοσιαλδημοκρατία τους νεοφιλελεύθερους και τους ακροδεξιούς, και τους δήθεν ευαίσθητους περιβαλλοντολόγους τύπου Πρασίνων.

Είναι μέρος της στρατηγικής του κεφαλαίου στον «πόλεμό» του κατά της εργατικής τάξης, γι' αυτό και εκφράζεται με «πόλεμο» ενάντια στο κόμμα της, στο ΚΚΕ. Με επεξεργασμένο από τα διάφορα επιτελεία των μονοπωλίων περιεχόμενο που στόχο έχουν την ακόμη και με κατασταλτικά μέτρα αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος. Και εδώ δρουν στην πράξη τα κράτη και οι κυβερνήσεις με διάφορες μορφές. Απ' αυτήν την άποψη, το σοβαρότατο κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας και αυταρχισμού, που εκδηλώθηκε την περασμένη Παρασκευή στη Σπάρτη σε βάρος του στελέχους του ΚΚΕ, Νίκου Γόντικα, χωρίς καν πρόσχημα, παρότι γνώριζαν την ιδιότητά του, (του πέρασαν χειροπέδες και μαζί με τον οδηγό του, τους οδήγησαν ως κρατούμενους στην Ασφάλεια Σπάρτης και τον στέλνουν σε δίκη για «απείθεια»!) είναι ενταγμένο σ' αυτήν την ταχτική. Και δείχνει όχι μόνο πολιτική κάλυψη, αλλά και πολιτική κατεύθυνση για τέτοιες προκλήσεις.

Πρόκειται για μια απόπειρα τρομοκράτησης και δημιουργίας κλίματος έντασης του αυταρχισμού, και στοχεύει κατευθείαν στο λαϊκό κίνημα. Οι δυσκολίες χειραγώγησης και τελικά υποταγής στην κλιμακούμενη επίθεση στα εργασιακά και άλλα λαϊκά δικαιώματα, οι αναμενόμενες κινητοποιήσεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, του αγώνα για να μην πληρώσει την οικονομική κρίση η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να αντιμετωπιστούν με κάθε μέσο. Η επιβολή αντιδραστικών μέτρων στη ζωή του λαού συνοδεύεται με τον αυταρχισμό και την καταστολή. Δε στοχεύουν απλά και μόνο στο ΚΚΕ. Η ζωή και τα δικαιώματα των εργατών όλων των ανθρώπων του μόχθου βρίσκονται στο στόχαστρο του πολύμορφου αντικομμουνιστικού «πολέμου». Ξέρουν καλά πως οι κομμουνιστές δεν τρομοκρατούνται. Εχουν ιστορία πίσω τους 90 χρόνων, με διώξεις, φυλακές, ως και εκτελέσεις, αλλά πίσω δεν έκαναν. Το λαό θέλουν υποταγμένο, τη δύναμή του φοβούνται. Που γίνεται πολλαπλάσια πιο ισχυρή με ισχυρό ΚΚΕ.

Τις ταξικές δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του «εχθρού λαού», στοχοποιούν. Γι' αυτό και η διεκδικητική πάλη του εργατικού κινήματος, γενικότερα του λαϊκού κινήματος, είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη κατά του αυταρχισμού και της καταστολής, κατά του αντικομμουνισμού με κάθε του έκφραση. Η αστική δημοκρατία στην εποχή του ιμπεριαλισμού ταυτίζεται με την αντίδραση που αποκτά και ακραίες μορφές. Δικτατορία των μονοπωλίων είναι, ανεξάρτητα από τον κοινοβουλευτικό της μανδύα. Αλλά η επίθεση αποκαλύπτει ταυτόχρονα και τους φόβους τους από την πορεία ανασύνταξης του λαϊκού κινήματος, της οργάνωσης της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα στο δικό τους μέτωπο ρήξης και ανατροπής, για τη λαϊκή εξουσία. Να τους τρομάξουμε, λοιπόν, με όρους αντεπίθεσης.