Θα έρθει η φωτιά

Αυτή η βδομάδα δυστυχώς δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Η επόμενη αναμένεται πιο θερμή και με περισσότερες επιλογές για τους σινεφίλ. Προς το παρόν συνεχίζεται έως τις 26 Οκτώβρη το 11ο Φεστιβάλ πρωτοποριακού κινηματογράφου, που φέτος διεξάγεται ψηφιακά, ενώ ξεκινά και το 8ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, που θα χρησιμοποιήσει και αυτό ψηφιακή πλατφόρμα προβολής από τις 21 έως τις 31 Οκτώβρη (https://www.chaniafilmfestival.com/).

Επίσης αναμένεται η απόφαση για το πώς θα διεξαχθεί το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που θα λάβει χώρα από τις 5 έως τις 15 Νοέμβρη, αφού λόγω της κατάστασης έχουν δημοσιευτεί τρία σενάρια διεξαγωγής του. Φέτος στο Φεστιβάλ θα παρουσιαστούν 18 μεγάλου μήκους και 21 μικρού μήκους ελληνικές ταινίες.

Το μυστικό μας

Πραγματικά πολύ ωραίο θέμα, η αλλαγή ταυτότητας των ναζί σε «υπεράνω πάσης υποψίας» Αμερικανούς πολίτες μετά τον πόλεμο, αλλά δυστυχώς ο Αντλερ δεν καταφέρνει να κάνει μια σπουδαία ταινία. Δεν έχει αποφασίσει εάν θέλει να κάνει ένα πολιτικό θρίλερ ή μια απλή κοινωνική εξιστόρηση, κι έτσι δεν κλιμακώνεται η δράση, παραμένει στο ίδιο επίπεδο μέχρι το τέλος. Στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας χρωματίζεται σαν ψυχασθένεια η τραυματική εμπειρία της γυναίκας και ο στρατιώτης φαίνεται ιδιαίτερα αθώος. Οσο για την κατάληξη, δεν είναι αυτή που υποπτευόμαστε. Η Κάθαρση δεν επιτυγχάνεται.

Η Μαίρη είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι που ζει στην αποικιοκρατούμενη από τους Βρετανούς Ινδία. Οταν οι γονείς της πεθαίνουν, την ανατροφή της αναλαμβάνει ο πλούσιος θείος της στην Αγγλία, ο οποίος ζει αποκομμένος από τους πάντες, ακόμα και από τον ίδιο του τον γιο. Κοντά του η Μαίρη ζει σαν ένα παρατημένο παιδί. Μέχρι που ξαφνικά ανακαλύπτει το κλειδί για έναν μυστικό, καλά κρυμμένο, μαγικό κήπο που ανήκει στην οικογένεια. Μαζί με τα μυστικά του κήπου θα ανακαλύψει και τα μυστικά που βαραίνουν το παρελθόν της οικογένειας...

Συμπαθητικό αλλά φλύαρο ριμέικ, το 4ο κατά σειρά, του μυθιστορήματος της Φράνσις Μπαρνέτ που γράφτηκε το 1911 και απευθύνεται στους μικρούς θεατές. Ο Μάντεν καταφέρνει μεν να δείξει την αντιδιαστολή μεταξύ της σκοτεινής έπαυλης και του μαγικά υπέροχου κήπου, αλλά δυστυχώς η κινηματογράφησή του παραπέμπει σε θρίλερ στα κομμάτια της έπαυλης και σε επιτηδευμένο παράδεισο αθωότητας στα κομμάτια του κήπου, που σε μπερδεύει στο κατά πόσο απευθύνεται σε μια ευαίσθητη ηλικία. Επίσης, αναλώνεται υπερβολικά στη σιωπή και την ομορφιά του κήπου, που είναι πραγματικά εντυπωσιακός, αλλά αποσπά τον θεατή από τα δομικά στοιχεία του φιλμ για να εντυπωσιάσει με τα εφέ.

Οταν ο Αμαδόρ βγαίνει από τη φυλακή έχοντας εκτίσει ποινή για εμπρησμό, θα επιστρέψει στο σπίτι της ηλικιωμένης μητέρας του σε ένα μικρό χωριό στα βουνά.

Η φωτιά έρχεται μεν, αλλά πέραν του τίτλου δεν οδηγείται εκεί ο θεατής σε καμιά περίπτωση από τον Λάσε. Η καθημερινότητα στο χωριό με την ηλικιωμένη μητέρα είναι αδιάφορη και χιλιοειπωμένη, χωρίς ουσιαστικούς διάλογους και το κυριότερο, χωρίς τριβή του κεντρικού ήρωα με την υπόλοιπη κοινωνία, ώστε να δικαιολογήσει το προφανές. Η απεικόνιση της φύσης είναι στα συν, αλλά δεν είναι αρκετή.

Ενας Βρετανός και επιτυχημένος χρηματιστής στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αποφασίζει να γυρίσει στα πάτρια εδάφη, μαζί με την οικογένειά του, ώστε να εκμεταλλευτεί το «οικονομικό άνοιγμα» της Βρετανίας του '80 (θατσερισμός) και να «πιάσει την καλή»...

Ο Ντέρκιν κάνει μια αργή, σκοτεινή και χωρίς βάθος χαρακτήρων ταινία, που σε αφήνει αδιάφορο. Ο Τζουντ Λο αποδίδει ωραία τον αριβίστα, επηρμένο φαφλατά, αλλά αυτό δεν αρκεί.