Η προχτεσινή πρόταση του ΣΕΒ διά στόματος Κυριακόπουλου, ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου στην εργατική τάξη. Η απαίτηση για κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σημαίνει ότι το κεφάλαιο επιχειρεί να αφαιρέσει και τα ελάχιστα όρια επιβίωσης του εργάτη. Να καταργήσει και εκείνο το ελάχιστο μέσο προστασίας για όλους τους μισθωτούς. Δυναμιτίζει ταυτόχρονα τον συνδετικό ιστό των εργαζομένων, αφού τυχόν κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, εξαναγκάζει τον εργάτη κατά μόνας, να αντιμετωπίζει τον πανίσχυρο εργοδότη του.

Οπως πάντα, τέτοιες προκλητικές αξιώσεις, ο ΣΕΒ και οι κυβερνήσεις, φροντίζουν να τις μασκαρεύουν με διάφορα επιχειρήματα. Ετσι και σε αυτή την περίπτωση, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ισχυρίστηκε ότι αυτό πρέπει να γίνει για να καταπολεμηθεί η ανεργία... Ομως δεν είναι μόνο ότι περισσεύει η υποκρισία τους. Εδώ, κρύβεται κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, ακόμα και για την ανεργία επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους. Μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα θα τους φορτώσουν, αρκεί να πετύχουν τους σκοπούς τους: Να περιφρουρήσουν και ν' αυξήσουν τα κέρδη τους.

Από την παρέμβαση των εργοδοτών, δε λείπει και το στοιχείο του αντιπερισπασμού. Τη στιγμή που αρχίζουν οι συναντήσεις για τη νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ο ΣΕΒ, ρίχνει τη ρουκέτα, για να τη χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό ατού. Ομως αυτό δεν είναι το κύριο. Η «βόμβα» του ΣΕΒ, όπως τη χαρακτήρισε ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ, είναι κίνηση στρατηγικού χαρακτήρα. Φέρνει τη σφραγίδα της πολιτικής που ασκεί συνολικά το ευρωπαϊκό κεφάλαιο διά μέσου των πολιτικών οργάνων στην ΕΕ. Εξυπηρετεί και στη χώρα μας την προώθηση των αποφάσεων για τη Στρατηγική της Λισαβόνας. Υπακούει στη λογική της ανταγωνιστικότητας, με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο. Και βέβαια δεν κατατίθεται σε λευκό πίνακα, καθώς ανάλογες απόπειρες έγιναν και στο παρελθόν. Να θυμίσουμε τα περίφημα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που προωθούσε το ΠΑΣΟΚ, τον νόμο για το επίδομα ανεργίας, το οποίο αντί να πηγαίνει στους ανέργους θα πρέπει να καταλήγει στους εργοδότες. Την ανασφάλιστη εργασία μέσω των Stage... Και αυτά στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Ολα τούτα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μορφές απασχόλησης, έξω από τα ελάχιστα όρια, πέρα από τις κάθε φορά, ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις.

Τώρα ο ΣΕΒ, προφανώς εκτιμά, ότι μπορεί να πάει με πιο γρήγορους ρυθμούς. Εχοντας δεδομένες - στο πλάι του - κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεμένες χειροπόδαρα στο άρμα της ανταγωνιστικότητας, με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να περνάει σε ολομέτωπη επίθεση, ρίχνει το σύνθημα για «πυρ κατά βούληση»! Ρίχνεται σε πόλεμο καθολικό. Θέλει να ξεμπερδεύει μια και καλή, με αυτό που συνηθίζουμε να λέμε εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Και σαν τέτοιο καθολικό πόλεμο, πρέπει να εκλάβει τις προκλητικές αξιώσεις του ΣΕΒ, ολόκληρη η εργατική τάξη. Μόνο αν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν το μέγεθος και το βάθος της ανατροπής που επιχειρείται. Μόνο αν διεξάγουν αυτή την αναμέτρηση με όρους ταξικού πολέμου. Μόνο αν σύσσωμη η εργατιά, συσπειρωμένη γύρω από τα ταξικά συνδικάτα, σταθεί απέναντι στους βιομηχάνους ως τάξη απέναντι σε τάξη, θα καταφέρει να σταθεί όρθια.