Πριν μερικούς μήνες, η κυβέρνηση της ΝΔ πέταξε το δόλωμα του «διαλόγου» για το «εξεταστικό». Κάθισαν στο τραπέζι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. και σ' ένα διπλανό τραπέζι διάφοροι πρόθυμοι συνδικαλιστικοί φορείς και «κοινωνικοί εταίροι» κι αυτό που συζητούσαν ουσιαστικά ήταν πώς θα προσαρμόσουν καλύτερα το σχολείο στις κατευθύνσεις της ΕΕ και στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Χτες, το Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας- Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΣΠΔΕ), υπό τον Γ. Μπαμπινιώτη, επικύρωσε το τελικό του πόρισμα που θα παραδώσει στην υπουργό Παιδείας. Το πόρισμα κάνει πιο ευκρινή την εικόνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που θα ακολουθήσουν στην εκπαίδευση, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες και το μανδύα με τον οποίο αυτές θα ντυθούν.

Κεντρικό στοιχείο του πορίσματος είναι η διαφοροποίηση του αναλυτικού προγράμματος από σχολείο σε σχολείο. Μόνο ένα μέρος του προγράμματος θα είναι κοινό για όλους τους μαθητές από την Κρήτη έως τη Θράκη, ενώ από κει και πέρα το κάθε σχολείο θα επιλέγει τι και πώς θα διδάξει. Και, μάλιστα, αυτό το κοινό πρόγραμμα θα αφορά «το ελάχιστο των γνώσεων για τους μαθητές κάθε τάξης». Ακόμα και μέσα στην ίδια τάξη θα υπάρχει η δυνατότητα οι μαθητές να διδάσκονται διαφορετικά πράγματα, με βάση και ...«το ιδιαίτερο κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον τους»! Με άλλα λόγια, ακόμα και οι ίδιοι ομολογούν ότι η διαφοροποίηση της διδασκαλίας από σχολείο σε σχολείο κι από μαθητή σε μαθητή θα είναι ταξική.

Αυτό το μεγάλο βήμα απομάκρυνσης του σχολείου από κοινό για όλους τους μαθητές (ανεξαρτήτως κοινωνικού περιβάλλοντος και ταξικής καταγωγής) αναλυτικό πρόγραμμα, είναι μια πρόταση που έρχεται να «κουμπώσει» με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για σχολεία άμεσα συνδεδεμένα με την «τοπική κοινωνία». Το σχολείο που ...θα κάνει τα «κουμάντα» του για το τι θα διδάξει στους μαθητές του, είναι αυτό που θα κάνει αντίστοιχα τα «κουμάντα» του για το ποιους καθηγητές θα προσλάβει, για το τι συμφωνίες θα κλείσει, για το ποιους χορηγούς θα βρει κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος σταδιακά (στο όνομα της «αποκέντρωσης» ή των «Ζωνών Εκπαιδευτικών Προτεραιότητας», που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση) θα απομακρυνθεί πλήρως από την ευθύνη του να εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά του λαού ενιαία το δικαίωμα στη μόρφωση και αυτή η ευθύνη θα περάσει στο εκάστοτε σχολείο, στη λεγόμενη τοπική κοινωνία και τελικά στις πλάτες των γονιών και των ίδιων των μαθητών. Θα έχει ευθύνη ο ίδιος ο εργάτης και το παιδί του, γιατί δεν έκανε τάχα τις σωστές εκπαιδευτικές επιλογές από το τάχα πλουραλιστικό σχολείο, με τα διάφορα μαθήματα επιλογής και τις δραστηριότητες που θα εντάσσονται στη ζώνη πολιτισμού ή με τα «πολλαπλά βιβλία» και ό,τι άλλο μας σερβίρουν στη συνέχεια. Θέλουν να πείσουν τον εργάτη και το νέο παιδί - με την αδιαμόρφωτη ακόμα συνείδηση - ότι θα είναι δική του ευθύνη η ανεργία του, η κακοπληρωσιά που θα τον βρει, σε τελική ανάλυση, η εκμετάλλευσή του, το εντεινόμενο ξεζούμισμά του από το κεφάλαιο, όταν θα βγει αύριο στην παραγωγή.