ΟΑλέκος Παπαδόπουλος, τότε υπουργός Εσωτερικών, είχε δηλώσει - με αφορμή την υπόθεση του Σορίν Ματέι - ότι «η κοινωνία πρέπει να είναι αριστερή, αλλά η αστυνομία δεξιά». Τη «φιλοσοφία» του νυν υπουργού Υγείας, που ανέλαβε να «εκσυγχρονίσει» το ΕΣΥ, ήλθε να πραγματώσει ο Μ. Χρυσοχοΐδης. Ο σημερινός υπουργός Δημοσίας Τάξεως θεωρείται από τους «πετυχημένους» υπουργούς της κυβέρνησης, κυρίως, αν όχι αποκλειστικώς, διότι λαμβάνει μέτρα για εντονότερη αστυνόμευση. Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται όλες οι ενέργειές του, όπως η αστυνομική συμφωνία με τις ΗΠΑ - η οποία θα υλοποιείται σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή Συμφωνία Σένγκεν - η δημιουργία ειδικού Σώματος Δημοτικής Αστυνομίας με κατασταλτικά καθήκοντα, οι αλλαγές στη δομή της αστυνομίας, με τη δημιουργία Αρχηγείου και τη διασπορά των αστυνομικών στους δρόμους - ως φόβητρο των πολιτών κι όχι, βεβαίως, των εγκληματιών οι οποίοι δεν τριγυρνούν χωρίς προφυλάξεις στους δρόμους για να τους συλλάβει το κάθε όργανο - ακόμα και η εντατικοποίηση των μέτρων ελέγχου της τροχαίας, που δε λύνει το πρόβλημα των πολλών δυστυχημάτων, αφού οι πραγματικές αιτίες τους δεν αντιμετωπίζονται.

Το χειρότερο και το πλέον επικίνδυνο είναι, ότι η επιχείρηση εμπέδωσης καθεστώτος αστυνομοκρατίας καθ' άπασαν την επικράτεια που προωθεί ο Μ. Χρυσοχοΐδης, βρίσκει, σε μεγάλο βαθμό, την αποδοχή της κοινής γνώμης. Και τούτο διότι την εμφανίζει ως επιχείρηση αντιμετώπισης του εγκλήματος και διασφάλισης της ασφάλειας των πολιτών εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, το έγκλημα παίρνει μεγάλες διαστάσεις εδραιώνοντας κλίμα ανασφάλειας και ξενοφοβίας στους πολίτες. Φαίνεται, δε, να πετυχαίνει και η προσπάθεια να δημιουργηθεί η εντύπωση πως σχεδόν κάθε πρόβλημα που εμφανίζεται στην ελληνική κοινωνία έχει αστυνομικό χαρακτήρα κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, με αποτέλεσμα να αποενοχοποιείται η πολιτική των κυβερνήσεων της κυρίαρχης τάξης, που «καθοδηγεί» την κοινωνία και διαμορφώνει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση και εξάπλωση του εγκλήματος.

Στην κατεύθυνση αυτής της πεποίθησης, «εγκληματίας» δεν είναι μόνο ο τρομοκράτης, ο φονιάς, ο έμπορος ναρκωτικών και λευκής σαρκός, ο προαγωγός της παιδικής πορνείας, ο ληστής, διαρρήκτης, ο απατεώνας, αλλά και όποιος άλλος διασαλεύει, με οιονδήποτε τρόπο, την αστυνομοκρατική ησυχία. Δηλαδή, εν δυνάμει, εγκληματίας είναι ο άνεργος που διαδηλώνει στο δρόμο ζητώντας δουλιά, ο εργαζόμενος που απεργεί για καλύτερο μεροκάματο, ο αγρότης που κινητοποιείται για να μην ξεκληριστεί από τη γη του, ο μαθητής που διεκδικεί το δικαίωμα στη μόρφωση, ο συνταξιούχος που αγωνίζεται για ανθρώπινη σύνταξη. Βεβαίως εγκληματίες δεν είναι οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και κερδοσκοπούν σε βάρος της κοινωνίας, διότι η εκμετάλλευση και η κερδοσκοπία δεν είναι έγκλημα στον καπιταλισμό, αλλά νόμιμη «μπίζνα», που διαπλέκει τα επιχειρηματικά με τα πολιτικά συμφέροντα.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια κυβερνητική προσπάθεια καλύτερης αστυνόμευσης για την αντιμετώπιση του εγκλήματος, αυτή στην οποία πετυχαίνει ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Πρόκειται για επιχείρηση «εγκληματικοποίησης» των αγωνιστικών διαθέσεων του λαού, η οποία με την ποινικοποίηση των λαϊκών αγώνων, που βρίσκεται εδώ και καιρό εν εξελίξει, σκοπεύει στην εμπέδωση κλίματος ανασφάλειας για όσους θέλουν ν' αγωνιστούν κατά της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται και πλήρους ασφάλειας για την πλουτοκρατία της χώρας μας και τις πολυεθνικές, ώστε να κάνουν, χωρίς προβλήματα, τη «δουλιά» τους...