Ενα σικέ παιχνίδι, με ρόλο για δύο «αντιπάλους», οι οποίοι, όμως, έχουν κοινό παρονομαστή την καθυπόταξη του λαού, τον έλεγχο της συνείδησης και της συμπεριφοράς του, παίζεται τις τελευταίες μέρες γύρω από την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών. Από τη μια, οι δυνάμεις του σκοταδισμού με επικεφαλής την εκκλησιαστική ηγεσία, που βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν στην επιφάνεια όλη τη μούχλα του Μεσαίωνα που καταχώνιαζαν όλα αυτά τα χρόνια. Στόχος τους, μέσα από το θόρυβο, είναι να διατηρήσει η Εκκλησία αρμοδιότητες και ρόλους που δεν της ανήκουν.

Και, από την άλλη, οι δυνάμεις του σύγχρονου σκοταδισμού, στις οποίες έχουν στρατευτεί κυβερνητικά στελέχη, οι υπηρέτες του επερχόμενου Μεσαίωνα της «νέας τάξης», που ανάγουν το αυτονόητο, δηλαδή τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, σε άθλο του «εκσυγχρονισμού», ενώ, στην ουσία, χρησιμοποιούν το όλο θέμα ως «φύλλο συκής» για να καλύψουν το νέο, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, που προωθείται με την εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν. Θέλουν να «θολώσουν τα νερά» και να εμφανιστούν ότι ανοίγουν μέτωπο με τις δυνάμεις του σκοταδισμού, ενώ στην πράξη δεν κάνουν τίποτα άλλο, παρά να στρώνουν το έδαφος για το σύγχρονο σκοταδισμό, που επιχειρείται να επιβληθεί με τον πλήρη έλεγχο στην προσωπική ζωή των πολιτών.

Το ηλεκτρονικό φακέλωμα, το οποίο θεσμοθετείται με τη Σένγκεν, γίνεται όλο και περισσότερο μια καθημερινή πραγματικότητα. Παρέχεται η δυνατότητα σε κρατικές υπηρεσίες να συγκεντρώνουν ένα πλήθος πληροφοριών, που αφορούν την καθημερινή δραστηριότητα του πολίτη και, μέσω μιας ηλεκτρονικής επεξεργασίας, να σκιαγραφείται η πραγματική του ταυτότητα. Αφαιρούν, λοιπόν, τα αποτυπώματα, τη θρησκεία, το επάγγελμα, και καλώς αυτό γίνεται, από την έντυπη ταυτότητα, αλλά στην ηλεκτρονική ταυτότητα, που μπορεί να είναι τόμοι ολόκληροι, καταχωρούνται τα πάντα, δεδομένου ότι όλοι οι πολίτες αντιμετωπίζονται, εν δυνάμει, ως υποψήφιοι ένοχοι. Η νέα καπιταλιστική παγκόσμια τάξη και η «αγορά ανθρώπων», που χρειάζεται για να λειτουργήσει, έχει ανάγκη από υλικό καταχωρημένο με σαφή χαρακτηριστικά και προβλέψιμη συμπεριφορά.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, γίνεται μια σαφής προσπάθεια, για να διαχωριστεί ο λαός με βάση τις θρησκευτικές ή μη αντιλήψεις του, με προφανή στόχο τον αποπροσανατολισμό του από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει και τη συγκάλυψη των υπευθύνων γι' αυτά. Το κατεστημένο και η άρχουσα τάξη - στα πλαίσια των οποίων επίσημη Εκκλησία και Κράτος, ανέκαθεν και σε αγαστή συνεργασία, λειτουργούσαν ως εργαλεία και μοχλοί χειραγώγησης του λαού - πάντα χρησιμοποιούσαν τέτοια μέσα, για να διχάσουν το λαό γύρω από ανώδυνα σε αυτούς ζητήματα, ώστε να είναι τελικά ακίνδυνος υπηρέτης του συστήματος.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι, παρόλο που Εκκλησία και Κράτος εμφανίζονται να αντιδικούν, κανείς δεν κάνει κουβέντα για τον αναγκαίο και επιβεβλημένο διαχωρισμό τους. Η όλη συζήτηση, και από τις δύο πλευρές, επιμελώς δεν αγγίζει το ζήτημα του αποχωρισμού και περιορίζεται μόνο σε πλευρές και συνέπειες αυτής της διαπλοκής. Και οι δύο πλευρές συμμετέχουν σ' αυτό το σικέ παιχνίδι, που παίζεται στις πλάτες του λαού, προσδοκώντας η κάθε μια οφέλη για λογαριασμό της, εκμεταλλευόμενη είτε τη διάθεση των πολιτών για σεβασμό της προσωπικότητάς τους και των ατομικών τους δικαιωμάτων είτε τα θρησκευτικά τους συναισθήματα. Η ταυτότητα του σκοταδισμού, όμως, είναι μία και αυτή. Γι' αυτό Εκκλησία και Κράτος πάνε μαζί και αχώριστα.