Η επίθεση που εκδηλώθηκε από τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε βάρος του εργατικού κινήματος από τις αρχές της δεκαετίας του '80, ιδεολογικά, εμφανίστηκε ως η ...απελευθέρωση των αγορών από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό. Την οικονομική, δηλαδή, πολιτική, που στηρίχτηκε στη θεωρία της εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης στις οικονομικές δραστηριότητες και έδωσε, είναι αλήθεια, μεγάλες ανάσες και παρατάσεις στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αναφορά και μόνο του ονόματος «Κέυνς» - «κεϋνσιανισμός» προκαλούσε οργή και ιερή αγανάκτηση στα νέα ιδεολογικά ρεύματα, που, ως κυρίαρχα πλέον, πρόβαλλαν τις αρχές της «απορύθμισης» και της «μείωσης του κράτους», το οποίο θεωρούσαν σαν την πηγή όλων των δεινών που εμφάνιζαν οι κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Οι «νεοφιλελεύθεροι» πρέσβευαν ότι λύση μπορούσαν να δώσουν μόνον οι ...απελευθερωμένες δυνάμεις του κεφαλαίου, σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.

Βέβαια, το μαχόμενο επαναστατικό εργατικό κίνημα, η ψευτοδιαμάχη «κεϋνσιανιστών» - «νεοφιλελεύθερων» το αφήνει παγερά αδιάφορο, αφού και τα δύο αστικά ιδεολογικά ρεύματα, σε τελική ανάλυση, επιδιώκουν να δώσουν, ανάλογα με τη φάση της εξέλιξης του συστήματος, απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και τις αιτίες που την προκαλούν από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε αντίθεση με την εργατική τάξη που πρέπει να την αξιοποιεί απο τη σκοπιά των δικών της συμφερόντων στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αλλωστε, οι μεν κεϋνσιανοί πρεσβεύουν ότι η κεφαλαιοκρατική αναπαραγωγή, στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, μπορεί να συντελεστεί με την ενεργό παρέμβαση του κράτους, και, μάλιστα, στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ζήτησης και του ισχυρού κρατικού τομέα οικονομίας, οι δε «νεοφιλελεύθεροι», κάτω από τον υποκριτικό μανδύα της μη παρεμβατικής πολιτικής, ξεδίπλωσαν μια περίοδο ακόμα πιο έντονης κρατικής παρέμβασης, που ταυτίστηκε με την άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη τα 30 τελευταία χρόνια.

Στο διά ταύτα τώρα. Το ερώτημα που προβάλλει σήμερα είναι αν είναι δυνατόν, είτε με τη μία συνταγή είτε με την άλλη, να δοθούν λύσεις στα οξυμένα προβλήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών. Αυτό ήταν το αντικείμενο των επιτελείων της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, που με τη μορφή των G20 μαζεύτηκαν προχτές στην Ουάσιγκτον. Ανάμεσα στον «κρατισμό» και στη συνέχιση των πολιτικών «απελευθέρωσης» των αγορών, το μόνο που κατάφεραν να πουν είναι ότι χρειάζονται συντονισμένες δημοσιονομικές παρεμβάσεις και ...νέα πνοή στην απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου. Κοντολογίς, συμφωνία δεν υπήρξε. Ούτε θα μπορούσε, από τη στιγμή, που, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, εκείνο που δεσπόζει ως επιδίωξη του κεφαλαίου δεν είναι η ρύθμιση των αντιτιθέμενων συμφερόντων, αλλά οι προσπάθειες των διαφόρων ομάδων και τμημάτων του κεφαλαίου, να επικρατήσουν έναντι των ανταγωνιστών τους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν ότι η οικονομική κρίση είναι συνυφασμένη με τον καπιταλισμό, με την εκμεταλλευτική του φύση. Καπιταλισμός χωρίς κρίσεις υπάρχει μόνο στη χώρα της ...ουτοπίας. Η λύση για το ξεπέρασμα των οικονομικών κρίσεων περνά μέσα από το ιστορικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού, δηλαδή την ανατροπή του ίδιου του συστήματος που τις γεννά και τις αναπαράγει. Και απαιτείται τώρα πάλη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στις επιδιώξεις των κυβερνήσεων να ενισχύσουν το κεφάλαιο για τη σωτηρία του...