2. Η εξέγερση έβαλε στην άκρη την αμφιβολία, τη γέρικη σοφία και το φθόνο, θύμισε σε όλους πως εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι «παίξε, γέλασε».

3. Το Πολυτεχνείο είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός μετεωρίτη που έπεσε μέσα στα σπίτια μας. Οπως πάντα, κανείς δεν πίστευε πως θα συμβεί - και όμως συνέβη.

4. Ας είναι ελαφρά η αμνησία που σκεπάζει τις κυρίες Δαμανάκη, Μωροπούλου και τον Νίκο Μπίστη.

5. Ο μαθητής που μπαίνει στο Πολυτεχνείο για να το τιμήσει δεν περιορίζεται στα όρια της γιορτής. Μπαίνει για να αναστήσει τον νεοέλληνα Λάζαρο. Να τονίσει πως η μόνη διέξοδος από το καθημερινό δράμα είναι το πάθος. Να δώσει με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του το τέλος στην κηδεία που επιχειρούν διάφοροι για την εξέγερση. Ο μαθητής ακούει με προσοχή τον ιδιοφυή Τόμας Μαν, όταν του ψιθυρίζει; «Τι είναι σήμερα η επιστήμη; Απόλυτη και στυγνή εξειδίκευση με στόχο το όφελος, την εκμετάλλευση, την κυριαρχία. Τι είναι η μόρφωση; Ανθρωπιά μήπως; Ευρύτητα πνεύματος και καλοσύνη; Οχι, τίποτα περισσότερο από ένα μέσον για κέρδος και κυριαρχία». Τα ακούει όλα ο μαθητής με προσοχή και βγαίνει έπειτα στη σέντρα της καθημερινότητας για να τα ανατρέψει.

6. Η μόνιμη αποστροφή μας για την Αμερική δεν έχει σε τίποτα να κάνει με μας. Φρόντισε η υπερδύναμη τότε να εγκαταστήσει μια χούντα πρακτόρων τους οποίους τροφοδοτούσε ανελλιπώς εφτά ολόκληρα χρόνια. Οσον αφορά τη δικτατορία, το πνεύμα του λαού μας κατάφερε το αδύνατο, θυμίζοντας τα λόγια του Χέγκελ: «Καμία δύναμη δεν μπορεί να καταστρέψει το πνεύμα ενός λαού είτε απ' έξω είτε από μέσα, αν δεν είναι ήδη δίχως ζωή, αν δεν έχει ήδη πεθάνει».

7. Η οδός Πατησίων από τότε δεν είναι πια ίδια. Το Πολυτεχνείο της έδωσε διαστάσεις που δεν είχε. Κανείς δε θυμάται πώς ήταν πριν. Το βλέμμα είτε το θέλει είτε όχι πέφτει σ' αυτό που συνέβη και το οποίο δεν παραγράφεται.

8. Η κοινωνία μας δεν παρουσιάζει μόνο στοιχεία παρακμής αλλά και πολιτικής γελοιότητας. Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Αν οι δικτάτορες ήταν καρικατούρες, οι σημερινοί κυβερνώντες βουλιάζουν μέσα στη γελοία σοβαροφάνειά τους. Ανταλλάσσουν απόψεις κατά βάθος αλληλομισούμενοι, νιώθοντας ο καθένας το βάρος της δόξας του (!) ασήκωτο. Μονίμως έξω από τη φωτιά, είναι έτοιμοι να κάψουν ό,τι τους ενοχλεί, τους μαθητές, που δε συμβιβάζονται.

9. Ολοι γνωρίζουν πως ...«κάτι σάπιο υπάρχει στη δημοκρατία της Ελλάδας». Εθνικιστικές προκαταλήψεις, δημαγωγία, καθεστώς που επιβιώνει με φτηνά ανταλλάγματα, πικραμένοι, παραιτημένοι χωρίς φωνή, ή εχθροί θανάσιμοι κάθε προσπάθειας ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία, διανοούμενοι που κοιμούνται στους διαδρόμους του υπουργείου Πολιτισμού. Παρ' όλα αυτά, σε κάθε επέτειο της εξέγερσης το βλέμμα μου οδηγείται σε κάτι που μένει πάντα ζωντανό και μας δίνει μια ανάσα δροσιάς: και αυτό το χρόνο στους μαθητές.