Από το 1953, όλες οι κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή της ΝΔ, διαφύλαξαν ως κόρη οφθαλμού το νόμο 2687 «Περί επενδύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού» (ΦΕΚ 317 Α΄/1953). Ο νόμος αυτός εξασφαλίζει στους εφοπλιστές καθεστώς ασύδοτης δράσης προκειμένου να αβγαταίνουν τα κέρδη τους. Το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο καλύπτεται από άρθρο του ελληνικού Συντάγματος, παρά το γεγονός ότι έρχεται σε σύγκρουση με άλλα άρθρα του. Με τους ειδικούς «όρους» που περιέχει, όπως ο περιβόητος «όρος 8», έχει θεμελιωθεί στην Ελλάδα από το 1953 η άνιση αμοιβή για ίση εργασία, η αντικατάσταση των ναυτεργατών με εργασιακά δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες τα οποία στοιχειωδώς τους εξασφαλίζουν να ζουν, όπως και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, με ναυτεργάτες χαμηλόμισθους, χωρίς δικαιώματα, δηλαδή σύγχρονο δουλεμπόριο σε βάρος των ναυτεργατών.

Ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί το θεμέλιο για το εκτρωματικό θεσμικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί σήμερα από όλες τις κυβερνήσεις προς όφελος των εφοπλιστών. Με βάση αυτό το νόμο εκδίδονται υπουργικές αποφάσεις που κάθε φορά καθορίζουν (εγκρίνουν) τον αριθμό των Ελλήνων ναυτεργατών που θα ναυτολογούνται στα ποντοπόρα πλοία - κατά παρέκκλιση της σχετικής νομοθεσίας για τις οργανικές συνθέσεις των πλοίων - αλλά και γενικά το καθεστώς που διέπει το πλοίο. Μ' αυτόν τον τρόπο, επί δεκαετίες διώκονται μαζικά από τα ποντοπόρα πλοία με ελληνική σημαία οι Ελληνες ναυτεργάτες και αντικαθίστανται από χαμηλόμισθους αλλοδαπούς ναυτεργάτες με όρους σύγχρονης σκλαβιάς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 22 του Δεκέμβρη εκδόθηκε μια τέτοια υπουργική απόφαση για ένα νεότευκτο ποντοπόρο πλοίο περίπου 30 χιλιάδων κόρων της εταιρείας ΜΙΝΕΡΒΑ. Η υπουργική απόφαση προέβλεπε 6 Ελληνες ναυτεργάτες από 10 που διασφάλιζε η προηγούμενη υπουργική απόφαση γι' αυτής της κατηγορίας τα ποντοπόρα πλοία. Ενώ στις 28 και 29 του Δεκέμβρη εκδόθηκαν τέτοιες υπουργικές αποφάσεις για άλλα 20 πλοία! Ομως, το «ζουμί» της υπόθεσης είναι ο όρος 8 που περιέχει ο σχετικός νόμος, καθώς περικλείει όλη την αγριότητα του εφοπλιστικού κεφαλαίου και ολοκληρώνει το «έγκλημα». Προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά ότι ο μισθός και οι λοιπές αποδοχές του αλλοδαπού ναυτεργάτη, που ναυτολογείται σε ποντοπόρο πλοίο με ελληνική σημαία, «καθορίζονται, κατά παρέκκλιση κάθε αντίθετης διατάξεως ελληνικών νόμων ή Συλλογικών Συμβάσεων, από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας του τόπου προελεύσεως του ναυτικού», ή από τις διμερείς συμφωνίες που θα συνάπτει με τον πράκτορα του πλοίου, κοινώς τον δουλέμπορα.

Με άλλα λόγια, ο εργασιακός Μεσαίωνας που επιδιώκεται να επιβληθεί στην εργατική τάξη, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέσω των συνθηκών Μπολκεστάιν και άλλων εκτρωματικών σχεδιασμών, στα ελληνικά ποντοπόρα πλοία, για λογαριασμό του πιο σκληρού κομματιού του κεφαλαίου, τους εφοπλιστές, επικρατεί από το 1953. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως γνήσιοι πολιτικοί εκπρόσωποι των εφοπλιστών και συνολικά του κεφαλαίου, υπερασπίζονται και ενισχύουν το αντεργατικό καθεστώς με θρησκευτική ευλάβεια. Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, η απάντηση των ναυτεργατών και όλων των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι άλλη πέρα από το συντονισμό και την οργάνωση της δράσης για την ανατροπή αυτής της εγκληματικής πολιτικής και των φορέων της.