Σε κοιτάει με μάτια γουρλωμένα και, με τσιριχτή φωνή, σε ρωτάει: Φταίει το κράτος που οι οδηγοί οδηγούν απρόσεχτα και προκαλούν τροχαία ατυχήματα και πολύνεκρα δυστυχήματα; Πριν προλάβεις ν' απαντήσεις, σε «κόβει» και σε ξαναρωτάει: Φταίει η κυβέρνηση που ο Ελληνας «το παίζει μάγκας», δεν έχει προσωπική ευθύνη, σκέφτεται μόνο το «εγώ» του και δε λογαριάζει τον άλλον; Κάνεις να σηκώσεις το βλέμμα σου και δέχεσαι νέες «ριπές»: Φταίει ο υπουργός που ο καθένας δε φροντίζει το αυτοκίνητό του, που κάποιοι παίρνουν διπλώματα οδήγησης χωρίς να το αξίζουν, που ο τροχονομικός έλεγχος δεν είναι αποτελεσματικός; Αντιρρήσεις δεν επιτρέπονται εδώ κι αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς, να πεις το κάτι διαφορετικό, «Κούρκουλα που σ' έφαγε».

Αν τολμήσεις να ψιθυρίσεις ότι «ο δρόμος στα Τέμπη είναι πολύ στενός και στις στροφές δεν υπάρχει ορατότητα», θα προκαλέσεις ...έκρηξη. «Αυτά είναι δικαιολογίες», θα σου πουν. Κι αν έχεις το θάρρος να συνεχίσεις, λέγοντας «η μελέτη για τις σήραγγες στα Τέμπη έχει ολοκληρωθεί εδώ και χρόνια, αλλά το έργο δεν προχωρεί γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να γίνει με αυτοχρηματοδότηση», θα σου πετάξουν κατάμουτρα ότι «εκμεταλλεύεσαι μια τραγωδία για να κάνεις αντικυβερνητική προπαγάνδα». Αν υποστηρίξεις ότι οι νταλίκες συμπεριφέρονται σαν «λαιμητόμοι της ασφάλτου», επειδή είναι παλιές και υπερφορτωμένες, θα σου ορμήξουν, ουρλιάζοντας: «Να κρεμαστεί ο οδηγός που δέχεται να υπερφορτωθεί το φορτηγό». Κι αν πεις «αν δε δεχτεί, θ' απολυθεί», θ' ακούσεις «ε, και;»

Ε, όχι. Δε θα μας τρομοκρατήσουν οι ένοχοι, δε θα μας πτοήσουν οι ανόητοι, δε θα μας πείσουν οι ευκολόπιστοι. Οσο αυτοί θα προσπαθούν να κρύψουν τους πραγματικούς φταίχτες, τόσο εμείς θα φωνάζουμε ότι ο θάνατος των παιδιών δεν οφείλεται στην «έλλειψη προσωπικής ευθύνης», αλλά πρωτίστως στο «περίσσευμα κρατικής ανευθυνότητας». Οσο αυτοί θα επιχειρούν να μεταφέρουν το φταίξιμο στον καθένα μας, τόσο εμείς θα ψάχνουμε να βρούμε τις πραγματικές και βαθύτερες αιτίες του εγκλήματος. Το χρωστάμε στα παιδιά που «έφυγαν» απ' τη ζωή και στα παιδιά που θα 'ρθουν στη ζωή. Αν δεν το κάνουμε, οι Ερινύες θα μας κυνηγούν και θα ναι οι φωνές τους πιο εφιαλτικές από τα απεγνωσμένα κουδουνίσματα κλήσης στα κινητά τηλέφωνα των νεκρών μαθητών, που ακούγονταν σαν πένθιμες καμπάνες στην κοιλάδα του θανάτου.

Ξεπερνώντας, λοιπόν, το φόβο που προκαλούν τα γουρλωμένα μάτια της Κούρκουλα, ρωτώ τους «σωματοφύλακες» της «αναμάρτητης κρατικής εξουσίας» και τους πολυποίκιλους «προστάτες» της «αειπαρθένου κυβερνητικής συντροφιάς»: Γιατί το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να καταστήσει ασφαλή τη μια και μοναδική κεντρική Εθνική Οδό της χώρας; Γιατί ο σιδηρόδρομος, που είναι ασφαλέστερος, δεν αναπτύσσεται, ώστε να εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες συγκοινωνίας και μεταφορών; Γιατί η αεροπορική συγκοινωνία ανάμεσα στις μεγάλες ελληνικές πόλεις είναι, σχεδόν, ανύπαρκτη και μη προσιτή στους μεροκαματιάρηδες; Η απάντηση είναι μια: Επειδή οι κυβερνήσεις δε θέλουν να ξοδεύουν κονδύλια για το «κοινό καλό», αλλά για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, στο οποίο και στηρίζονται.