Καθώς διανύουμε πλέον την επίσημη προεκλογική περίοδο έρχονται και πάλι στην επιφάνεια επιχειρήματα και τεχνάσματα, που προέρχονται από τα δύο μεγάλα κόμματα, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, με στόχο τη μείωση της δύναμης των άλλων κομμάτων. Το πιο γνωστό και από το παρελθόν σχετικό επιχείρημα είναι αυτό της «χαμένης ψήφου». Στηριζόμενο στον εκλογικό νόμο, που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε και εφαρμόζει και με τον οποίο ληστεύεται ένα σημαντικό μέρος της κοινοβουλευτικής δύναμης των μικρότερων κομμάτων, το κυβερνών κόμμα επαναλαμβάνει ότι η ψήφος στα κόμματα αυτά «αφαιρεί» από τις δικές του δυνάμεις και «προσθέτει» στις δυνάμεις της ΝΔ. Μάλιστα, τώρα τελευταία το ίδιο επιχείρημα επανέρχεται με ελαφρώς τροποποιημένη μορφή. Ούτε λίγο - ούτε πολύ ζητούν το λόγο από τα μικρότερα κόμματα γιατί, όπως λένε, δεν κατάφεραν να συνεργαστούν μεταξύ τους και επομένως η ψήφος σ' αυτά είναι για έναν παραπάνω λόγο «χαμένη». Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο βασικός στόχος αυτών των μεθοδεύσεων είναι το ΚΚΕ, αφού αυτό κατηγορούν ότι δε θέλει τη συνεργασία.

Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ όπως και η Νέα Δημοκρατία είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη μόνιμη νόθευση της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού. Τα καλπονοθευτικά τους συστήματα έχουν μόνιμο στόχο τη διατήρηση του δικομματισμού και την αφαίμαξη των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Η καθιέρωση της απλής αναλογικής είναι ο μοναδικός τρόπος για την αυθεντική αποτύπωση των εκλογικών ποσοστών στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όλων των κομμάτων. Και στο θέμα της απλής αναλογικής όλα τα κόμματα της «ελάσσονος αντιπολίτευσης» συνεργάστηκαν διατυπώνοντας κοινή πρόταση, που την απέρριψαν οι εταίροι του δικομματισμού, για να έχουν τη δυνατότητα να εκβιάζουν τους ψηφοφόρους.

Στο άλλο σκέλος της δικομματικής επιχειρηματολογίας, στα περί συνεργασιών, έχουμε να πούμε ότι αυτές οι απόψεις διατυπώνονται εκ του πονηρού. Για το ΚΚΕ η πολιτική των συνεργασιών είναι θέμα πρωταρχικής σημασίας. Αυτό, εξάλλου, φαίνεται και από το ότι η βασική του πολιτική γραμμή είναι η συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, ενός Μετώπου όπου συναντώνται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες κατ' αρχήν εναντιώνονται στη σημερινή κυβερνητική πολιτική, έχουν όμως και μια κοινή, στον έναν ή άλλο βαθμό, προοπτική ρήξης με τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές. Επιλογές κοινές για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Με λίγα λόγια, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν «συνεργάζονται τα κόμματα», αλλά τι είδους συνεργασία είναι αυτή, αν προωθεί το λαϊκό συμφέρον και δεν το χαραμίζει στέλνοντας τη λαική ψήφο και εμπιστοσύνη στο σακούλι του ΠΑΣΟΚ, σε κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά ξοφλημένα σχήματα. Για το ΚΚΕ η συνεργασία δεν είναι για τη συνεργασία. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε τον αφοπλισμό του κινήματος. Και επειδή οι εκλογές γίνονται μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες, πρέπει να σημειωθεί ότι η όποια συνεργασία δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει ότι μια από τις βασικές αιτίες των σημερινών προβλημάτων της χώρας και των εργαζομένων είναι οι επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι επιλογές του ΝΑΤΟ και της «νέας τάξης».

Επομένως, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη κερδισμένη ψήφος για όσους θέλουν να πουν «όχι» στην πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και σε όποια άλλη παραλλαγή της. Είναι μια ψήφος με αντίκρισμα στην ενίσχυση του Λαϊκού Μετώπου, στην πολιτική για την ευρύτερη μαχητική συμπαράταξη και συνεργασία όλων εκείνων που θέλουν μια άλλη πορεία για τη χώρα και τον ελληνικό λαό.