Μετά τα πανηγύρια της ιδιωτικής Ολυμπιάδας, με χωμένο ως το λαιμό το φέσι σε αίμα και χρήμα, μετά τις ελληνοαλβανικές ψευδοσυρράξεις (πάντα με νεκρούς που προέρχονται από τους κόλπους της εργατικής τάξης) και τις ελληνοτουρκικές ποδοσφαιρικές φιλικές ντρίπλες του αγωνιστικού τίποτα, όλοι είναι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι στο καφενείο μας. Μετακομίζει για λίγο στην ...«πρωτεύουσα» των μαρτυρικών Βαλκανίων, αλλά η χαρά παραμένει απτόητη. Γιατί ο νομάρχης που «μισεί τους Ολυμπιακούς της πλουτοκρατίας!» υποδέχεται τον πρωθυπουργό της λαμπερής ταπεινότητας και γιατί ο μεσόκοπος πια γιος της αλλαγής - παραλλαγής Γ.Α.Π. συνάντησε τον Κ. Σημίτη, λίγο μετά τις θλιβερές μέρες επετείου - μνήμης του «Σάμινα» και της «Ρικομέξ».

Τους ξέφρενους πανηγυρισμούς των τροφίμων του καφενείου της χαράς θα τους καταγράψουν στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στο Βόλο κι αλλού, χιλιάδες κάμερες, ένα Ζέπελιν και μπόλικοι χαφιέδες νοικιασμένοι για την περίσταση ή εθελοντές ενός ψευδοπατριωτισμού κι ενός ιδιότυπου χαμερπούς εθνικισμού, που δεν έρπει δεν υφέρπει καν, αλλά κορδώνεται καθημερινά στα πρωτοσέλιδα και τα παράθυρα της ΤV.

Κάθε φορά που στήνονται φιέστες, για να κρυφτούν προσωρινά αντιλαϊκές σφοδρές επιθέσεις, για να μην επαναστατήσουν τα στραγγαλισμένα απ' την ανεργία και τα χρέη νοικοκυριά, στο καφενείο της χαράς ξεμυτάνε οι σαλτιμπάγκοι της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Πότε ο Μπίστης, πότε ο Κ. Κουναλάκης, οπωσδήποτε γίγαντες σαν τον κ. Λιάνη και αραιά πλην καίρια σοφά μαμούθ σαν τον κ. Μητσοτάκη. Λένε «αλήθειες» για το μεγαλείο της ντόπας ή τη λιτότητα ως μόνη σταθερή καπιταλιστική διαχειριστική μέθοδο. Βγαίνουν και ισορροπιστές, μαζί με επιτήδειους, σαν τον κ. Πολυζωγόπουλο στο πλευρό του ΣΕΒ κι αρχίζουν τις βαριές φιλοσοφίες του τύπου «ο τόπος δεν αντέχει εκλογές την άνοιξη» κι άλλα τέτοια σοφά και πετυχημένα.

Στην έκθεση θα εκτεθούμε όλοι. Ως πολίτες κι ως θύματα και θύτες. Θα καταγραφεί η μεγαλομανία της άρχουσας αστικής τάξης και θα πουληθούν γερές δόσεις «χαράς» για τους απαραίτητους ανήμπορους της πλειοψηφίας. Στο μεγαλύτερο λιμάνι της αγωνίας αυτού του τόπου, όπως κάθε Σεπτέμβρη, το καφενείο της χαράς θα στηθεί, θα γεμίσει λίγες τσέπες, θ' αδειάσει τις πολλές κι ύστερα θα έρθουν, όπως πάντα, οι κομμουνιστές, να παλέψουν, να εξηγήσουν, να διεκδικήσουν όπως πριν, τώρα και μετά τη θεία κωμωδία που πρέπει να τελειώνει...