Τα αντιλαϊκά μέτρα που ανακοινώνει η κυβέρνηση έχουν την απόλυτη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. Βασίζονται στις αποφάσεις που υπέγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στο πλαίσιο της ΕΕ, για να διασφαλίσουν και να ισχυροποιήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μαζί και της ντόπιας αστικής τάξης. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί αυτή τη στρατηγική. Ασκεί κριτική σε επιμέρους πλευρές της, αλλά θεωρεί θέσφατο τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, καλλιεργώντας αυταπάτες για το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της. Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι οργανικά ενταγμένες στην επιχείρηση ενσωμάτωσης και εκτόνωσης της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Εχθρεύονται και πολεμούν κάθε προσπάθεια να βγει το κίνημα από το λήθαργο, να ριζοσπαστικοποιηθεί και να περάσει στην αντεπίθεση.

Είναι όλοι τους στη μια όχθη. Η πολιτική τους, ο δρόμος ανάπτυξης που υπερασπίζονται, αντικειμενικά, υπηρετεί το κεφάλαιο και την κερδοφορία του. Χωρίς να παραβλέπει κανείς τις μεταξύ τους διαφορές και τη βαρύτητα που έχει η δύναμη του καθενός στη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος, αυτό που γίνεται ολοένα και πιο ευδιάκριτο είναι ότι όλοι τους υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Θεωρούν εχθρικό ή «μη ρεαλιστικό» κάθε μέτρο που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, πολύ περισσότερο να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες τους. Θεωρούν «δίκαιο» και «αναγκαίο», στο σημερινό επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, να απολαμβάνουν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία ανάλογα με το πορτοφόλι τους.

Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι σήμερα πιο ορατές παρά ποτέ. Οπως ευδιάκριτες γίνονται ολοένα και περισσότερο οι δύο στρατηγικές που συγκρούονται σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Η τελευταία απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ ήταν διδακτική για τους εργαζόμενους. Από τη μια μεριά, η λύσσα της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των εργατοπατέρων για να μην πετύχει η κινητοποίηση, να συκοφαντηθεί το ταξικό της περιεχόμενο, να εμποδιστεί η ενιαία έκφραση της εργατικής τάξης και ο κοινός αγώνας με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά. Από την άλλη, η δράση χιλιάδων πρωτοπόρων εργατών και εργατριών, που με αυτοθυσία και ενθουσιασμό συμμετείχαν σε μια εφ' όλης της ύλης αναμέτρηση, με καθαρό προσανατολισμό και στόχους.

Το πού θα γείρει η πλάστιγγα είναι ζήτημα συσχετισμών. Και μπορεί σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα να δείχνει παντοδύναμο και ικανό να ελέγχει τους κραδασμούς του, ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτονται στους εργαζόμενους και το λαό οι χαραμάδες εκείνες που μπορούν και πρέπει να γίνουν τρύπες μεγάλες και ικανές να σαρώσουν το σάπιο σύστημα και την πολιτική του εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξεχωρίζει ολοένα και περισσότερο στις λαϊκές συνειδήσεις η ήρα των εκπροσώπων του κεφαλαίου από το στάρι των πρωτοπόρων ταξικών δυνάμεων και της πολιτικής πρωτοπορίας τους. Να χάνει έδαφος η στρατηγική που θέλει το κεφάλαιο μπουκωμένο και το λαό στη γωνία. Μόνο έτσι θα σπάει ο φόβος, θα ριζοσπαστικοποιείται το κίνημα, η άμυνα θα γίνεται αποτελεσματική και θα ριζώνει βαθιά η αντεπίθεση.