Η ζωή στους βράχους | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Η ζωή στους βράχους

Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, σχεδόν δε γνωρίζω τι θα πει ντεκουπάς, μοντάζ, γωνία λήψης, κάδρο, γκρο πλαν και τα τοιαύτα.

Η αποδοχή μιας ταινίας κρίνεται από τη συγκίνηση και την ανάταση ψυχής που μου προσφέρει η γοητεία, η ποιότητα και η αισθητική της εικόνας. Κρίνεται από το κροτάλισμα των ήχων και τη διάχυτη αισθαντικότητα στον περίγυρο της αίθουσας.

Ετσι, λοιπόν, το περίφημο ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου «Η ζωή στους βράχους» δεν κρίνεται σαν ταινία φόρμας ή περιεχομένου και δεν μπαίνει στα ζύγια ενός έμπειρου κριτικού.

«Η ζωή στους βράχους» είναι η ενσάρκωση της αλήθειας, της αυθεντικότητας και της γνησιότητας, είναι εκείνη η διάχυτη αίσθηση του πόνου και της δοκιμασίας που σε κάνουν να συμπάσχεις και να σου μιλούν κατευθείαν βαθιά μέσ' στην ψυχή!!

Κι ενώ παρακολουθείς το σπαραγμό αυτών των βασανισμένων, μαρτυρικών, αλλά ηρωικών γυναικών με τα ρυτιδιασμένα γέρικα σκληρά πρόσωπα από τους αγώνες και τις κακουχίες, κι ενώ αισθάνεσαι την οργή και τον καημό τους, στο βλέμμα, στο λόγο, στις συσπάσεις του προσώπου, στην κίνηση του χεριού, όλα αυτά, ως δια μαγείας εξαφανίζονται κι εσύ χάνεσαι στο βάθος του χρόνου. Τα λόγια κυλάνε σαν ένα κρυστάλλινο ρυάκι και μετατρέπονται στην οθόνη, μα πιο πολύ στη δική σου φαντασία, σε εικόνες συγκλονισμού. Κι όλες αυτές οι βασανισμένες γυναίκες γίνονται ξαφνικά πανέμορφες κοπελούδες (κοπελάρες) πάνω στα χιονισμένα κατσάβραχα με τη χλαίνη, το δίκοχο του ΔΣΕ, με το πάθος και τη ζωντάνια στα φλογισμένα τους μάτια, το οπλοπολυβόλο, το τόμιγκαν και τη χειροβομβίδα στην τσέπη. `Η μετατρέπεται η οθόνη σ' ένα τρίστρατο που οι αντάρτες και οι ανταρτοπούλες, πρώτοι πανηγυριώτες, στήνουν μακρύ χορό με τους αποθαμένους.

Είδαμε σ' αυτές τις γυναίκες πολλά δικά μας, πολύ γνωστά κι αγαπημένα πρόσωπα κι ανάμεσά τους την σ. Φρόσω Κοτορού που προς τιμήν της έγινε από την ΠΕΑΦΕ αυτή η προβολή και που δεν είναι πια μαζί μας.

Η μαγεία της εικόνας και τα συναισθήματά σου σε έχουνε καθηλώσει στο κάθισμα. Κι εκεί διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στο σκηνοθετημένο, το φτιαχτό, το χωρίς βαθιά ψυχή, με το αυθεντικό, το γνήσιο, το αληθινό, με την βαθιά πράγματι ψυχή.

Αυτό είναι απείρως πιο συγκλονιστικό, γιατί σε ταρακουνά και σε προβληματίζει. Γιατί είναι μια διδαχή, ένα μάθημα, η γνώση του παρελθόντος, η γνώση της πραγματικής ιστορίας.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ