Οσο ο αντιλαϊκός - αντεργατικός οδοστρωτήρας ισοπεδώνει τα κεκτημένα ενός αιώνα, τόσο οι «χειριστές» του επεξεργάζονται κατάλληλα την προπαγάνδα που τον συνοδεύει και στοχεύει στο να αμβλύνει τις αντιδράσεις των ανθρώπων του μόχθου. Η άρχουσα τάξη, μέσω της κυβέρνησης, των άλλων αστικών πολιτικών κομμάτων αλλά και των πολυποίκιλων προπαγανδιστικών μηχανισμών που διαθέτει, προσπαθεί να στρέψει την εργατική - λαϊκή συνείδηση στα επιμέρους, απομακρύνοντάς την απ' το ουσιώδες, απ' αυτό που πραγματικά διακυβεύεται σήμερα. Κι αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, απείρως σημαντικότερο απ' το αν και πότε οι χήρες θα εισπράττουν τη σύνταξη του αποθανόντος συζύγου, που πρέπει να την εισπράττουν. Απ' το πότε και με ποιες προϋποθέσεις θα συνταξιοδοτούνται οι εργαζόμενες μητέρες ανηλίκων, που πρέπει να έχουν και άλλες κοινωνικές παροχές. Απ' το πόσα χρόνια θα μπορούν - αν μπορούν - να εξαγοράζουν όσοι δεν έχουν καμία ελπίδα να συμπληρώσουν 40ετία για συνταξιοδότηση. Ολ' αυτά είναι σημαντικά. Ομως, δεν είναι μόνο αυτά αφού είναι «σταγόνα στον ωκεανό» που πνίγει την ίδια τη δυνατότητα επιβίωσης των ανθρώπων του μόχθου.

Κι ακριβώς γι' αυτό οι σχετικές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στα αστικά ΜΜΕ. Δείχνουν το δέντρο για να αποστρέψουν την προσοχή του λαού απ' το δάσος. Και συγχρόνως δίνουν καλές «πάσες» στην κυβέρνηση για να εμφανίζεται τάχα αποφασισμένη να δώσει μάχη υπέρ των «ευάλωτων» ομάδων. Με τέτοια τερτίπια επιδιώκουν να διασπάσουν τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, να καθηλώσουν τον καθένα σε μια προσπάθεια να διυλίζει το κουνούπι και να καταπίνει την καμήλα. Και η «καμήλα» είναι τεράστια. Είναι η πλήρης αναδιαμόρφωση, όπως ορίζει το κεφάλαιο, του χάρτη των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η επαναφορά εν έτει 2010 συνθηκών Μεσαίωνα.

Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να κλείσουν τ' αυτιά σ' αυτήν την ύπουλη προπαγάνδα. Η επίθεση είναι σαρωτική, εφ' όλης της ύλης και εναντίον όλων. Ετσι, πρέπει να την αντιμετωπίσουν ενιαία, προτάσσοντας το συλλογικό συμφέρον το δικό τους και των παιδιών τους. Μόνο έτσι, παλεύοντας ως τάξη απέναντι σε τάξη, συνειδητοποιώντας το βάθος και την έκταση μιας επίθεσης που στοχεύει όχι μόνο στο να βγάλει την πλουτοκρατία αλώβητη απ' την κρίση αλλά και στο να διαμορφώσει συνθήκες που θα της επιτρέψουν αύριο, απαλλαγμένη από κάθε δικαίωμα, να εντείνει την εκμετάλλευση, να αποκομίσει περισσότερα ακόμα κέρδη, μπορεί να υπάρξουν αποτελέσματα. Αν αυτή η πάλη, όλων των εργατών, όλων των ανθρώπων του μόχθου, χωρίς εξαίρεση, ριζοσπαστικοποιείται, πολιτικοποιείται, συνδέεται με την προοπτική της απαλλαγής απ' τα παράσιτα που ρουφάνε το αίμα του λαού, μπορεί να έχει νικηφόρα έκβαση.

Χωρίς ταλάντευση λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς εφησυχασμό και επανάπαυση από τυχόν ελιγμούς της κυβέρνησης, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα οφείλουν να προχωρήσουν. Με πλήρη γνώση πως φιλολαϊκή προοπτική δε συνιστά η διάσωση ενός επιμέρους δικαιώματος, που θα αφορά κάποιους λίγους και που ακόμα κι αν υπάρξει θα είναι υπό διαρκή αίρεση. Φιλολαϊκή προοπτική συνιστά η εργατική - λαϊκή πάλη που ισχυροποιείται με τη συνειδητή συμμετοχή όλων σ' αυτήν και προχωρά σταθερά στην κατεύθυνση της επιβολής του άλλου δρόμου ανάπτυξης, υπέρ του λαού και των συμφερόντων του αποκλειστικά και μόνο.