Η κυβερνητική επίθεση εφ' όλης της ύλης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Κοινωνική Ασφάλιση, «Ολυμπιακή», αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, ανατιμήσεις σε όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, όταν το εισόδημα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας παραμένει καθηλωμένο σε εξευτελιστικά επίπεδα. Αυτή η πραγματικότητα αντικειμενικά οξύνει την οργή, προκαλεί αγωνιστικές διαθέσεις, δημιουργεί δυνατότητες παραπέρα θετικών ριζοσπαστικών διεργασιών στη λαϊκή συνείδηση. Εξελίξεις που η άρχουσα τάξη και το πολιτικό σύστημα που την εκφράζει απεύχονται, θέλουν και επιδιώκουν να παρεμποδίσουν.

Συνδρομητής αυτής της προσπάθειας το ΠΑΣΟΚ, κοντά σ' αυτό και ο Συνασπισμός. Το ΠΑΣΟΚ φυσικά και δε θα μπορούσε να αντιπολιτευτεί επί της ουσίας μια πολιτική που είναι και δική του. Ο ΣΥΝ διαπιστώνει ξανά ότι δεν έχουμε κυβέρνηση, κατά τη χτεσινή δήλωση του Αλ. Αλαβάνου, ενώ η αγωνιστική έξαρση είναι τόση όση για να προτείνει μομφή κατά του επιτρόπου Μπαρό. Το πρόβλημα για τον ΣΥΝ δεν είναι η συνολική στρατηγική του ευρωενωσιακού κεφαλαίου που εκφράζεται με πληθώρα αντιλαϊκών μέτρων, άλλωστε αυτή ο ίδιος ενέκρινε υπερψηφίζοντας το Μάαστριχτ, το πρόβλημα είναι μια κακή κι ανάποδη Κομισιόν.

Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ αποπροσανατολίζουν το λαό, την ώρα που οι συνθήκες απαιτούν απ' αυτόν τη μέγιστη δυνατή ενότητα και πάλη. Τα σενάρια που θέλουν τα δύο αυτά κόμματα πρωταγωνιστές ενός κεντροαριστερού σχήματος πατάνε ακριβώς στην ανάγκη αυτός ο αποπροσανατολισμός να αποκτήσει μεγαλύτερη έκταση και ισχύ. Η άρχουσα τάξη προετοιμάζει τους διαδόχους του δικομματισμού, γνωρίζοντας ότι αυτός δε θα μπορεί εσαεί να απορροφά τους κραδασμούς της αντιλαϊκής πολιτικής. Ο διπολισμός μπορεί να παίξει το ρόλο ενός καλύτερου αμορτισέρ. Και οι εσωκομματικές εξελίξεις τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στον ΣΥΝ έδωσαν την ευκαιρία να ανακινηθεί το ζήτημα, ώστε να καλλιεργείται το έδαφος μιας τέτοιας εξέλιξης.

Ο λαός να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Το αστικό πολιτικό σύστημα όσο κι αν μασκαρευτεί, όσα λίφτινγκ κι αν υποστεί, δε θα αλλάξει την αντιλαϊκή αντιδραστική του φύση. Με μια άλλη μορφή θα επιχειρήσει να επανεγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις που το εγκαταλείπουν, να διατηρήσει εγκλωβισμένες άλλες που βρίσκονται σε διαδικασία προβληματισμού και προσέγγισης της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Εχει αποδειχτεί σε πολλές άλλες χώρες. Ας μη δεχτεί ο λαός να δοκιμάσει μια συνταγή αποτυχημένη στην Ιταλία, στη Γαλλία, παντού όπου εφαρμόστηκε.

Σήμερα, τώρα, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι της πόλης και της υπαίθρου, καθένας που πλήττεται από την εφαρμοζόμενη πολιτική οφείλει να πάρει θέση, να την καταδικάσει, όχι γιατί την εφαρμόζει η ΝΔ, αλλά γιατί είναι πολιτική από και για το μεγάλο κεφάλαιο που όσο κυριαρχεί, καμία κυβέρνηση δε θα μπορέσει να πάρει ούτε ένα, ελάχιστο, μέτρο υπέρ του λαού. Ολοι αυτοί να συμπτύξουν κοινό μέτωπο πάλης. Να παρεμποδίσουν την εφαρμογή της σήμερα, να αποσπάσουν ορισμένα μέτρα που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους, να δρομολογήσουν με τον αγώνα τους εξελίξεις προς όφελός τους. Στο πλευρό του ΚΚΕ να αγωνιστούν για τη διέξοδο, για τη φιλολαϊκή προοπτική, που την εγγυάται η πολιτική του πρόταση και μόνο αυτή.