Η απόφαση της δημοτικής αρχής του Δήμου Νίκαιας να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλιά σε 175 εργαζόμενους δημοτικής επιχείρησης που έκλεισε αποτελεί μια εξέλιξη με ιδιαίτερη σημασία. Οχι μόνο γιατί αυτές οι 175 οικογένειες θα συνεχίσουν να ζουν αξιοπρεπώς με ένα σταθερό μεροκάματο και ασφάλιση αλλά και γιατί την ίδια στιγμή στους περισσότερους δήμους της χώρας οι εργαζόμενοι των δημοτικών επιχειρήσεων μένουν άνεργοι. Αντίστοιχη απόφαση - την περασμένη Δευτέρα - πήρε η δημοτική αρχή του Δήμου Πολίχνης (στηρίζεται από το ΚΚΕ), να επαναπροσλάβει όλους τους εργαζόμενους καθηγητές στο Δημοτικό Ωδείο, απόφαση που έρχεται σε ρήξη με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου.

Και οι δύο αυτές αποφάσεις πάρθηκαν με ένα και μοναδικό κριτήριο: Κανένας εργάτης να μην πεταχτεί στο δρόμο. Ούτε ένας εργάτης από τους συμβασιούχους να μη χάσει τη δουλιά του. Αυτό είναι το κριτήριο για έναν κομμουνιστή δήμαρχο, για μια αγωνιστική δημοτική αρχή που στηρίζεται από το ΚΚΕ. Και αυτή η επισήμανση έχει τη σημασία της.

Οι δήμαρχοι και οι δημοτικές αρχές που στηρίζονται από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ. έχουν διαφορετική προτεραιότητα. Θυμίζουμε απλώς μερικά παραδείγματα: Τους τελευταίους μήνες έχασαν τη δουλιά τους 445 εργαζόμενοι στο Μενίδι (ΠΑΣΟΚ), 104 στο Περιστέρι (ΝΔ), 12 στη Νέα Ιωνία (ΠΑΣΟΚ). Στην Καισαριανή (ΣΥΝ) το καθεστώς ομηρίας 50 εργαζομένων ορισμένου χρόνου στη δημοτική επιχείρηση που θα κλείσει θα συνεχιστεί, αφού αυτοί θα μεταφερθούν με το ίδιο καθεστώς εργασιακών σχέσεων σε μια άλλη κοινωφελή επιχείρηση...

Σήμερα, που οι δημοτικές επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, γιατί έτσι προβλέπει ο νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων, βασισμένος σε κατευθύνσεις της αντεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, που χιλιάδες εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, μπαίνει ξεκάθαρα σε όλες τις δημοτικές αρχές το ερώτημα: Υπέρ των εργαζομένων κόντρα στην πολιτική που τους πετάει στο δρόμο ή όχι; Υπάρχει η πολιτική των δημοτικών αρχών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΝ, οι οποίες προσλαμβάνουν εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας, αποτελούν το «Δούρειο Ιππο» για την απεμπόληση των εργατικών κατακτήσεων και προσφέρουν μισή δουλιά, μισή ασφάλιση, μισή αμοιβή και, εν τέλει, μισή ζωή σε χιλιάδες εργαζόμενους.

Παρά το γεγονός ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί μηχανισμό του κράτους και έχει μετατραπεί σε έναν ουσιαστικό μοχλό διοχέτευσης και εφαρμογής αντιλαϊκών πολιτικών, αναδεικνύεται - μετά και τις παραπάνω αποφάσεις - ότι ακόμη και κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, αν η δημοτική αρχή αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική, μαζί με τον αγώνα μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα υπέρ των εργαζομένων. Αλλωστε, στη Νίκαια πριν από την απόφαση να μην απολυθεί ούτε ένας εργάτης, ο δήμαρχος και η δημοτική αρχή πρωτοστάτησαν μαζί με τους εργαζόμενους σε κινητοποιήσεις με αυτό το περιεχόμενο. Και μάλιστα ενώ υπήρξαν καθοδηγούμενες προβοκατόρικες ενέργειες, με στόχο να πλήξουν όχι μόνο τη δημοτική αρχή και να διασπάσουν τον ενιαίο αγώνα, αλλά να πλήξουν πολιτικά και το ΚΚΕ...

Το επιχείρημα δημάρχων, που στηρίζονται από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, ότι «δεν το επιτρέπει ο νόμος» ή ότι «είμαστε δεσμευμένοι από την κυβέρνηση και δεν μπορούμε να μην απολύσουμε εργαζόμενους», αποτελεί απλά ένα πρόσχημα. Η μόνη δέσμευση που έχουν, είναι αυτή της αντεργατικής πολιτικής που υπηρετούν.