Η επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ, που εκδηλώνεται το τελευταίο διάστημα, δε μας ξάφνιασε. Την αναμέναμε. Είχαμε δει τον εκνευρισμό της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που το κίνημα για την Παιδεία παίρνει αγωνιστικές διαστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να υποτάξουν. Τη στενοχώρια τους, που το εργατικό, το αγροτικό κίνημα δε σύρονται στην πολιτική τους. Την γκρίνια τους, που ακόμα και τα δικά τους γκάλοπ δεν καταφέρνουν να κρύψουν άνοδο στην πολιτική επιρροή του ΚΚΕ. Καταλάβαμε ότι έψαχναν την αφορμή για να ξεκινήσουν μιαν ακόμα αντικομμουνιστική εφόρμηση. Κι αυτή δόθηκε με την «παρέμβαση» - προβοκάτσια στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του Γ. Παπανδρέου στη Βουλή, που χαρακτήρισε το ΚΚΕ «αριστερό ψάλτη της Δεξιάς» και το σχετικό σεγοντάρισμα που δέχεται η προβοκάτσια αυτή από τη ΝΔ, για τους δικούς της επίσης λόγους. Ηταν το «σινιάλο», που περίμεναν πολλοί για να ορμήξουν στον «κόκκινο εχθρό».

Αλλά, γιατί εκδηλώνεται αυτή η σφοδρή επίθεση στο ΚΚΕ; Διότι είναι το κόμμα που πολεμάει το σύστημα της εκμετάλλευσης και έχει τις δυνατότητες να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τους εργαζόμενους και το λαό στην πάλη για την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας. Αλλά και γιατί οι κομμουνιστές, μαζί με άλλους αγωνιστές, δίνουν καθημερινές μάχες για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Το ΚΚΕ αντιτάχθηκε στην «αύξηση» των 77 λεπτών του ευρώ στο μεροκάματο, που αποφασίστηκε με τη συμφωνία των δυνάμεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ και χαιρετίστηκε από τα δύο κόμματα. Πρωτοστατεί στους αγώνες κατά της ΚΑΠ, που ξεκληρίζει τους μικρομεσαίους αγρότες. Στέκεται στο πλευρό των επαγγελματοβιοτεχνών και μικρεμπόρων. Συμβάλλει, αποφασιστικά, στην πάλη της σπουδάζουσας νεολαίας για αποκλειστικά Δημόσια, Δωρεάν Παιδεία. Δε λείπει από κανένα αγώνα για τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο.

Οι επιθέσεις κατά του ΚΚΕ αποκαλύπτουν τον εκνευρισμό των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι, στην εποχή της ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη και της υποχώρησης του κομμουνιστικού και, γενικότερα, του λαϊκού κινήματος παγκοσμίως, στη χώρα μας υπάρχει ένα κομμουνιστικό κόμμα ισχυρό, που είναι σε θέση να παρεμβαίνει, ουσιαστικά, στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Που αποτελεί το «μοχλό» και τον «καταλύτη» για την οργάνωση και την ανάπτυξη της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, κατά της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του δικομματισμού και του κεφαλαίου.

Πολύ τους ενοχλεί το ότι το ΚΚΕ δε «νερώνει το κρασί του» ως προς την ιδεολογία του και την ταξική πολιτική του και δεν πέφτει στις «παγίδες» κανενός από τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Στέκεται, σταθερά και αταλάντευτα, ανάμεσα, αντιπαρατιθέμενο, με την ίδια πυγμή, και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ, κι αποκαλύπτει τη δικομματική συναίνεση και συνεργασία στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Ιδιαίτερα ενοχλείται το ΠΑΣΟΚ, που το ΚΚΕ αρνείται να μπει στη «λογική» των δήθεν «αντιδεξιών μετώπων» και των «κεντροαριστερών συνεργασιών», επιμένοντας στην πολιτική συγκρότησης του κοινωνικοπολιτικού, αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, που θα παλεύει για την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας.