Ο Καιάδας χάσκει πλέον μπροστά μας. Και σέρνουν ως το χείλος του αυτούς που αυτή η βάρβαρη εξουσία της πλουτοκρατίας σκίζει τα ιμάτιά της ότι ενδιαφέρεται πρωτίστως για την «τύχη» τους. Για ομάδες εργαζομένων, που για συγκεκριμένους λόγους χρειάζονται κοινωνική ευαισθησία. Αυτή η εξουσία, λοιπόν, και οι πολιτικοί ταγοί της δεν αφήνουν μέρα να περάσει χωρίς να προπαγανδίσουν την υποτιθέμενη ...φιλευσπλαχνία του «κοινωνικού κράτους», που προσφέρει μικρόψυχη ελεημοσύνη. «Κόπτονται», τάχα, για τα δικαιώματα των «αδύναμων» και των «ευπαθών κοινωνικών ομάδων», εκτοξεύοντας υποκριτικές κορόνες «φιλανθρωπίας».

Πράγματι, είναι τόση η ευαισθησία της πολιτικής εξουσίας, που το υπουργείο Παιδείας καταδικάζει σε μόνιμη ανεργία δώδεκα νέους ανθρώπους, στερώντας τους ουσιαστικά το δικαίωμα στη ζωή. Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για δώδεκα ανθρώπους κατόχους πτυχίου και, τουλάχιστον πέντε διπλωμάτων ωδείου μουσικών οργάνων αναγνωρισμένου μη πανεπιστημιακού ιδρύματος του κλάδου ΠΕ16 Μουσικής, οι οποίοι έχουν προϋπηρεσία σε μουσικά σχολεία μέσης εκπαίδευσης ως αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι. Οι εννέα από αυτούς πάσχουν από τη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας και τρεις από ομόζυγη μεσογειακή αναιμία. Και τώρα έρχεται το υπουργείο Παιδείας - με σχετικό νομοσχέδιο που έφερε πρόσφατα στη Βουλή - να τους αποκλείσει από την εκπαιδευτική διαδικασία, στερώντας τους το δικαίωμα να εργαστούν στο Δημόσιο είτε ως αναπληρωτές, είτε ως ωρομίσθιοι.

Αγνοώντας δικαιώματα και ανάγκες, η κυβέρνηση της ΝΔ καταπατά νόμους (3194/2003) που προβλέπουν την προώθηση των ομόζυγων και σκληρυντικών στον πίνακα των αναπληρωτών και ορίζουν τη νόσο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος ως «αυτοτελή νόσο της οποίας οι πάσχοντες αποτελούν ευπαθή ομάδα ασθενών που χρήζει ιδιαίτερης πρόνοιας από την πολιτεία» (3402/2005), αλλά και το Σύνταγμα (άρθρο 21, παρ. 2) που προβλέπει ειδική φροντίδα από το κράτος.

Και αυτή η παραβίαση έχει αλυσιδωτές συνέπειες. Καθώς η ανεργία, η ανέχεια, η περιθωριοποίηση και η οικονομική ασφυξία δε μαστίζουν, δεν κόβουν τα πόδια μόνο των πασχόντων, αλλά και των οικογενειών τους. Γιατί εδώ και ένα χρόνο - από πέρυσι είναι άνεργοι - είναι αναγκασμένοι να ζουν και να συντηρούνται από τις μισθοσυντήρητες οικογένειές τους, να πληρώνουν 1.500 ευρώ για κάθε θεραπεία, τεράστια ποσά, προκειμένου να μετακινηθούν με ασφάλεια και πολλά άλλα. Δε ζητούν «ελεημοσύνη». Να ζήσουν θέλουν και είναι δικαίωμα και απαίτησή τους σαν εργαζόμενοι άνθρωποι. Και την ίδια ώρα, κράτος και κυβέρνηση, τους στερεί το δικαίωμα να ζουν στιγματίζοντάς τους ως «άχρηστους πολίτες».

Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό. Απέναντι στην ευαισθησία της «φιλανθρωπίας» και της ελεημοσύνης των κυρίαρχων που πλουτίζουν σκοτώνοντας τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου, απαιτείται αγώνας για το δικαίωμα στη ζωή, μαζικός πολιτικός αγώνας, που να διεκδικεί δωρεάν εξασφάλιση και παροχή από το κράτος στους χρονίως πάσχοντες όλων των αναγκαίων για τη ζωή τους εφοδίων, για την εκπαίδευσή τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση και την καθημερινή τους ζωή. Και αυτός ο αγώνας, μας αφορά όλους. Γιατί την ίδια ώρα που καταδικάζουν αυτούς τους ανθρώπους, τέτοιες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, να μην μπορούν να ζήσουν, τσακίζουν και τη ζωή των άλλων εργαζομένων για να πλουτίζουν. Γι' αυτό πρέπει να τους καταργήσουμε.