* Πού πρέπει να γίνουν οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις; «Σε επιχειρήσεις που από τις συνθήκες του μονοπωλίου μπαίνουν πια στον ανταγωνισμό» είπε ο Παπανδρέου, δεύτερη ατάκα. Εδώ παίρνει πλέον ακόμα πιο καθαρή θέση: Αναξιοπαθούντες δεν είναι πια οι εργαζόμενοι αλλά το κεφάλαιο σε κάθε επιχείρηση που αντιμετωπίζει ανταγωνισμό. Ούτε καν μόνο οι πρώην ΔΕΚΟ! Ολες οι επιχειρήσεις που υπόκεινται σε ανταγωνισμό. Λίγο πονηρός να ήταν ο Καραμανλής, θα ζητούσε να περάσει αυτούσια η τοποθέτηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ως άρθρο του υπό συζήτηση νομοσχεδίου.

* Τι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις εγκρίνει το ΠΑΣΟΚ; Εδώ ο Παπανδρέου χρησιμοποιεί μία και μόνο λέξη. «Ευελιξία»! Λέξη ευαγγέλιο για το κεφάλαιο που πάει πακέτο με την άλλη ιερή λέξη: την ανταγωνιστικότητα! Ο ίδιος θεώρησε σκόπιμο, για να μην παρεξηγηθεί, να καθορίσει και το περιεχόμενο: «να μπορεί να κινείται ο εργαζόμενος από επιχείρηση σε επιχείρηση, από τομέα σε τομέα, από εκπαίδευση σε μετεκπαίδευση, από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα». Τι εμποδίζει την κινητικότητα των εργαζομένων; Τα δικαιώματά τους! Ε, αυτά πρέπει να καταργηθούν, διακηρύσσει επί της ουσίας ο Παπανδρέου. Και το πάει ακόμα παραπέρα: Πρέπει, δηλώνει, να εξασφαλίσουμε ότι ο εργαζόμενος θα είναι διαρκώς εκπαιδευόμενος στην κινητικότητα! Ποιος τα ζητάει αυτά, πριν από τον Παπανδρέου; Δέκα χρόνια πριν τα έχει αξιώσει η Ενωση των 45 μεγάλων πολυεθνικών, η αξίωση πέρασε αυτούσια στη «Λευκή Βίβλο για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, την Απασχόληση» και έγινε το 2000 κεντρική στρατηγική επιλογή της ΕΕ με τις περίφημες αποφάσεις της Λισαβόνας.