Μπορεί η Αργοναυτική Εκστρατεία να μην έφτασε μέχρι το Κίεβο, αλλά η σύγχρονη ελληνική εκστρατεία κορυφώνεται εκεί υπό τις ιαχές «Go Helena, Go Greece!». Προκειμένου να σηκώσουν Helena και Greece το ...χρυσόμαλλο δέρας της Eurovision! Και τι δεν επιστρατεύτηκε όλο αυτό το διάστημα για να γυρίσει δαφνοστεφανωμένη η «My number One»: προγράμματα της ΕΡΤ, αλλεπάλληλες διαφημίσεις, σποτ, φιέστες, καμπάνιες του ΕΟΤ, εντολές σε πρεσβείες του εξωτερικού κ.ο.κ. Ολα αυτά θα ήταν κομμάτια ενός φαιδρού παζλ, αν δε συνιστούσαν πτυχές ενός επικίνδυνου προκάτ παιχνιδιού, όπου όσοι κινούν τα νήματα μάς θέλουν παθητικούς θεατές.

Στο διαγωνισμό της Eurovision, που γεννήθηκε στα ψυχροπολεμικά χρόνια (1956), οι σύγχρονοι εγκέφαλοι της «ενιαίας ευρωπαϊκής ταυτότητας» βρήκαν ένα ισχυρό όπλο. Απλώνοντας τον ιστό τους και πάνω στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τον βλέπουν ως μια χαρακτηριστικότατη και ισχυρή εφαρμογή των στόχων τους, οικονομικών και ιδεολογικών. Εξάλλου, η «ενιαία πολιτιστική αγορά» - βασικός στόχος της ΕΕ - δεν αφορά μόνο στη δημιουργία ενός «ενιαίου» οικονομικού χώρου, αλλά, ταυτόχρονα, και «κοινού» συστήματος ιδεολογικο-πολιτικής χειραγώγησης των ευρωπαϊκών λαών. Μην ξεχνάμε ότι αυτοί που λανσάρουν το απολιτίκ στιλ του διαγωνισμού, με τραγουδάκια μαζικής αποχαύνωσης που προωθεί η βιομηχανία του θεάματος, όταν τους συμφέρει αγκαλιάζουν και τραγούδια - σύμβολα ...«επαναστάσεων», όπως το ουκρανικό «Μαζί είμαστε πολλοί!», «σύμβολο» της «πορτοκαλί επανάστασης», που επέβαλε τον αρεστό στη «δημοκρατική» Δύση Βίκτορ Γιουστσένκο.

Ξεχωριστό κομμάτι αυτού του συστήματος χειραγώγησης, ο διαβόητος διαγωνισμός απευθύνεται σε εκατομμύρια Ευρωπαίων και όχι μόνο τηλεθεατών. Μαζί με ευρωπαϊκούς κρατικούς φορείς, που επένδυσαν σ' αυτήν την ιστορία, χρησιμοποιώντας πλείστα όσα μέσα στήριξης και προβολής του «θεσμού!», βεβαίως, και τα μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας, για το καλό τους... Μερίδιο έχουν και οργανώσεις, όπως ο OGAEG (Organisation Generale des Amateurs d' Eurovision Grece) το επίσημο σωματείο των θαυμαστών της Eurovision στην Ελλάδα (μέλος του διεθνούς δικτύου των fan clubs της Eurovision). Ο OGAE International διαθέτει 30 παραρτήματα σε ισάριθμες ευρωπαϊκές χώρες, ιστοσελίδες, περιοδικά, παράγει σχετικό προωθητικό υλικό, εκδηλώσεις κλπ.

Συστράτευση, λοιπόν, και ντοπάρισμα για την «πολιτιστική» υπόθεση της Eurovision. Τώρα, αν στην προκειμένη περίπτωση το «πολιτιστικό προϊόν», που συμβάλλει στη δημιουργία «κοινού ευρωπαϊκού γούστου», στερείται εντελώς του επιθετικού προσδιορισμού του, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει ισοπέδωση. Πανομοιότυπες μουσικές φόρμες και αγγλόφωνους στίχους, διαψεύδοντας και με αυτόν τον τρόπο, όσους μιλούν για «εθνική» εκπροσώπηση! Μήπως, θα έπρεπε σήμερα το βράδυ να δείξουμε ...ανυπακοή και να κλείσουμε τ' αυτιά μας στις «σειρήνες» του κιτς; Και μαζί να κλείσουμε τους τηλεοπτικούς δέκτες...