Τις ζωές τουλάχιστον 2,2 εκατομμυρίων εργατών θυσιάζουν κάθε χρόνο οι εργοδότες στο βωμό του κέρδους σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, 740 εργάτες σκοτώθηκαν στους χώρους δουλιάς την πενταετία 2000 - 2004, ενώ από τις αρχές του 2005 μέχρι σήμερα σχεδόν 30 εργάτες έχασαν τη ζωή τους. Στους νεκρούς προστίθενται και οι περίπου 20.000 σακατεμένοι εργάτες, ανά έτος, στη χώρα μας.

Τα στοιχεία - αν και ελλιπή - καταδεικνύουν τη βάρβαρη φύση του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο, μπροστά στη δίψα του για αύξηση των κερδών και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του, πετσοκόβει κάθε δαπάνη και εργασιακό δικαίωμα που στέκεται εμπόδιο και περιορίζει την κερδοφορία του. Περικόπτει ή και εκμηδενίζει τις αναγκαίες δαπάνες για την υλοποίηση των μέτρων ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους δουλιάς. Εντατικοποιεί συνεχώς την εργασία, εξαναγκάζοντας τους εργαζόμενους να δουλεύουν με εξοντωτικούς ρυθμούς. Χρησιμοποιεί ανειδίκευτους εργάτες σε δουλιές που απαιτούν ειδίκευση. Δε νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο, αν όλα αυτά στοιχίζουν χιλιάδες ζωές εργατών.

Το κράτος είναι συνεργός στο έγκλημα. Φτιάχνει νόμους που ευνοούν και στηρίζουν την ασυδοσία των εργοδοτών, ενώ φροντίζει να αποδυναμώνει -και τελικά να καθιστά άχρηστα - τα αρμόδια όργανα, που ελέγχουν αν τηρούνται τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλιάς. Τούτες τις ώρες, τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, σχεδιάζουν το βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Θέλουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν 60 και 70 ώρες τη βδομάδα, μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, μέχρι τελικής πτώσης. Από τη μεριά του, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός προσπαθεί να ...αντιμετωπίσει το πρόβλημα μέσα από στημένους «κοινωνικούς διαλόγους», στηρίζοντας στην ουσία της την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική.

Από κοινού, και για να συγκαλύψουν το έγκλημα, βαφτίζουν «ατυχήματα» τους θανάτους και τους τραυματισμούς των εργατών. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για απόλυτα προδιαγεγραμμένα εγκλήματα. Η αιτία τους δεν είναι παρά το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα που βιώνουμε. Η αιτία που γεννά και θρέφει το σύνολο των προβλημάτων των εργαζομένων.

Είναι ανάγκη, οι εργαζόμενοι να παραμερίσουν τους φόβους και τις αυταπάτες τους. Κανένας δεν πρόκειται να νοιαστεί γι' αυτούς και τις ζωές τους. Μόνο οι ίδιοι μπορούν και πρέπει, μέσα από την ταξική τους ενότητα και τον αγώνα, να βάλουν τέρμα σε αυτό το καθεστώς εκμετάλλευσης και θανάτου. Στις 11 Μάη οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις καλούν τους εργαζόμενους να γιορτάσουν ταξικά την Πρωτομαγιά, να τιμήσουν τους εργάτες που έδωσαν τη ζωή τους στα μετερίζια του αγώνα και τους χώρους δουλιάς, εντείνοντας την ταξική πάλη. Ας είναι, λοιπόν, η 11 του Μάη ένας σταθμός μαζικής καθολικής αντίστασης των εργαζομένων στην αντεργατική πολιτική και τους φορείς της που κλέβουν τον κόπο και τις ζωές των εργατών.