Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αυτοαναγορευτεί σε όψιμο υπερασπιστή της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο ΣΥΝ παρουσίασε χτες, σε συνέντευξη Τύπου, τις προτάσεις του για το Ασφαλιστικό, παρουσία του Α. Αλαβάνου και του Δ. Στρατούλη. Την ίδια μέρα, από την «Αυγή», ο Α. Καλύβης, επικεφαλής της παράταξης του ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ, επανέλαβε τα ίδια, πάνω - κάτω, πράγματα. Τόσο ο πρόεδρος του ΣΥΝ, όσο και ο Α. Καλύβης έχυσαν κροκοδείλια δάκρυα για τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κουκουλώσουν τις μεγάλες ευθύνες που βαραίνουν και το ΣΥΝ, για την πλήρη κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ολοκληρώνει σήμερα η ΝΔ.

Η δήλωση του Α. Καλύβη ότι «μετά τη λήξη κάθε διαλόγου οι εργαζόμενοι έβγαιναν πάντα ζημιωμένοι» μόνο σαν ειρωνεία προς τους εργαζόμενους μπορεί να εκληφθεί. Ο νόμος Ρέππα ήταν αποτέλεσμα ενός τέτοιου διαλόγου, τον οποίο, μάλιστα, ο ΣΥΝ νομιμοποίησε απόλυτα με τη συμμετοχή του. Αλλά και σήμερα, ο «καημός» του ΣΥΝ δεν είναι αυτός καθαυτός ο διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους, αλλά η αναγόρευση της ΟΚΕ σε κύριο συνομιλητή της κυβέρνησης, την οποία ο Δ. Στρατούλης χαρακτηρίζει «αναξιόπιστη»! Προφανώς, θεωρεί «αξιόπιστο» τον άλλο βραχίονα του κοινωνικού εταιρισμού, τη ΓΣΕΕ και τον πρόεδρό της, η καθοριστική συμβολή του οποίου στην έναρξη της νέας αντιασφαλιστικής επίθεσης αναγνωρίζεται πλέον και από την ίδια την κυβέρνηση.

«

Για εμάς, πρώτος αντίπαλος της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι η ανεργία», σημείωσε στη συνέντευξη Τύπου ο Α. Αλαβάνος. Και ο καλύτερος «σύμμαχος» της ανεργίας ποιος είναι; Μήπως δεν είναι η πολιτική, που θρέφει τα κέρδη των μεγαλοεργοδοτών και αναγορεύει σε υπέρτατη αξία την περιφρούρηση του καπιταλιστικού οικοδομήματος της ΕΕ; Μήπως αυτήν την πολιτική δεν περιγράφει η Λευκή Βίβλος και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ο ΣΥΝ ψήφισε και με τα δυο του χέρια; Μήπως οι ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα δεν αποτελούν την αναπόφευκτη κατάληξη αυτού του ευρωμονόδρομου, που με τόση θέρμη υπερασπίζεται ο ΣΥΝ; Ακόμα και οι «συμπράξεις» με το κεφάλαιο στο χώρο της Υγείας, για τις οποίες δημαγωγικά ο Α. Αλαβάνος δείχνει την έκπληξή του, είναι αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής, τους στρατηγικούς στόχους της οποίας ποτέ δεν αμφισβήτησε ο ΣΥΝ.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης ήταν, είναι, και θα είναι η δίψα του κεφαλαίου να απομυζά στην ελάχιστη τιμή της την εργατική δύναμη. Και η λογική που χωρίζει τους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους σε «κακούς» Αμερικάνους και «εν δυνάμει καλούς» Ευρωπαίους μόνον αυταπάτες και αποπροσανατολισμό μπορεί να σπείρει στο κίνημα. Μακριά από κάθε αντίληψη που στηρίζει τον κοινωνικό εταιρισμό, οι εργαζόμενοι πρέπει σήμερα να αντιτάξουν το συνεπή ταξικό αγώνα τους, την ολομέτωπη σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και τις αποχρώσεις της. Η συγκέντρωση δυνάμεων και ο αγώνας στη βάση των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι μονόδρομος για την απόκρουση της αντιασφαλιστικής επίθεσης σήμερα και απαραίτητη προϋπόθεση για τις αναγκαίες όσο ποτέ ριζοσπαστικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας.