Υπήρχε πριν αρκετά χρόνια ένα γνωστό, μάλλον κρύο ανέκδοτο, που τέλειωνε με τη φράση «... δική μου η σόμπα, ό,τι θέλω την κάνω, τη βάζω και στην ταράτσα...». Κάπως έτσι, με «λογική» του παράλογου μοιάζουν να απαντούν οι καναλάρχες για την ενημέρωση. Σαν να είναι περιουσία τους. Σα να τη βρήκαν, να φυτρώνει στο αμπέλι τους και από τότε άρπαξαν το δικαίωμα να ρυθμίζουν την ποσότητα και την ποιότητά της για να «μεθούν ή να ξεμεθούν» τους πελάτες τους κατά περίπτωση και σκοπιμότητα.

Διεκδικούν με περίσσιο θράσος τη δική τους «ελευθερία» να κάνουν ό,τι θέλουν. Δηλαδή, να χειρίζονται το δημόσιο αγαθό των συχνοτήτων τόσο ασύδοτα ώστε ανενόχλητα να προβάλλουν -επιβάλλουν όποιον και ό,τι θέλουν, όσο θέλουν. Ακόμα καλύτερα, ζητούν την «ελευθερία» τους, να φυτεύουν στα μυαλά των ανθρώπων εκείνον που τους τάζει την ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία τους. Με άλλα λόγια ζητούν την «ελευθερία» να μπορούν, να στερούν την ελευθερία όλου του υπόλοιπου κόσμου.

Εφαρμόζοντας δειλά και μάλλον πολύ τυπικά το λειψό θεσμικό πλαίσιο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης έκανε ένα ποσοτικό έλεγχο για μια περίοδο και επέβαλε ένα τυπικό πρόστιμο επειδή δεν τηρούνταν ούτε τα προσχήματα στην προβολή των κομμάτων. Ούτε καν, δηλαδή, η λεγόμενη «αναλογική» προβολή, που παραβιάζει έτσι και αλλιώς κάθε αρχή της ισοτιμίας και δίνει απεριόριστο χώρο για ασυδοσία. Ποσοτικός επίσης ο έλεγχος, γιατί δεν ελέγχθηκαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά (π.χ. άλλη η θεαματικότητα στις επτά το πρωί και άλλη στις 9 το βράδυ). Καθαρά τυπικό επίσης το πρόστιμο, γιατί ακόμα και το μεγαλύτερο δεν ξεπερνά κάποια λεπτά από τα κέρδη των διαφημίσεων...

Και όμως, ο «παρταολισμός» των καναλαρχών βρήκε ευκαιρία σε ιερή συμμαχία, να επιτεθεί, ώστε να προσαρτήσει καινούρια «εδάφη» στη δυνατότητα εκμαυλισμού των συνειδήσεων. Βέβαια, βρίσκουν και τα κάνουν, αφού μέχρι σήμερα η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τους χάλασε χατίρι, αλλά με την πρακτική της, τους υποδείκνυε πώς να πολλαπλασιάσουν την ασύδοτη πρακτική τους. Κάθε φορά, όταν δεν έφταναν τα τεράστια «παράθυρα» των νόμων «γκρέμιζε» και από λίγο γύρω - γύρω η κυβέρνηση, για να μπορούν να χωρέσουν οι όλο και περισσότερες απαιτήσεις των καναλαρχών. Πολλά τα παραδείγματα: Τα παζαρέματα για τη χρήση των συχνοτήτων, ο χρόνος των διαφημίσεων, τα στραβά μάτια για την έμμεση διαφήμιση, ο χαρακτήρας των ειδήσεων, τα λεγόμενα ριάλιτι σόου, η αυταπάτη της «αυτοδέσμευσης» (να δεσμευτεί ο λύκος να γίνει πρόβατο...).

Καμιά αυταπάτη δεν είχαν ποτέ οι κομμουνιστές για το πώς λειτουργεί το σύστημα. Δεν είμαστε απ' αυτούς που τους πιάνει ξαφνικά το παράπονο. Ξέρουμε το είδος της «δημοκρατίας» τους και το καταγγέλλουμε και με την ψήφο μας στις 7 του Μάρτη...