Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός βολοδέρνει τα τελευταία χρόνια στη δίνη της οικονομικής κρίσης, ενώ οι συζητήσεις για τις από δω και πέρα προοπτικές εντείνονται όλο και περισσότερο. Μια σειρά εκθέσεις διεθνών οργανισμών υποστηρίζουν ότι η ευρωπαϊκή οικονομία κάνει κάποια δειλά βήματα, άλλοι εκτιμούν ότι έρχεται η ανάκαμψη, όμως οι περισσότεροι εγείρουν ερωτήματα για το χαρακτήρα της όποιας ανάκαμψης, τα οποία αποδίδονται στον παράγοντα «γεωπολιτική αβεβαιότητα», στην επιθετικότητα, δηλαδή, του ιμπεριαλισμού.

Ανεξάρτητα, πάντως, από την πορεία της οικονομίας, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ακόμα και την περίοδο της κρίσης, υπερασπίζονται το ιερό τους δικαίωμα στα κέρδη. Το θέμα που απασχολεί τον ευρωπαϊκό Τύπο, τις μέρες αυτές, είναι ότι μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις της γηραιάς ηπείρου εμφάνισαν το εννιάμηνο αυξημένα κέρδη. Αποτελεί αυτό ένδειξη ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει ήδη εξέλθει από την ύφεση; Οχι, υποστηρίζουν οι οικονομικοί αναλυτές. Τα θετικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων οφείλονται στο δραστικό περιορισμό των δαπανών μισθοδοσίας και στις χιλιάδες επί χιλιάδων απολύσεις προσωπικού.

Σύμφωνα με στοιχεία της χτεσινής «Καθημερινής», η «Deutche bank», αφού απέλυσε 14.470 εργαζόμενους, εμφάνισε κέρδη 576 εκατ. ευρώ. Η σουηδική «Ericsson» και η γαλλική «Alcatel SA» περιόρισαν τις ζημιές τους, αφού απέλυσαν 87.000 εργαζόμενους. Η κρατική εταιρία τηλεπικοινωνιών της Νορβηγίας «Telenor» πέρασε από τις ζημιές στα κέρδη μετά τις απολύσεις 1.500 εργαζομένων.

Η ίδια η ιστορία επαναλαμβάνεται από την εμφάνιση του καπιταλισμού. Οι ίδιες οι ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δηλαδή η συνεχής αύξηση του μεγέθους του, η οποία δε διευρύνεται πάντα, αλλά περνά από τη φάση της κρίσης, οπότε διακόπτεται για να συνεχίσει για κάποιο χρονικό διάστημα με τη φάση της ύφεσης, γεγονός που σημαίνει, επίσης, αυξομειώσεις της παραγωγής, οδηγεί στο να υπάρχει πάντα ένα πλεονάζον προσωπικό, οι άνεργοι, ένας εφεδρικός στρατός εργασίας. Που ρίχνεται στην παραγωγή την περίοδο της οικονομικής άνθησης, αλλά στις περιόδους της ύφεσης αυξάνεται, αφού οι ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής έκαναν τους εργαζόμενους περιττούς...

Αν αφήσουμε για μια στιγμή το θορυβώδη κόσμο του πολιτικού εποικοδομήματος, το στολισμένο με διάφορες φιοριτούρες και τα παχιά λόγια για δημοκρατία και ατομικές ελευθερίες και περάσουμε στο σκοτεινό διάδρομο των παραγωγικών σχέσεων, τότε θα αντικρίσουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Η δημοκρατία τους σταματάει μπροστά στις πύλες των εργοστασίων, στο εσωτερικό τους επικρατεί η στυγνή δικτατορία του εργοδότη, ο ίδιος ο εργάτης, δεν είναι παρά αναλώσιμο εμπόρευμα, δίπλα σε άλλα αναλώσιμα εμπορεύματα, τις πρώτες και βοηθητικές ύλες, τα εργαλεία παραγωγής κλπ. Ο εργάτης, όσο αναπαράγει την εργατική του δύναμη σαν κεφάλαιο και όσο διατηρεί τα μέσα παραγωγής σαν κεφάλαιο, έχει αποκτήσει ένα προσωρινό δικαίωμα στην εργασία. Οταν, όμως, οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής οδηγήσουν σε στασιμότητα και μείωση την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, τότε πετιέται στο δρόμο σαν άχρηστο υλικό.

Οι εργάτες πρέπει να γνωρίσουν ότι τα κεφαλαιοκρατικά όρια της ύπαρξής τους δεν πάνε σπιθαμή πιο πέρα από τις ανάγκες της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Ιστορικό τους χρέος, ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας, θρησκείας, είναι το ξεπέρασμα των ιστορικών αυτών ορίων, η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου, με την ανατροπή του καπιταλισμού, για να αναβαθμιστούν οι εργάτες στα επίπεδα του ανθρώπου...