Το γεγονός είναι πως το φαινόμενο συνοδεύει όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Γινόταν, όμως, διακριτικά και συγκαλυμμένα, έτσι που να μην επηρεάζει σημαντικά και την πιθανή ανοχή της κοινωνικής συνείδησης. Απόδειξη πως όταν ο Αμερικάνος εμποδιστής Ε. Μόσες ανέλαβε να «πηδήξει το εμπόδιο» της κοινωνικής ανοχής και να συνδυάσει στον όρκο του αθλητή (τάχα κατά λάθος) το διαφημιστικό μήνυμα της «Κόκα - Κόλα» υπήρξε τότε έντονη αντίδραση έως και περιφρόνηση. Καθόλου τυχαία, εκείνη η Ολυμπιάδα ονομάστηκε «Ολυμπιάδα της "Κόκα - Κόλα"...».

Και όμως, η αποστολή του τότε σχεδόν αήττητου εμποδιστή είχε εκτελεστεί. Ηταν πλέον η εποχή του αδίστακτου καπιταλισμού, που ορμά στο κέρδος όπως το σαρκοβόρο θηρίο και, ήθελε δεν ήθελε, έπρεπε να προσαρμοστεί σε έναν τέτοιο κόσμο και η κοινωνική συνείδηση. Αποδείχτηκε, για παράδειγμα, πως πίσω από τον τότε αποκλεισμό του Μ. Τζόνσον και την «επικράτηση» του Κ. Λιούις ήταν ο ανταγωνισμός της «Puma» με την «Adidas»... Σήμερα, χρόνια πια μετά απ' αυτά τα περιστατικά, παρακολουθήσαμε το πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου και βιώσαμε να έχει σχεδόν μετατραπεί σε αξία μιας «καινούριας» ιδεολογίας, που «οφείλουμε να εμπεδώσουμε», η μετατροπή του αθλητή σε προϊόν πολυεθνικών εταιριών για πούλημα.

Παρακολουθήσαμε την, ομολογουμένως, καταπληκτική ετοιμότητα των πολυεθνικών εταιριών, να προσαρμόζουν τις διαφημίσεις τους ανάλογα με την αγωνιστική παρουσία του «αθλητή τους». Ακούσαμε αθλήτρια, και σχεδόν «συμπάσχαμε με τον πόνο της», να διατυπώνει την αγωνία της, που ακόμα, παρά τις επιδόσεις της, δεν έχει βρεθεί εταιρία, να την αγοράσει...

Φυσικά και είναι δικαίωμα των εταιριών, στο σύστημα που ζούμε, να κάνουν χρήση της δυνατότητας, του «όλα έχουν μια τιμή αγοράς». Ολα είναι δυνατό να αγοραστούν και να πουληθούν. Μόνο, που μας είναι αδύνατο, να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως η φυσική, απαραίτητη, ανθρώπινη προσπάθεια να ξεπεραστούν τα όρια, έγινε «προϊόν», που κάποιος επενδύει πάνω του και περιμένει να εισπράξει το κέρδος του στη συνέχεια. Τότε υπάρχει πάντα η πιθανότητα - αν όχι η αναπόφευκτη συνέπεια - και η προσπάθεια να πάψει να είναι φυσική και απαραίτητη, αλλά να αποβλέπει και αυτή στο κέρδος... Τότε το ανθρώπινο φυσικό καθήκον διαρκούς μετατόπισης των ανθρώπινων ορίων προς τα πάνω μετατρέπεται σε αποξένωση από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σε όλο και μεγαλύτερη υποβάθμισή τους...

Δεν πετάμε στα σύννεφα. Καταλαβαίνουμε άριστα πως στον κόσμο της πιο σκληρής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν υπήρχε περίπτωση, να γλιτώσει η αθλητική προσπάθεια και να μη μετατραπεί σε εμπόρευμα θεάματος. Μέχρι και οι κανονισμοί αλλάζουν διαρκώς, αλλοιώνοντας τα αγωνίσματα, για να προσαρμόζονται στις ...τηλεοπτικές απαιτήσεις. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως θα μας κάνει ο κόσμος του κέρδους να ξεχάσουμε τον ορισμό του ανθρώπου αθλητή, που ακριβώς αγωνίζεται διαρκώς και δε θεωρεί κανένα όριο και, άρα, κανέναν κόσμο οριστικό και δεδομένο...