Ο Γ. Ανωμερίτης είναι υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.

Ο Βαγγέλης Ιμέρι του Χαμίλ ξεψύχησε προχτές, στις 4.30 το απόγευμα, στο Ολυμπιακό Χωριό, ενώ δούλευε για να ζήσει.

Ο Γ. Ανωμερίτης την ίδια ώρα έκανε δηλώσεις και κατηγορούσε για «πολιτικό χουλιγκανισμό» τους εργάτες, που αγωνίζονταν για να μη σκοτώνεται ο κάθε Βαγγέλης Ιμέρι.

Ο Βαγγέλης Ιμέρι, με δυο μικρά παιδιά, δούλευε για 8 χιλιάρικα 12 ώρες τη μέρα, για να στήσει μαζί με τους άλλους εργάτες τα «Ολυμπιακά σπίτια» και να ζήσει την οικογένειά του.

Ο Γ. Ανωμερίτης στην καρέκλα του Υπουργικού Συμβουλίου αποφάσιζε πως ο Βαγγέλης Ιμέρι παίρνει πολλά και ζητάει από πάνω και σύνταξη.

Ο Γ. Ανωμερίτης ήταν βλοσυρός, γιατί τα αφεντικά του Βαγγέλη έλεγαν ότι είναι αντιπαραγωγικός, πως αυτός και οι άλλοι εργάτες προσφέρουν στα αφεντικά τους μόνο 5.000.000 την ημέρα πριμ, μόνο ενάμισι δισ. το χρόνο.

Ο Βαγγέλης Ιμέρι γράφτηκε στο σωματείο, στο σπίτι του Ελληνα και αλλοδαπού εργάτη. Εκανε απεργία. Ζήτησε 12 χιλιάρικα τη μέρα. Ζήτησε ασφάλιση. Σκέφτηκε τη σύνταξη.

Ο Γ. Ανωμερίτης, αφού θυμήθηκε πως «πολέμησε τη χούντα», πήρε τηλέφωνο τον εφοπλιστή Αγούδημο κι ύστερα έδωσε εντολή στα εκπαιδευμένα ανθρώπινα τέρατα να τσακίσουν αυτούς που κάνουν απεργία, που ζητούν ασφάλιση και σκέφτονται τη σύνταξη.

Στις 7 το πρωί Ελληνες, Αλβανοί, Πολωνοί, Πακιστανοί εργάτες στο Ολυμπιακό Χωριό, με πρόσωπα σφιγμένα, μαζί με το Συνδικάτο τους, με το πρόσταγμα του Αλβανού εργάτη στάθηκαν αμίλητοι, προσοχή, ένα λεπτό, στη μνήμη του Βαγγέλη Ιμέρι του Χαμίλ. Το αίμα του άρχισε να στεγνώνει όπως έβγαινε ο ήλιος

Ο Γ. Ανωμερίτης πήρε ήσυχα το πρωινό του. Περίμενε άλλωστε και το τηλέφωνο για την απαλλαγή του εφοπλιστή, που έπνιξε 81 ανθρώπους στο ναυάγιο του «Σαμίνα».

Η οργισμένη τους κραυγή -απεργία- αντιλαλούσε στα κτίρια του Ολυμπιακού Χωριού κι έφτανε από την Αθήνα μέχρι την Πάρνηθα.

Ο Γ. Ανωμερίτης έτριβε την κοιλιά του, διαβάζοντας την πρωτοσέλιδη συνέντευξή του στις εφημερίδες. Αν έλειπε κι ο «Ριζοσπάστης» με αυτή τη φωτογραφία του Τούσια να κρέμεται στον καταπέλτη του πλοίου...

Μα ο Βαγγέλης Ιμέρι του Χαμίλ ακόμα χαμογελούσε. Μέσα στα θυμωμένα, σφιχτά, πέτρινα πρόσωπα των συναδέλφων του. Το αίμα του απλωμένο στις σιδερένιες ράγες δεν έμοιαζε, μα ήταν φωτιά.

Ο Γ. Ανωμερίτης ένιωθε πως η καυτή ανάσα αυτής της φωτιάς άρχισε να τον τσουρουφλίζει.

Κι ο Βαγγέλης Ιμέρι του Χαμίλ... χαμογελά ακόμα. Γιατί ξέρει πως ο κόσμος του είναι ανίκητος... Πως αργά ή γρήγορα έρχεται...