Η εικόνα των Ισραηλινών στρατιωτών να εξευτελίζουν, άνευ λόγου και αιτίας και να εκτελούν, δημοσίως και εν ψυχρώ, έναν αθώο, άοπλο κι ανυπεράσπιστο νεαρό Παλαιστίνιο σοκάρει, αλλά δεν παραξενεύει, ιδιαιτέρως τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Οχι μόνο γιατί ο πόλεμος είναι πάντα σκληρός και ανελέητος, αλλά και διότι οι Ισραηλινοί μάς έχουν «συνηθίσει» στον «πόλεμο» κατά αμάχων, στον οποίο δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση, ικανότητα κι αποτελεσματικότητα. Φτάνει να θυμηθούμε τη δολοφονική επίθεση «φαλαγγιτών» στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, που διέταξε ο Σαρόν το 1982 και να φέρουμε στο νου μας τις καθημερινές εκτελέσεις παιδιών της Παλαιστίνης, που πολεμούν με τη σφεντόνα για πατρίδα.

Οσο κι αν ακούγεται «σκληρό» - ίσως να 'ναι κι άδικο ιστορικά - η συμπεριφορά των Ισραηλινών στρατιωτικών θυμίζει τους ναζί. Το ρόλο του Χίτλερ στο «Ολοκαύτωμα» των Εβραίων, παίζει ο Σαρόν, ο οποίος επιχειρεί τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Βεβαίως και δε φταίει ο λαός του Ισραήλ - όπως δεν έφταιγε και ο γερμανικός λαός - ο οποίος, άλλωστε, πολλές φορές έδειξε την αντίθεσή του στον πόλεμο και την προτίμησή του στην ειρήνη. Και, βεβαίως, οι επιπτώσεις αυτού του πολέμου πλήττουν και αθώους πολίτες του Ισραήλ. Να, γιατί χρειάζεται ν' αναπτυχθεί ακόμα πιο μαζικά και δυναμικά το ισραηλινό αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα, ώστε να μην μπορεί η εκάστοτε ισραηλινή ηγεσία να ενεργεί «όπως της γουστάρει».

Το Ισραήλ δίνει, πράγματι, τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα». Οχι, όμως, για να επιβάλει και να κατοχυρώσει την ύπαρξή του ως κράτος, ούτε για να καταπολεμήσει την τρομοκρατία, όπως διατείνονται οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του. Πολεμάει μεν και για δικά του «συμφέροντα», αλλά και για λογαριασμό του «μεγάλου αφεντικού», των ΗΠΑ, που έχουν τεράστια οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και θέλουν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την επικυριαρχία τους στην περιοχή. Σ' αυτόν τον πόλεμο, δεν έχει το δικαίωμα να ηττηθεί. Είναι «υποχρεωμένο» να νικήσει οπωσδήποτε και γι' αυτό χρησιμοποιεί όλα τα «μέσα», που του διατίθενται, προκειμένου να «βγάλει από τη μέση» κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στον ιμπεριαλισμό.

Ο ιμπεριαλισμός έχει τον πόλεμο στο DNA του. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να «επιζήσει». Κι είναι αφελείς, αν όχι «ύποπτοι εσκεμμένης αφέλειας», όσοι αναρωτιούνται γιατί ο Μπους απειλεί με τα πυρηνικά όπλα, σε μια εποχή που απέναντι στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν ισχυροί αντίπαλοι να τις αμφισβητούν και, πολύ περισσότερο, να τις απειλούν. Διότι, ναι μεν, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ο ιμπεριαλισμός έμεινε χωρίς «αντίπαλο δέος», αλλά αυτό δε σημαίνει ότι άλλαξε και η «φύση» του. Και όλο και κάποια χώρα, όλο και κάποιοι λαοί αντιστέκονται στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ώστε να του δίνεται η ευκαιρία να εκδηλώνει την πολεμόχαρη φύση του...