Ανάγκη ζωής | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Ανάγκη ζωής

«Για μένα το πιο εκπληκτικό, το πιο μεγάλο... είναι ένας άνθρωπος που τον 'μποδίζουν να βαδίζει. Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε», λέει στο ποίημά του ο Ναζίμ Χικμέτ. Φαινόμενο, που γίνεται όλο και περισσότερο έντονο και στη χώρα μας. Με τον εργάτη, που βλέπει τα εργασιακά του δικαιώματα και τις ελευθερίες στους χώρους εργασίας να συρρικνώνονται, το μετανάστη, που αγκομαχάει καθημερινά για ένα μεροκάματο, προπηλακιζόμενος, υβριζόμενος, καμιά φορά και δαρμένος από εργοδότες και την ΕΛ.ΑΣ., τον μέσο πολίτη, που κάθε μέρα βομβαρδίζεται από ποταμό «ενημέρωσης» και στην ουσία δε μαθαίνει τίποτα, τον πολιτικοποιημένο πολίτη, που αγωνίζεται για περισσότερη δημοκρατία και μπαίνει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών.

Η αλυσίδα πλέχτηκε και πλέκεται σιγά - σιγά. Κρίκος πρώτος, οι αλλαγές στην ποινική νομοθεσία, με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας. Στο όνομά της, θα ποδοπατηθούν θεμελιώδεις διατάξεις διεξαγωγής μιας «δίκαιης δίκης» και αρχές του «κράτους δικαίου». Ολα αυτά για όσους κατηγορούνται ή είναι ύποπτοι για τρομοκρατία. Μια έννοια, που, για την κατεστημένη τάξη, χωράει τους αγρότες και τους μαθητές που διαδηλώνουν, τους Κούρδους που παλεύουν να αναγνωριστούν τα δικαιώματά τους ως λαού, όσους αμφισβητούν ή εξεγείρονται κατά της «νέας τάξης πραγμάτων», που επιβάλλει παγκόσμια ο ιμπεριαλισμός. Οι αμερικανικές εκθέσεις για την τρομοκρατία στην Ελλάδα εικονογραφούνται με φωτογραφίες αντιΝΑΤΟικών διαδηλώσεων.

Κρίκοι της αλυσίδας είναι, επίσης, οι συμφωνίες δικαστικής συνδρομής και αστυνομικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Η Συνθήκη Σένγκεν, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, η κάμψη του τεκμηρίου αθωότητας στη Συνθήκη Σένγκεν και στη Συνθήκη Ευρωπόλ, το κατασκοπευτικό δίκτυο Εσελον, η μεταφερόμενη ευρωαστυνομία... Η αλυσίδα κλείνει με την ποινικοποίηση κάθε συνδικαλιστικής δράσης. Χιλιάδες αγρότες οδηγήθηκαν στα δικαστήρια. Εργαζόμενοι, μαθητές, αλλά και πολλοί που διαμαρτύρονται και αγωνίζονται ενάντια στις κυρίαρχες επιλογές καλούνται από τον εισαγγελέα «δι' υπόθεσίν τους». Αναμένεται να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο, που θα αφορά τη διεξαγωγή διαδηλώσεων. Η ασφυκτική αστυνομική πρακτική των τελευταίων χρόνων φανερώνει και την κατεύθυνση των μελλοντικών μέτρων. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους τόπους δουλιάς, όπου η εργοδοτική τρομοκρατία, ο κίνδυνος της απόλυσης, η κήρυξη κάθε απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής από τα δικαστήρια, η παρακολούθηση των συνδικαλιστικών δραστηριοτήτων έχουν διαμορφώσει ένα κλίμα αυταρχισμού. Τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα των αλλοδαπών που βρίσκονται γραμμένα κάτω από τα υποδήματα των εργοδοτών και των αρβυλών των ΜΑΤ.

Κι από κοντά, ο «πληροφοριακός ιμπεριαλισμός». Πολυεθνικές της ενημέρωσης ελέγχουν τι και πώς θα το μάθουμε. Μεγαλοϊδιοκτήτες χειραγωγούν την κοινή γνώμη, εξαφανίζοντας από τα ΜΜΕ «επικίνδυνες» απόψεις. Ετσι «πλένονται» και οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι για να προληφθούν οι αντιδράσεις.

Ομως, για να επιστρέψουμε στον ποιητή, «...εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω». Κι αυτό δε φτάνει. Σήμερα, προβάλλει ως ανάγκη ζωής η συσπείρωση όσων θέλουν να είναι ενεργοί πολίτες και όχι παθητικοί δέκτες αυτών που συμβαίνουν γύρω τους και έχουν συνέπειες στη ζωή τους. Οσων αντιστέκονται, αγωνίζονται κόντρα σε ένα θεσμικό πλαίσιο, που κινείται στα όρια, ακόμα και της κατεστημένης συνταγματικής νομιμότητας. Οσων συμπαρατάσσονται με εκείνους, που δε θέλουν να συμμορφωθούν «προς τας υποδείξεις» της κατεστημένης εξουσίας. Που υπερασπίζονται το αναφαίρετο δικαίωμά στην ελευθερία, στην αμφισβήτηση, στην κριτική. Θέση σ' αυτήν τη συσπείρωση έχει κάθε ένας που δεν «υψώνει το κεφάλι στα αστροφώτιστα διαστήματα», γιατί το πιο σημαντικό είναι η στιγμή που τον «'μποδίζουν να βαδίζει».

Γιώργος ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ