Οι διεργασίες, που εξελίσσονται στο εσωτερικό κομμάτων και δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται από «αντιμνημονιακές» μέχρι «αντικαπιταλιστικές», αποτελούν μέρος της συνολικής αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, γι' αυτό και σιγοντάρονται από παραδοσιακά Μέσα και προπαγανδιστές των αστών. Πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που εκλέχτηκαν με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα και διαγράφηκαν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα όταν, κάτω από τη λαϊκή πίεση, διαφώνησαν στα επιμέρους, εμφανίζονται τώρα σαν καταλύτες στη συγκρότηση «αντιμνημονιακών μετώπων», συζητώντας γι' αυτό με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του Κουβέλη.

Με τις διαπιστώσεις τους βγάζουν λάδι την κυβέρνηση και την ντόπια πλουτοκρατία, η στρατηγική των οποίων οδήγησε την Ελλάδα στην ΕΕ και ευθύνεται για την εθελούσια απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας, όπως συμβαίνει για κάθε καπιταλιστική χώρα που εντάσσεται σε έναν διακρατικό ιμπεριαλιστικό σχηματισμό. Εκείνοι, που σήμερα εμφανίζονται να κόπτονται για την «εθνική κυριαρχία», ψήφισαν ή στήριξαν το Μάαστριχτ, ακόμα και τώρα δε βάζουν ζήτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ των μονοπωλίων. Στο πλαίσιο αυτής της λυκοσυμμαχίας και εξαιτίας της ανισομετρίας της, οι καπιταλιστικές οικονομίες χωρών που βρίσκονται πιο χαμηλά στην πυραμίδα, εμφανίζονται στα μάτια του λαού σαν εξαρτημένες από τις πιο ισχυρές οικονομικά χώρες, ενώ δεν μπορεί καμιά καπιταλιστική οικονομία, καμιά αστική τάξη να υπάρχουν και να δρουν χωρίς την αλληλοδιαπλοκή με άλλες οικονομίες.

Καθόλου τυχαία, οι προτάσεις όλων καταλήγουν στη συγκρότηση μιας «άλλης» κυβέρνησης, η οποία, σύμφωνα με όσα οι ίδιοι λένε, θα εφαρμόσει μέτρα που αντιπαρατίθενται στο μνημόνιο, χωρίς όμως να αμφισβητείται η ιδιοκτησία του κεφαλαίου, άρα και η εξουσία του. Ακόμα όμως και οι δυνάμεις, που προβάλλουν αντικαπιταλιστικούς στόχους, εχθρεύονται τη λαϊκή εξουσία και δε βάζουν θέμα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, σαν όρο για να ασκήσει μια κυβέρνηση φιλολαϊκή πολιτική. Σε κάθε περίπτωση, όλοι τους προπαγανδίζουν σαν λύση του πολιτικού ζητήματος υπέρ του λαού την αλλαγή κυβέρνησης και όχι την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Σήμερα, είναι αναγκαία όσο ποτέ η κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με στόχο το εμπόδισμα των αντιλαϊκών μέτρων, σε τροχιά ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, σε όλες τις παραλλαγές της, με καθαρό το μέτωπο στα μονοπώλια και την ΕΕ που τα υπηρετεί. Ο λαός δεν πρέπει να χάσει χρόνο σε «λύσεις» που οδηγούν από άλλο δρόμο σε «μια από τα ίδια». Ισχυρό ΚΚΕ και λαϊκή συμμαχία για να φέρει τα πάνω κάτω.