Η άγρια αντιλαϊκή πολιτική, που οδηγεί στην εξαθλίωση πλατιά λαϊκά στρώματα, συνοδεύεται και από τη χυδαία προπαγάνδα για τη λεγόμενη «λαϊκή ευημερία», που ήταν στόχος των εργαζομένων στη μεταπολίτευση και σ' αυτό οφείλεται η κρίση. Τι λένε δηλαδή; Οτι οι ταξικοί αγώνες για να καλυτερεύσει ο λαός τη θέση του απέναντι στο κεφάλαιο, να έχει δουλειά, να έχει μεροκάματο που να ικανοποιεί στοιχειώδεις ανάγκες, να έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας χωρίς να «ξεπουλιέται», να μορφώνεται το παιδί του, να μπορεί να κάνει διακοπές, και οι όποιες κατακτήσεις σ' αυτά, είναι η αιτία της κρίσης. Επρεπε, δηλαδή, ο λαός να ζει στην εξαθλίωση. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα έχει διπλό στόχο. Αφενός να συγκαλύψει την αιτία της κρίσης που βρίσκεται στην υπερσυγκέντρωση πλούτου από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και αφετέρου να απεμπολήσουν οι εργαζόμενοι δικαιώματα και κατακτήσεις υποτασσόμενοι στην άγρια πολιτική του κεφαλαίου, προκειμένου να σωθεί η οικονομία, δηλαδή οι μεγαλοεπιχειρηματίες, από την κρίση. Υπουλη προπαγάνδα χειραγώγησης και αποστράτευσης από την ταξική πάλη.

Πώς ζούσαν οι εργαζόμενοι πριν την κρίση και τι σημαίνει ευημερία το 2010; Το δεύτερο τρίμηνο του 2004, στην προ-ολυμπιακή περίοδο, οι επίσημα άνεργοι άγγιζαν το μισό εκατομμύριο (493.102) σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ. Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για το β' τρίμηνο του 2005, 211.000 άτομα εργάζονταν με μερική απασχόληση και 335.000 με προσωρινή απασχόληση. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, το 2007 περισσότεροι από 250.000 εργαζόμενοι αμείβονταν με τα κατώτερα όρια μισθών (626 ευρώ μεικτά), ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα - σχεδόν 1,8 εκατ. άνθρωποι - αμείβονταν με λιγότερα από 1.000 ευρώ. Το 2005, 832.456 νοικοκυριά (με πάνω από 2 εκατ. μέλη) ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, δηλαδή με ετήσιο εισόδημα 5.649,78 ευρώ ανά άτομο, περίπου 403 ευρώ το μήνα και 13 ευρώ τη μέρα (στοιχεία ΕΣΥΕ). Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά.

Σε σχέση με την πρωτοφανή βαρβαρότητα που επιβάλλεται σήμερα, η προηγούμενη κατάσταση για κάποιους δημοσιολόγους μπορεί να συνιστά «ευημερία». Ωστόσο, το κριτήριο που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να συμβαδίζει με τον πλούτο που παράγεται. Δεν αποτελεί, για παράδειγμα, «ευημερία» το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι υπερχρεώνονταν με δάνεια από τις τράπεζες για να αγοράσουν σπίτι, ηλεκτρικές συσκευές, για να πάνε διακοπές, κλπ. - χωρίς να υποτιμούμε και την ύπαρξη της στρεβλής κατανάλωσης. Αποτελεί ευημερία για το τραπεζικό κεφάλαιο.

Σήμερα, που και περισσότερος πλούτος παράγεται και η τεχνολογία με την επιστήμη κάνουν άλματα προόδου, δεν μπορούν οι παραγωγοί του πλούτου, οι εργαζόμενοι, να ζουν χειρότερα. Η πλουτοκρατία απαξιώνει την εργατική δύναμη, τη φτάνει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Σήμερα, είναι ώριμο οι εργαζόμενοι να ζουν περισσότερο, να δουλεύουν λιγότερο και να απολαμβάνουν ό,τι παράγουν. Να έχουν όλοι ασφαλή κατοικία, δωρεάν Παιδεία, Υγεία, μισθό για όλες τις ανάγκες, ασφάλιση και σύνταξη, διακοπές, κλπ. Αξίζει για όλα τα παραπάνω οι εργαζόμενοι όχι μόνο να μη θυσιάσουν τις κατακτήσεις τους, επειδή οι κεφαλαιοκράτες το απαιτούν, αλλά να εντείνουν την ταξική πάλη εμποδίζοντας την αντιλαϊκή πολιτική, σε ρότα για κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας που θα ικανοποιήσει όλες αυτές τις ανάγκες.