Είναι πραγματικά ανατριχιαστική η ρύθμιση που φέρνει η κυβέρνηση για γενίκευση της εργασίας ανηλίκων, που τη βαφτίζει... «μαθητεία». Πρόκειται για σκλαβοπάζαρο παιδιών, για προσφορά στους εργοδότες φθηνότατης εργατικής δύναμης, ουσιαστικά χωρίς περιορισμούς, χωρίς καμιά έννοια προστασίας των παιδιών, των μαθητών. Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα για όλα τα παιδιά του λαού να μορφώνονται απρόσκοπτα μέχρι τα 18 τους χρόνια (και αργότερα ακόμα). Το να εγκαταλείπουν το σχολείο τα παιδιά προκειμένου να συμβάλλουν στο οικογενειακό εισόδημα δεν είναι προνόμιο και διευκόλυνση, αλλά είναι βίαιος καταναγκασμός που επιβάλλει το σύστημα στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας.

Ηδη πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το ποσοστό των εργαζόμενων φοιτητών στα πανεπιστήμια και των εργαζόμενων σπουδαστών στα ΤΕΙ έφτανε το 45% και το 60% αντίστοιχα. Ηδη, η «μαθητεία» με πολύ κακές εργασιακές συνθήκες, είχε γενικευτεί για τους νέους στην κατάρτιση και την τεχνική εκπαίδευση, συνδεδεμένη υποτίθεται με το αντικείμενο σπουδών, στην πράξη όμως, με τη μορφή της πολύ φθηνής εργασίας. Τώρα γενικεύεται η «δυνατότητα» για όλα τα παιδιά, από 15 χρονών και πάνω να συνάπτουν μονοετείς συμβάσεις εργασίας με τους εργοδότες και να δουλεύουν έως 6 ώρες τη μέρα (αν έχουν κλείσει τα 16 τους χρόνια μπορούν να δουλεύουν έως 8 ώρες τη μέρα), ακόμα κι αν πηγαίνουν παράλληλα στο Γυμνάσιο ή το Λύκειο!

Είναι παραπάνω από φανερό από το ΠΔ που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση και περιλαμβάνει την παραπάνω ρύθμιση, ότι δεν πρόκειται για μαθητεία, δηλαδή για την εκμάθηση μιας τέχνης, ενός επαγγέλματος. Αλλωστε αυτό δε συνάδει με τη γενική εκπαίδευση σε Γυμνάσιο-Λύκειο. Πρόκειται για κανονική δουλειά που θα πληρώνεται όμως μόλις στο 70% του κατώτατου ημερομισθίου. Το πρωί στο Γυμνάσιο και το απόγευμα... διανομή φυλλαδίων, ντελίβερι κ.ο.κ. Αυτό δεν είναι μαθητεία για ένα επάγγελμα, αλλά «μαθητεία» στην εκμετάλλευση. Και παράλληλα, αυτά τα παιδιά που θα σπρωχθούν να δουλεύουν με τέτοιους όρους, θα αποτελέσουν (άθελά τους φυσικά) και ένα μέσο πίεσης για μεγαλύτερη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, αφού ο εργοδότης θα προτιμήσει π.χ. έναν 16χρονο με αυτούς τους όρους, παρά έναν 25χρονο που θα του κοστίσει πιο ακριβά. Πολύ περισσότερο που σε συνθήκες κρίσης και με αναμενόμενη τη μεγάλη άνοδο της ανεργίας, θα εξαναγκάζονται οι άνεργες εργατικές οικογένειες να στέλνουν τα παιδιά για δουλειά προκειμένου να επιβιώσουν από την πείνα, σε βάρος της μόρφωσης.

Πώς αλήθεια, θα μπορεί να παρακολουθήσει το σχολείο του ένα παιδί που κάνει το πρωί 6 ώρες μάθημα και το απόγευμα δουλεύει για 6 - 8 ώρες; Πότε θα διαβάσει, πότε θα ξεκουραστεί; Πολύ απλά, δε θα μπορεί,θα επιλέγει την πιο εύκολη γνώση, το κατώτερο επίπεδο των βασικών στόχων κάθε τάξης, θα μαθαίνει από μικρός να κατεβάζει τις απαιτήσεις του από τον εαυτό του και από τη ζωή. Να πώς έρχονται να συνδεθούν και από αυτή τη σκοπιά οι εξελίξεις στο χώρο της εργασίας με αυτές στην εκπαίδευση: Στο νέο, διαφοροποιημένο σχολείο που θέλει να φέρει η κυβέρνηση θα υπάρχουν δίπλα δίπλα οι μαθητές μειωμένων απαιτήσεων και οι άλλοι που θα μπορούν να προχωρήσουν τις σπουδές τους με καλύτερους όρους. Κι αυτός ο διαχωρισμός θα είναι ξεκάθαρα ταξικός.