Οσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και το σάπιο σύστημα που την κυοφορεί ξεγυμνώνεται κι αποκαλύπτονται τα αδιέξοδά του, τόσο «λυσσάνε» οι απολογητές και υπερασπιστές του. Κι ενώ «ο βασιλιάς είναι γυμνός» όχι μόνο παριστάνουν πως δε βλέπουν τη γύμνια του, αλλά προσποιούνται τους έκθαμβους απ' την ανύπαρκτη λαμπρή φορεσιά του, παροτρύνοντας το λαό να υποκλιθεί. Οι χειροκροτητές του καπιταλισμού δεν μπορούν, βέβαια, να μην παραδεχτούν την κρίση, το κάνουν όμως για να υπερασπιστούν το σύστημά τους καλύτερα. Να το αθωώσουν και να το θωρακίσουν απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή με το να «φορτώνουν» την κρίση στη διαχείριση που «επιλέχτηκε», αιτούμενοι μια «άλλη» διαχείριση. Κατά κύριο λόγο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα άλλα κόμματα που πολιτικά εκπροσωπούν την άρχουσα τάξη και οι εφεδρείες τους, διακηρύσσουν πως είναι εφικτή, πως αποτελεί τον εναλλακτικό δρόμο που αν ακολουθηθεί οδηγεί στη «Γη της Επαγγελίας». Λένε συνειδητά ψέματα. Δεν προκάλεσε την κρίση η λανθασμένη διαχείριση ή οι ανίκανοι διαχειριστές. Η κρίση είναι σύμφυτη του συστήματος, θα το συνοδεύει όσο υπάρχει. Είναι κρίση υπερπαραγωγής εμπορευμάτων και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Η εκδήλωσή της ταυτόχρονα σε πολλά καπιταλιστικά κράτη κονιορτοποιεί τα «επιχειρήματα» περί λανθασμένης διαχείρισης ή ανίκανων διαχειριστών. Αυτή η διαχείριση ήταν η μόνη που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του συστήματος και ασκήθηκε από καθόλα ικανούς πολιτικούς εκπροσώπους του.

Συσκοτίζοντας οι απολογητές και θιασώτες του καπιταλισμού τα αίτια της κρίσης, συσκοτίζουν ταυτόχρονα και οτιδήποτε σχετικό με τα παρελκόμενα π.χ. ελλείμματα, χρέη, πώς και γιατί, από ποιους και για ποιους δημιουργήθηκαν, συσκοτίζουν τον ανταγωνισμό μέσα στις τάξεις του κεφαλαίου που σε περίοδο κρίσης οξύνεται. Συσκοτίζουν όμως πάνω απ' όλα τη διέξοδο. Ρητορεύοντας για μια - ανύπαρκτη στην πραγματικότητα - «άλλη διαχείριση», τη στιγμή που το κεφάλαιο τσακίζει δικαιώματα, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας στη «μετά» κρίση περίοδο, δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να διευκολύνουν την επίθεσή του. Προβάλλοντας σαν πανάκεια προτάσεις όπως «συμμαχία του Νότου» ή για δανεισμό από τη Ρωσία και την Κίνα ή την παύση πληρωμών και την επαναδιαπραγμάτευση των δανείων, ρυθμίσεις και επιβολή κανόνων στις «αγορές» κ.ά., επιχειρούν να αποσπάσουν την προσοχή του λαού απ' το ουσιώδες: Στον καπιταλισμό καμία διαχείριση, καμία ρύθμιση, κανένας ελιγμός δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκός.

Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα, η ανατροπή του είναι η λύση για το λαό. Η διέξοδος για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκεται στην ταξική πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του, για να γίνουν τα μέσα παραγωγής ιδιοκτησία τους και να τα κινούν προς όφελος των αναγκών τους, στο πλαίσιο μιας λαϊκής εξουσίας. Αν αυτή η διέξοδος δεν είναι τώρα ορατή απ' το λαό, οι υπερασπιστές του συστήματος κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να την «θάψουν» όσο βαθύτερα γίνεται. Γιατί καταλαβαίνουν ότι η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειες που βιώνουν οι άνθρωποι του μόχθου ευνοούν τη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, ενισχύουν την αναζήτηση της πραγματικής διεξόδου. Ο,τι κι αν κάνουν, όμως, είναι ζήτημα χρόνου να τη δει ο λαός, να την υιοθετήσει ως προοπτική και να παλέψει γι' αυτή.