Η εκλογολογία και ο βομβαρδισμός του λαού με δημοσκοπήσεις και διάφορα σενάρια διακυβέρνησης έχουν πλέον μπει στην ημερήσια διάταξη των προπαγανδιστικών μηχανισμών χειραγώγησης των εργαζομένων και αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος τους, μαζί με τον αποπροσανατολισμό, είναι η καλλιέργεια αυταπατών και η δημιουργία κάλπικων προσδοκιών μέσα στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος, ώστε να αποτρέψουν την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.

Θέλουν τους εργαζόμενους αποδέκτες των αντιλαϊκών μέτρων, που συνεχώς προωθούνται τελευταία και στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης, ή τουλάχιστον να ανεχθούν ως αναγκαιότητα αυτά τα μέτρα. Αυτή η τακτική έχει στρατηγικές στοχεύσεις από την άρχουσα τάξη με μακρό ορίζοντα. Το άγχος που διακατέχει τα κόμματα της πλουτοκρατίας για το ποιος από τους δύο εταίρους του δικομματισμού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θα εξασφαλίσει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την προώθηση των ολοένα και πιο σκληρών αντιλαϊκών επιλογών, και πώς, ταυτόχρονα, και οι δύο μαζί θα καταφέρουν να χειραγωγούν το λαό. Την αστάθεια του πολιτικού τους συστήματος φοβούνται και την αδυναμία τους να αναχαιτίσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, αυτό είναι το πρόβλημά τους, η αγωνία τους.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η κάθετη διαχωριστική γραμμή που πρέπει να γίνεται όλο και πιο εμφανής. Τα προβλήματα και οι αγωνίες των εργαζομένων καμία σχέση δεν έχουν με τα προβλήματα διαχείρισης του συστήματος, με τα προβλήματα των εκμεταλλευτών τους. Πολύ περισσότερο, η αντιμετώπισή τους για να είναι αποτελεσματική δεν μπορεί παρά να είναι απέναντι και ενάντια στις επιλογές της άρχουσας τάξης. Αλλωστε, αυτό που επιχειρεί η πλουτοκρατία είναι να φορτώσει ακόμα περισσότερα βάρη στους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, να αφαιρέσει και να καταργήσει εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα.

Δεν αφορά τους εργαζόμενους και το λαό γενικότερα ο καυγάς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το ποιος έχει το «καλύτερο» σχέδιο εξόδου από την κρίση. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για αντιλαϊκά σχέδια ακόμα κι αν τα ονομάζουν «εθνικά σχέδια». Εξίσου, δεν αγγίζει τους εργαζόμενους το δίλημμα «ισχυρές» ή «αδύναμες» κυβερνήσεις και «αυτοδυναμία» ή «ακυβερνησία». Τα κριτήρια αυτών που τα λένε είναι άλλα. Εννοούν, με όλα αυτά, ισχυρές αστικές κυβερνήσεις που θα εφαρμόζουν χωρίς ενδοιασμούς και εμπόδια τις αντιλαϊκές πολιτικές που υπαγορεύουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, τις πολιτικές του ευρωμονόδρομου.

Τα λαϊκά στρώματα, που βιώνουν αυτές τις πολιτικές, έχουν κάθε συμφέρον οι κυβερνήσεις να είναι αδύναμες, ώστε να μην μπορούν αποτελεσματικά να εφαρμόζουν τις αντιλαϊκές πολιτικές. Εχουν συμφέρον, μέσα από την καπιταλιστική κρίση, να υπάρξει και φθορά συνολικά του πολιτικού συστήματος, αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος και παράλληλα το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης να υποστεί πλήγμα και να ανατραπούν όλα τα εναλλακτικά σενάρια για κυβερνήσεις συνεργασίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, οργανώνοντας τη δική τους συμμαχία ενάντια στο μαύρο μέτωπο ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΣΕΒ, μπορούν, με τον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα και με την ψήφο τους στις εκλογές να ανοίξουν νέους δρόμους για μια άλλη πορεία, σε όφελός τους, τσακίζοντας πολιτικά τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ, η πολιτική και η δράση του οποίου προωθεί τη μόνη πραγματικά εναλλακτική φιλολαϊκή διέξοδο.