«
Η διχασμένη αριστερά είναι το όνειρο και το απάγκιο του κάθε καπιταλιστή στην καπιταλιστική κρίση», ισχυρίστηκε, μιλώντας στη Ρόδο την περασμένη Παρασκευή, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας, έχοντας προηγουμένως δηλώσει πως με το ΚΚΕ «έχουμε διαφορές» και πως δε συμβιβάζεται «στην ιδέα μιας διχασμένης αριστεράς που τρώει από τις σάρκες της την ώρα που οι εργαζόμενοι και η νεολαία υποφέρουν».
Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ασελγεί σε βάρος της πραγματικότητας. Εμφανίζεται σαν κάτι που δεν είναι, σαν πολέμιος του συστήματος. Οι αναφορές του Αλ. Τσίπρα θα ήταν λογικότερο να έχουν αποδέκτη το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο περισσότερα τους ενώνουν απ' όσα τους χωρίζουν. Τους ενώνουν, για παράδειγμα, οι προτάσεις διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου κι εναντίον του λαού.
Απ' την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, για να μην πάμε πιο βαθιά στο χρόνο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε στο σύστημα «ζεστό κόρφο» να «απαγκιάσει». Αυτό, άλλωστε, κάνει πάντα η συμβιβασμένη «αριστερά», που παλεύει με νύχια και με δόντια για τη διάσωση ενός συστήματος, το οποίο ονειρεύεται να διαχειριστεί. Και το κάνει συμβάλλοντας - στο μέτρο των δυνάμεών της - στον αποπροσανατολισμό του λαού και για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, αλλά και για το πώς μπορεί ο ίδιος να την αξιοποιήσει προς όφελός του. Παραμυθιάζοντάς τον πως δε φταίει η φύση του καπιταλισμού για την κρίση και τα δεινά που θα φορτώσει στην πλάτη του, αλλά ορισμένοι «κολλημένοι» στο νεοφιλελευθερισμό ηγέτες και μερικοί τυχοδιώκτες των χρηματιστηρίων! Παρουσιάζοντάς του σαν ρεαλιστική πολιτική πρόταση την ουτοπία ενός «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού», στο πλαίσιο του οποίου μπορεί να υπάρξει ως και ένα «ανθρωποκεντρικό» χρηματοπιστωτικό σύστημα!
Πότε ακριβώς νοιάστηκε για το λαό που υποφέρει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Οταν συναίνεσε στα μέτρα στήριξης των τραπεζών, αρκεί αυτά να εφαρμοστούν ...«με διαφάνεια»; `Η στο να δοθούν, αντί για 28 ζεστά δισεκατομμύρια ευρώ στους κεφαλαιοκράτες, 10 δισεκατομμύρια και να αγοραστεί η Εθνική Τράπεζα από το καπιταλιστικό κράτος; Δηλαδή, ο μόχθος της εργατικής τάξης να ανταλλαγεί με μιαν ακάλυπτη επιταγή, την υπόσχεση ενός τραπεζικού συστήματος που θα λειτουργεί μεν υπέρ του κεφαλαίου, αλλά «μακριά από κερδοσκοπικές λογικές»!
Η μοναδική του έγνοια ήταν η αποκατάσταση της κλονισμένης υγείας του καπιταλισμού. Οπως το διατύπωσε ο Αλ. Τσίπρας - ο ...ασυμβίβαστος με την ιδέα της διχασμένης αριστεράς, απάγκιου του καπιταλιστή: «Είναι σαν να έχουμε έναν οργανισμό που έχει ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία κι εμείς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μεταγγίζοντάς του μεγάλες ποσότητες αίματος. Το ζήτημα είναι να λύσουμε την εσωτερική αιμορραγία».
Το ΚΚΕ δε σκοτίζεται για το πώς θα πάψει να αιμορραγεί ο καπιταλισμός. Σκοτίζεται για το πώς θα πάψει να αιμορραγεί ο λαός. Δεν αποζητά «η κρίση να οδηγήσει σε αλλαγές στην κατεύθυνση ρύθμισης της οικονομίας και σε διεύρυνση της κοινωνικής συνοχής». Αποζητά να οδηγήσει σε όξυνση της λαϊκής πάλης στην κατεύθυνση της ανατροπής της καπιταλιστικής οικονομίας. Και παλεύει να ανοίξει ο δρόμος προς τη λαϊκή εξουσία. Και θα ανοίξει με τη συντριβή της εξουσίας των μονοπωλίων και την καταδίκη δυνάμεων, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου αυτή βρίσκει πραγματικά απάγκιο.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Feeds
