Στο διάστημα που μεσολαβεί ως το Δεκέμβρη, η Διακυβερνητική Διάσκεψη θα έχει το χαρακτήρα μιας συνεχούς διαβούλευσης μεταξύ των κρατών-μελών. Σ' αυτήν θα παίρνουν μέρος κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες, ενώ κατά διαστήματα οι υπουργοί Εξωτερικών θα κάνουν την ανασκόπηση των αποτελεσμάτων και θα δίνουν τις απαραίτητες κατευθύνσεις. Το τελικό αποτέλεσμα θα συζητηθεί είτε στη Σύνοδο του Δεκέμβρη στο Παρίσι, είτε σε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, ενώ οι αποφάσεις θα ενσωματωθούν στη Συνθήκη του Αμστερνταμ.

***

Γιατί χρειάζονται αυτές οι αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Στο ερώτημα αυτό οι αρχιτέκτονες της ΕΕ απαντούν πως οι αλλαγές επιβάλλονται από τη μελλοντική διεύρυνση με την ένταξη στην ΕΕ των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Ισχυρίζονται ότι η αύξηση του αριθμού των κρατών-μελών σε 25 περίπου θα οδηγήσει σε μια «συμφόρηση» των κοινοτικών οργάνων, με αποτέλεσμα την τελμάτωση και την παράλυσή τους. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι η μείωση της αντιπροσωπευτικότητας των κρατών-μελών στα όργανα λήψης των αποφάσεων θα οδηγήσει σε όργανα περισσότερο ευέλικτα, ικανά να ανταποκριθούν στις επείγουσες ανάγκες «των καιρών».

Ομως, αν μελετήσει κανείς τις προτάσεις που διατυπώνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τις «θεσμικές αλλαγές», θα διαπιστώσει ότι ο «κοινός παρονομαστής» αυτών των αλλαγών είναι η μείωση των δικαιωμάτων των μικρότερων κρατών-μελών, η απομάκρυνσή τους από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, με αντίστοιχη αύξηση των δικαιωμάτων των μεγαλύτερων κρατών- μελών. Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός πανίσχυρου κέντρου, ενός Διευθυντηρίου, στο οποίο θα συμφύονται η οικονομική ισχύς των πολυεθνικών επιχειρήσεων με τις επιδιώξεις της «νέας τάξης» και τα συμφέροντα των ιθυνόντων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενας τέτοιος στόχος εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου για τον πλήρη και ασφυκτικό έλεγχο όλων των πτυχών της κοινοτικής πολιτικής, αλλά και τις ανάγκες για τη συνεχή επέκταση.

***