Οπως τις κακές συνήθειες, έτσι και τις καλές τις αποχτάμε από νωρίς. Για παράδειγμα - της δεύτερης κατηγορίας - η αγάπη για τα βιβλία, που γεννιέται σχεδόν μαζί με την ικανότητα του παιδιού να κρατάει κάτι με τα χέρια του. Κι αν στην αρχή η αγάπη είναι μόνο για το βιβλίο ως αντικείμενο, γρήγορα θα γίνει και αγάπη για τις εικόνες που περιέχονται και ύστερα από λίγο για την ιστορία... Και καθώς το παιδί θα βλέπει και θα ακούει και θα φαντάζεται με τη συντροφιά του μεγάλου, με τη φωνή και την τρυφερότητα της παρουσίας του, η ανάγνωση θα μείνει σαν μια πολύτιμη αίσθηση ζεστασιάς, μια θαλπωρή για την καρδιά, και το βιβλίο ένας αληθινός φίλος.

Ωστόσο είναι τόσο πολλά πια τα εικονογραφημένα βιβλία για μικρά παιδιά, που δύσκολα μπορεί κανείς να διαλέξει. Και είναι δύσκολο όχι μόνο γιατί είναι πολλά, αλλά και γιατί είναι σύνθετα. Αλλοτε οι εικόνες είναι ελκυστικές και καλόγουστες ενώ τα κείμενα είναι ασήμαντα, ανέμπνευστα, κοινότοπα, κι άλλοτε συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Συμπαθητικές ιστορίες εικονογραφούνται χωρίς φαντασία, με τρόπο χονδροειδή, δίχως χάρη. Οταν μάλιστα πρόκειται για μεταφρασμένα, τότε ένας ακόμη παράγοντας μπερδεύει τις επιλογές. Η αδέξια μετάφραση, η κακή ελληνική σελιδοποίηση, ακυρώνουν τις αρετές του πρωτοτύπου. Το γεγονός ότι τα βιβλία αυτά απευθύνονται σε πολύ μικρά παιδιά, δε σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε λιγότερο απαιτητικοί. Η εκπαίδευση στο ωραίο αν δεν ξεκινήσει από νωρίς δε θα καρποφορήσει ποτέ.