Σε μια περίοδο κατά την οποία το λαϊκό εισόδημα συνθλίβεται στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής κερδοφορίας από τη μια, και των αυξήσεων 1 ευρώ στους μισθούς από την άλλη, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ προκαλούν πέρα από κάθε όριο την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Συναγωνίζονται μεταξύ τους, για το ποιος θα κερδίσει την πατρότητα της ιδέας να συζητηθεί το ζήτημα της ακρίβειας στο «Βήμα διαλόγου», που συνέστησαν οι εργατοπατέρες με τους βιομήχανους κατά την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης του αίσχους. Πρόκειται για τακτική συγκάλυψης της βαθιά ταξικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας και ένα ακόμα μέσο ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες μόλις ώρες μετά την πρόσκληση των βιομηχάνων να συζητηθεί το «κοινό» (!) πρόβλημα της ακρίβειας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έσπευσε να απαντήσει θετικά. Και όχι μόνον αυτό. Στην απάντησή της διεκδικεί για τον εαυτό της την πρωτοβουλία του «διαλόγου», ζητώντας να συμμετέχουν σ' αυτόν και οι άλλες εργοδοτικές ενώσεις! Υιοθετώντας πλήρως την επιχειρηματολογία που προβάλλουν οι θύτες, επιχειρεί να τους αθωώσει στη συνείδηση των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ λειτουργεί απροκάλυπτα σαν εντεταλμένο όργανο των μεγαλοεργοδοτών και των κομμάτων που στηρίζουν την κερδοφορία τους. Γιατί μόνον αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει σ' εκείνη τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, που πριν από δύο μήνες σφαγίασε τους μισθούς, υπογράφοντας την «αύξηση» του ενός ευρώ και τώρα πάει να βγάλει λάδι αυτούς που μονοπωλούν την αγορά και ευθύνονται για την ακρίβεια.

Η τακτική της ΓΣΕΕ αποτελεί μόνιμο και σταθερό αποκούμπι για το κεφάλαιο και τα κόμματά του, που με τη στήριξη των εργατοπατέρων έχουν καταφέρει να επιβάλουν τον πυρήνα της αντιδραστικής τους πολιτικής στις πλάτες των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και τώρα, που η πολιτική της ακρίβειας τσακίζει κόκαλα, η συνδικαλιστική πλειοψηφία δεν τολμάει να αρθρώσει κουβέντα για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς. Στον αντίποδα, υπονομεύει τους κλαδικούς αγώνες για την υπογραφή ικανοποιητικών Συμβάσεων, καλεί σε ανέξοδες κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως τα μποϊκοτάζ σε προϊόντα, προπαγανδίζει το ακίνδυνο αταξικό «καταναλωτικό κίνημα» και ζητάει από τους μεγαλοεργοδότες και μεγαλέμπορους να κατεβάσουν προσωρινά τις τιμές στα προϊόντα που μονοπωλιακά παράγουν και διακινούν για να περάσει η μπόρα της οξυμένης δυσαρέσκειας.

Αυτή η πλειοψηφία καμιά σχέση δεν έχει με τους εργαζόμενους και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Αποτελεί προέκταση στο συνδικαλιστικό κίνημα των μηχανισμών που έχουν στήσει οι εργοδότες και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις για να συγκαλύπτουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων, να εκτονώνουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτήν την πλειοψηφία, και κατ' επέκταση το σύστημα που εξυπηρετεί, στηρίζει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας μερτικό στον εγκλωβισμό εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στις αξιώσεις των εργοδοτών. Είναι όλοι τους υπόλογοι για τους μισθούς των 572 ευρώ καθαρά. Είναι υπόλογοι για την απελευθέρωση της αγοράς στο πλαίσιο των τεσσάρων ελευθεριών του Μάαστριχτ, που έχει οδηγήσει στη μονοπώληση της παραγωγής και του εμπορίου, στην έκρηξη της ακρίβειας. Για όλους αυτούς, μια είναι η ενδεδειγμένη απάντηση: Αγώνας με τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ για μισθούς και συντάξεις στο ύψος των πραγματικών αναγκών. Μάχη σε όλα τα μέτωπα ενάντια στην καπιταλιστική κερδοφορία και την πολιτική που τη στηρίζει. Τσάκισμα αυτών των δυνάμεων στα συνδικάτα.