Δεκαπέντε χρόνια μετά το νόμο Σιούφα και μόλις πέντε χρόνια μετά το νόμο Ρέππα, το κεφάλαιο με τους πολιτικούς του υπηρέτες ξαναχτυπά. Με τη μείωση των συντάξεων, με την αύξηση των ορίων ηλικίας, καταδικάζοντας τη νέα γενιά σε καθεστώς «απασχολησιμότητας», η πλουτοκρατία και το κράτος της «έδεσε» την υψηλή κερδοφορία των επιχειρήσεών της. Τώρα η ΝΔ επιχειρεί να ρίξει όλους τους ασφαλισμένους κάτω και από το κατώτερο όριο. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Το σχέδιο νόμου με τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα είναι ζήτημα ημερών. Τώρα είναι η ώρα της δράσης. Τώρα πρέπει να μιλήσουν οι εργαζόμενοι. Τα νέα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει άμεση απάντηση. Αυτόν το δρόμο δείχνει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, με τα συλλαλητήρια που οργανώνει στις 13 Μάρτη και τις πικετοφορίες στις 6 Μάρτη, αλλά και τις αποφάσεις των ταξικών συνδικάτων για την προκήρυξη απεργίας.

Κάθε γειτονιά, κάθε χώρος δουλειάς, κάθε κλάδος πρέπει να γίνουν εστίες αντίστασης. Οι πικετοφορίες στις γειτονιές της Αθήνας στις 6 Μάρτη πρέπει να μετατραπούν σε λαοσυνάξεις. Εκεί πρέπει να δώσουν το «παρών» εργάτες και εργάτριες, συνταξιούχοι, άνεργοι και νέοι εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση να νιώσει την οργή που σιγοβράζει στη λαϊκή οικογένεια. Που δοκιμάζεται από την ακρίβεια, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς. Να «πιάσουμε την κυβέρνηση από το λαιμό». Αυτό το μήνυμα χρειάζεται να στείλουν οι λαϊκές γειτονιές. Για να μη μας ρίξουν στον σύγχρονο Καιάδα. Να μη μας γυρίσουν μισό αιώνα πίσω. Να βάλουμε πλάτη για να μην παραδώσουμε χειρότερη Κοινωνική Ασφάλιση στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Η οργάνωση της πάλης, η καθημερινή δράση, η συσπείρωση των ανθρώπων του μόχθου είναι σήμερα το πρώτο καθήκον των ταξικών συνδικάτων και των στελεχών του. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι όπλο σε αυτό τον αγώνα. Ενας αγώνας που πρέπει να έχει διάρκεια, αντοχή και καθαρή στόχευση: Ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, που ψήφισαν, εφάρμοσαν και διατηρούν τους αντιασφαλιστικούς νόμους. Ενάντια στους θιασώτες του ευρωμονόδρομου που καμώνονται ότι δεν ξέρουν τίποτα για τα εγκλήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενάντια στο κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια του που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους. Ενάντια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που αντί για πραγματικούς ταξικούς αγώνες οργανώνουν ημερίδες για την «ενεργό γήρανση» και παζαρεύουν τα δίκαια των εργαζομένων.

Σήμερα που οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας διευρύνονται, που με το μόχθο τους οι εργαζόμενοι παράγουν όλο και μεγαλύτερο πλούτο, ακόμα και η διατήρηση αυτής της κατάστασης θα είναι υποχώρηση. Να, γιατί οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ, για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για αύξηση των συντάξεων, για πλήρη και σταθερή εργασία σε όλους, για καλύτερους όρους και προϋποθέσεις στην εργαζόμενη γυναίκα είναι η πιο συνεπής και αποτελεσματική γραμμή πάλης. Και επειδή αυτή η «γραμμή» είναι ανάγκη των καιρών, μόνο αυτή μπορεί να είναι και νικηφόρα για την εργατική τάξη.